معصومين عليهم السلام به عنوان بهترين الگوهاي الهي براي بشريت، نه تنها دستورات الهي و راههاي رسيدن به كمال را براي مردم بيان مي كردند، بلكه در مقام عمل نيز بهترين عمل كننده به اين دستورات مي بودند كه روايات و شواهد تاريخي به خوبي گوياي اين مساله مي باشد كه به چند نمونه از آنها اشاره مي نمائيم.

اول - در خصوص سيره رسول خدا صل الله عليه و آله نسبت به اداء به موقع نماز از حضرت علي عليه السلام چنين نقل گرديده:« رسول خدا (ص ) هيچ چيز را نه شام و نه غير آن را، بر نماز مقدم نمي داشت؛ هرگاه وقت نماز فرا مي رسيد، رسول خدا (ص ) ديگر نه خانواده مي شناخت و نه دوست.»^[1]

دوم - روزى در جنگ صفين، مشغول نبرد بود و ميان دو جناح درگير، (مرتب به خورشيد نگاه مي كرد و ) منتظر زوال خورشيد بود، تا نماز را بخواند، ابن عباس عرضه داشت: يا على چرا ايستاده‏اى؟ (و نمى‏جنگى)؟ فرمود: منتظر دخول وقتم تا نماز بخوانيم؟!«ابن عباس» گفت: آيا اكنون وقت اين حرفها است، در حالى كه ما به كار جنگ مشغوليم؟ امام فرمود:« عَلَى مَا نُقَاتِلُهُمْ؟ إِنَّمَا نُقَاتِلُهُمْ عَلَى الصَّلَاة»؛« براى چه چيز مى‏جنگيم؟ مگر نه جنگ ما براى نماز است.»^[2]

سوم - امام رضا ( عليه السّلام ) به عنوان استقبال از بعضى از كسانى كه مشتاق آن حضرت بودند (از شهر) خارج شد وقت نماز فرارسيد، خانه اى در آن حوالى بود، امام ( عليه السّلام ) با ياران به سوى آن رفتند و در كنار سنگ بزرگى فرود آمدند. راوى مى گويد: سپس امام به من فرمود: ((اذان بگو))، عرض كردم منتظر رسيدن و ملحق شدن بعضى از ياران هستم تا آنان نيز به ما ملحق شوند.

حضرت فرمود: ((خدا تو را بيامرزد، نماز را از اوّل وقت بدون عذر تاءخير نيندازيد، بر تو باد كه هميشه نماز را در اوّل وقت آن بجا آورى )). راوى گويد: پس اذان گفتم و نماز خوانديم. ^[3]

چهارم - يكى از اديانى كه نامشان در قرآن آمده، (( صابئين )) هستند كه به حضرت يحيى گرايش دارند وبراى ستارگان تاءثيرى قائلند.

اين فرقه، رهبرى دانشمند ولى مغرور داشتند كه بارها با امام رضا عليه السّلام گفتگو كرد، ولى زير بار نمى رفت.در يكى از جلسات، امام رضا عليه السّلام استدلالى كرد كه او تسليم شد و گفت: اكنون روح من نرم شده حاضرم مكتب تو را بپذيرم، ناگهان صداى اذان بلند شد، امام رضا عليه السّلام جلسه را ترك كرد، مردم گفتند: فرصت حساسى است، چنين فرصتى پيش نمى آيد، امام فرمود: اوّل نماز! او كه اين تعهّد را از امام ديد، علاقه اش بيشتر شد. بعد از نماز گفتگويش را تكميل كرد و ايمان آورد.^[4]

این مطلب را به اشتراک بگذارید :