بسم الله الرحمن الرحیم

نماز در هیچ حالی نباید ترک شود. در عین شدت و محنت، در بحبوحه‌ی میدان جهاد، در هنگام فراغ و آسایش، و حتی در میان محیط لجن آلودی که انسان با هوس‌ها و کینه‌ها و شهوت‌ها و خودخواهی‌ها، پیرامون خود پدید آورده است. نماز یک شربت مقوّی و شفا بخش است، باید آن را با دل و جان خود نوشید و از هر نقطه که در آن واقع شده‌ایم، یک گام یا یک میدان به بهشت رضوان نزدیک شد.

از این روست که نه «حَیَّ علی‌الجهاد» و نه «حَیَّ علی الصوم» و نه «حَیَّ علی الانفاق» نگفته‌اند، ولی در هر روز بارها سروده‌اند: «حیّ علی‌الصلاة».

در دوران انقلاب و جنگ تحمیلی، نماز، ما را در حرکت‌مان مصمم‌تر و نیرومندتر می‌کرد؛ و امروز که خطر غفلت و عیش‌بارگی و آرزوهای حقیر و تنگ‌نظرانه و عادت‌ها و روزمرگی‌ها ما را تهدید می‌کند، نماز به ما مصونیت می‌بخشد و بن‌بست‌های پنداری ما را می‌شکند و راه ما را روشن و افق را درخشان می‌سازد. 1381/06/16

جوان با نماز، دلش روشن می‌شود، امید پیدا می‌کند، شادابی روحی پیدا می‌کند، بهجت پیدا می‌کند. این حالات، بیشتر مال جوان‌هاست، بیشتر مال موسم جوانی است؛ می‌تواند لذت ببرد.

امروز در کشور ما، این جهات [نماز اول وقت] قابل مقایسه‌ی با قبل از انقلاب نیست. شماها اغلب قبل از انقلاب را یادتان نیست. عجیب بود! هم اینجا، هم بعضی جاهای دیگر. ما عراق رفته بودیم، یک سفر عتبات مشرف شدیم، هر کار کردیم، برای نماز صبح، توقف نکرد؛ یعنی اصلاً نمی‌شد؛ جوری تنظیم کرده بودند که نمی‌شد؛ و بنده مجبور شدم از اواخر قطار (که نزدیک ایستگاه یا اوایل ایستگاه بود) خودم را از پنجره بیندازم بیرون، که بتوانم نماز بخوانم؛ چون در داخل قطار کثیف بود و نمی‌شد نماز خواند. به هر حال، این چیزها هیچ رعایت نمی‌شد. حالا خیلی تفاوت کرده؛ منتها بیش از این‌ها انتظار هست. اهمیت نماز باید معلوم باشد. 1387/08/29

امام صادق علیه السلام در بیماری رحلت، به وصی‌شان می‌فرمایند که: «لَيْسَ مِنِّي مَنْ يَسْتَخِفُّ بِالصَّلَاة»؛ از ما نیست کسی که نماز را سبک بشمارد. استخفاف یعنی سبک شمردن، کم‌اهمیت شمردن. حالا این نمازِ با همه‌ی این خصوصیات، با همه‌ی این فضائل، چقدر از انسان وقت می‌گیرد؟ نماز واجب ما (این هفده رکعت) اگر انسان بخواهد با دقت و با قدری ملاحظه بخواند، فرض کنید سی و چهار دقیقه وقت می‌گیرد،  والّا کمتر وقت خواهد گرفت.

ما گاهی اوقات می‌شود که پای تلویزیون در انتظار برنامه‌ای که مورد علاقه‌ی ماست نشسته‌ایم و قبل از آن، دائم تبلیغات، تبلیغات، تبلیغات (بیست دقیقه، پانزده دقیقه) که هیچ کدام هم به درد ما نمی‌خورد، می‌نشینیم، گوش می‌کنیم و بیست دقیقه وقت‌مان را از دست می‌دهیم، برای خاطر آن برنامه‌ای که می‌خواهیم.

بیست دقیقه‌های زندگی ما این جوری است. منتظر تاکسی می‌شویم، منتظر اتوبوس می‌شویم، منتظر رفیقمان می‌شویم که بیاید جایی برویم، منتظر استاد می‌شویم که سر کلاس دیر کرده، منتظر منبری می‌شویم که دیر به مجلس رسیده؛ همه‌ی این‌ها (ده دقیقه، پانزده دقیقه، بیست دقیقه) به هدر می‌رود. خوب، این بیست دقیقه و بیست و پنج دقیقه و سی دقیقه را برای نماز (این عمل راقی، این عمل بزرگ) مصرف کردن، مگر چقدر اهمیت دارد.

در جامعه‌ی جوان کشور، بیش از دیگران باید به نماز اهمیت داد. جوان با نماز، دلش روشن می‌شود، امید پیدا می‌کند، شادابی روحی پیدا می‌کند، بهجت پیدا می‌کند. این حالات، بیشتر مال جوان‌هاست، بیشتر مال موسم جوانی است؛ می‌تواند لذت ببرد؛ و اگر خدا به من و شما توفیق بدهد، نمازی بخوانیم که با توجه باشد، خواهیم دید که انسان در هنگام توجه به نماز، از نماز سیر نمی‌شود. انسان وقتی به نماز توجه پیدا کند، آن‌چنان لذتی پیدا می‌کند که در هیچ یک از لذائذ مادی، این لذت وجود ندارد. این در اثر توجه است. 1387/08/29

این مطلب را به اشتراک بگذارید :