تصویر اول

در خانه: مادر کارهایش را رها می‌کند. دستش را می‌شوید و وضو می‌گیرد. فرقی نمی‌کند که کارش تمام شده باشد، یا وسط کارش باشد. دختر و پسر خانه می‌دانند اذان که می‌شود، تمام کارها تعطیل است و همه نماز می‌خوانند. در خانه یا مسجد.

در مدرسه: استاد در حال تدریس فرمول جدید است. صدای اذان بلند می‌شود. استاد می‌گوید: چه خوب شد اذان گفتند؛ چون بعد از نماز ذهن آمادگی بیشتری برای فهمیدن معادلات سخت را دارد.

اجباری نیست و هر کس دلش خواست می‌تواند نمازخانه برود؛ اما همه سریع خود را می‌رسانند تا به رکعت اول برسند.

در دانشگاه: صدای اذان  که آمد، دانشجویان همراه استادشان به نمازخانه می‌رودند.

در اداره، کارخانه، کارگاه: اذان که می‌شود، سالن‌های شلوغ، خلوت و نمازخانه خلوت، شلوغ می‌شود.

بعد از نماز با صمیمیت بیشتری کار دنبال می‌شود...

تصویر دوم

در خانه: مادر بزرگ که حوصله کاری ندارد از بیکاری نمازش را تا اذان می‌گویند، می‌خواند. گاهی چند التماس دعای یخ‌ زده همراهش می‌شود.

در مدرسه، دانشگاه، اداره و کارخانه و کارگاه و... : همه مشغول کارند، فقط گاهی صدای اذان را مسئول فرهنگی پخش می‌کند، تا نمادی برای اسلامی بودن آنجا باشد. امام جماعت با چند نفری در حال نماز خواندن است و بقیه بی‌اعتنا به دعوت خدا، به دعوت دنیا لبیک گفته‌اند.

یکی می‌گوید: بعدن هم می‌شود خواند؛ آن دیگری: شب در خانه هفده رکعت رو با هم فیتیله می‌کنم. دیگری: هنوز وقت زیاده فعلان این مهم‌تره! دیگری: ای بابا خودشون رو مسخره کردن، مملکت رو. خیلی‌ها هم چیزی نمی‌گن!

مقدمه مطلب

خانه، مدرسه، دانشگاه یا محل کار شما در هنگام نماز چه حالی دارد؟ تصویر اول، یک آرزو یا وعده بعد از ظهور نیست؛ تحقق حالتی است که وظیفه ماست. اگر به وظیفه عمل کرده‌ایم اطرافمان تصویر اول را دارد وگرنه تصویر دوم نمایان می‌شود. تصویر اولی حداقلی است که یک مؤمن و نمازگزار درپی تحقق کامل آن باشد.

محراب نيايش و سجادة نماز، به‌راستي كه بالاترين نعمت خداوند است و شكر اين نعمت بر همه واجب. اما در برابر اين نعمت عظما، بايد مسئوليت‌شناس نيز بود. اگر نماز، نعمت است، پس روزي دربارة آن از ما سؤال خواهند كرد كه با اين نعمت چه كرديد. لَتُسْئَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعيم.^[1] مسئوليت‌شناسي در برابر نماز، اين است كه ديگران را نيز به آن فراخوانيم و اين هدية الهي را تنها و غريب نگذاريم. نمازگزاري كه ديگران را به نماز دعوت نمي‌كند و عطر نماز را در ميان اطرافيان خود نمي‌پراكند، حق اين موهبت را ادا نكرده است. در قرآن كريم مي‌خوانيم پيامبران، اهل و خاندان خود را به نماز دعوت مي‌كردند: وَ كانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ وَ كانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا؛^[2] «او [اسماعيل صادق‌الوعد] خاندان خويش را به نماز و زكات امر مي‌كرد و پروردگارش از او خشنود بود.» پيامبران و همة اولياي الهي، غير از آنكه خود دوستدار نماز بودند، مي‌كوشيدند كه اين دوستي را ميان مردم و نماز نيز ايجاد كنند. خداوند نيز از آنان خواسته بود كه دربارة ديگران احساس مسئوليت كرده، آنان را در اين خير كثير شريك گردانند.

نمازگزاري که ديگران را به اين عبادت الهي دعوت مي‌كند، پاداش كسي را نصيب مي‌برد كه در هدايت مردم به سوي سعادت اخروي مي‌كوشد. امیر مؤمنان، علي(ع) دربارة پاداش هدایت و راهنمايي دیگران مي‌فرمايد: «آنگاه كه رسول خدا(ص) مرا براي تبليغ اسلام به يمن فرستاد، فرمود: يا علي، با كسي جنگ نكن مگر براي دعوت به او به اسلام. سوگند به خداوند، اگر حضرت حق يك نفر را به دست تو هدايت كند، براي تو بهتر است از آنچه كه آفتاب بر آن مي‏تابد و تو بر او ولايت پيدا مي‏كني.»^[3]

اگر آشنا كردن ديگران با حقيقت و راه سعادت، چنين پاداش عظيمي دارد، به‌حتم تشويق و ترغيب دوستان و آشنايان به نماز نيز همين اجر بزرگ را دارا است. بنابراین از همین الان و با هر چه از دستتان می‌آید با دعوت به نماز، هدایت‌گر مردم باشید.

این مطلب را به اشتراک بگذارید :