یكی از بحث‌های مهم علم تجوید، «مدّ و قصر» است. مدّ از احكامی است كه باعث زیبائی تلاوت قرآن مجید می‌شود و در علم تجوید برای آن قواعد معیّنی را آورده‌اند.

«مدّ» در لغت به معنای «كشش» و در اصطلاح «امتداد صوت (كشیدن صدا) در حروف مدّی بیش از مقدار طبیعی.» می باشد. مدّ‌ اقسامی دارد یكی از آنها مدّ‌ متصل (مدّ واجب) است كه حرف مدّ (الف مدّی، یاء مدّی، واو مدّی) و سبب مدّ (همزه و سكون) در یك كلمه واقع شوند. و حرف مدی به اندازه 4 الف یا 2 الف كشیده می‌شود. مانند: سوء ـ جاء ـ ضالّین و...

اصطلاح مدّ واجب، اصطلاح تجویدی است، نه فقهی و تكلیفی. بنابراین چنانچه كسی قرآن را با مدّ قرائت نكند به لحاظ قرائت عربی، قرآن را صحیح نخوانده است؛ نه آن كه مرتكب گناهی شده باشد، لكن در خصوص نماز، كسانی كه قائل به وجوب این‌گونه مدّ در كلمات هستند، اشتباه در آن موجب بطلان نماز می‌شود.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:

1. روانخوانی و تجوید قرآن كریم، علی حبیبی، محمد رضا شهیدی.

2. حلیه القرآن، سید محسن موسوی، ج5.

این مطلب را به اشتراک بگذارید :