■ آرامش، صفا و صداقت ارمغان نماز در خانواده
نماز پشتوانه و آرام بخش روان انسان است. اگر در محیط خانواده فرهنگ نماز گسترش و ژرفا بیابد، اگر ترنم نماز، فضای خانواده را معطر و متبرك سازد. اگر كودكان و فرزندان، پدر و مادر را مقید و معتقد به نماز ببینند، بی هیچ تردید آنان نیز الگوی خویش را از خانواده خواهند گرفت و انس و الفت با نماز خواهند یافت كه ره آورد آن پرهیز از منكر و ناهنجاری ها و گریز از آلودگی و همسایگی با پاكی و تهذیب و صفا و صداقت است. خواندن نماز به طور مداوم و محافظت بر آن، آرامش روانی پدید می آورد و دل مومن را امنیت می بخشد.
نماز شستشوگر روان از گناه است و قلبی كه در آن تاریكی گناه نباشد از آرامش و اطمینان و صفا لبریز می شود چنان كه پیامبر فرموده: «انسانی كه نمازهای پنجگانه را به جای می آورد، مانند آن است كه در روز پنج بار شنا كرده و از آلودگی ها به درآمده است». پس نماز مانع ابتلا به آلودگی و گناه است و چون خواندن نماز بیشتر در خانه انجام می شود اگر یكایك اعضای خانواده نمازگزار باشند، همگی با هم آرامش روانی را در خانه به ارمغان می آورند و درپناه آن با موفقیت زندگی می كنند.
نمازخواندن موجبات افزایش اعتماد به نفس را فراهم می آورد؛ زیرا وقتی آدمی با خدا سخن می گوید و از او استعانت می جوید توان بیشتری را در خود احساس می كند كه ناشی از اتكای به خدای تعالی است و باعث افزایش موفقیت های او در زندگی می شود. زیرا نماز نقش مدد رسانی دارد. چنان كه قرآن می فرماید: از نماز و روزه كمك بجویید. انسان برخوردار از امدادهای ناشی از اقامه نماز، فردی موفق تر است و موفقیت های روزافزون، اعتماد به نفس و آرامش آن را درپی دارد.
درمحیط خانواده ای كه اعضای آن نماز را برپا می دارند، فضای آرامی حاكم است. پیر و جوان و كودك و خردسال همه از احترام و عزت نفس بهره گرفته اند و انسان برخوردار از كمال كه هنگام سجده سر بر آستان معبود می ساید و پیشانی خود را به رسم تواضع و بندگی برخاك می گذارد درهمه جا و از جمله محیط خانواده نیز متواضع است و احترام دیگران را پاس می دارد.
پس در خانه ای كه همه در برابر معبود متواضع اند و حرمت یكدیگر را نمی شكنند همه از عزت نفس و آرامش روانی برخوردارند و جلوه های عشق را به نمایش می گذارند .
در خانه ای كه تشكر و سپاسگزاری از یكدیگر وجود داشته باشد دلسردی ها و ناپایداری ها در آن جایی ندارد و این ابراز عشق و علاقه و سپاس و تشكر احساس تعلق به جمع خانواده را پدید می آورد. ابراز محبت یكی از نیازهای اساسی روانی است كه با تامین آن تعادل و بهداشت روانی فرد تحقق می یابد. وجود دل های پرمحبت و با صفا كانون خانواده را گرم و روابط عاطفی را در آن مستحكم می كند و آدمی در برخورد با افراد صمیمی و مهربان كمتر احساس آزردگی و سرخوردگی می كند و خود را در محیطی آرام سرشار از روابط گرم می یابد زیرا عبادت و نماز به زندگی او معنا و جهت داده و آرامش بخشیده است. درخانه ای كه فضایی معنوی حكم فرما باشد زن و شوهر و فرزندان با رضایت و صمیمیت همدیگر را در راه اقامه نماز تشویق و كمك می كنند و همه نمازگزار هستند همگی از افسردگی به دور می مانند زیرا خواسته ها و نیازها و رازها را با معبود خود بازگو می كنند و كسی كه پیوسته با خدای خویش راز و نیاز كند و غم دل بازگو كند هرگز مبتلا به افسردگی نمی شود.
باید باور كنیم كه غذای روحی بچه ها و اكسیژن جان آنان و خوشبختی و آخرتشان به رابطه آنها با آفریدگار مهربان بستگی دارد، پس با دلسوزی و صبر به دنبال راه های جدید، بیان های جذاب، ابتكار درطرح مسئله و شیوه های مناسب دعوت به نماز باشیم و این هنری است كه خانواده و مدرسه و جامعه باید متناسب با نیازمندی های سنی افراد فرهنگ سازی كند؛ زیرا نیایش نیاز درونی انسان است و باید متناسب با رغبت های فراگیران جستجو كرده و براساس آن اقدام كند در چنین صورتی نماز نماد باشكوه نیایش و فرهنگ غالب تمامی جوانان، مردان و زنان و خانواده های ما خواهدشد، فرهنگی كه تمامی مردم داوطلبانه و از روی عشق و علاقه آن را برخواهندگزید و محیط خانواده ها از آرامش روانی و روحیه همراهی و همدلی و شادابی سرشار می شود.
این مطلب را به اشتراک بگذارید :
