شيخ جعفر كاشف الغطاء، مرجع تقليد و محقق بزرگ شيعه در يكى از مساجد نجف اشرف نماز جماعت مى خواند. يك روز ظهر مردم در مسجد حاضر بودند. مدتى منتظر شدند، ولى از آمدن شيخ خبرى نشد بالا خره مردم از آمدن او مايوس شدند و هر كس نمازش را به فردا خواند. در همان حين شيخ جعفر وارد مسجد شد. مردم را ديد كه نماز را به فرادا برگزار مى كنند. از ديدن آن صحنه ناراحت شد و با ناراحتى گفت :
در ميان شما يك نفر مورد اعتماد نبود كه در نبودن من به او اقتدا كنيد؟
در گوشه اى از مسجد فردى را كه صالح بود، ديد كه نماز مى خواند. شيخ رفت و نماز را به او اقتدا كرد. مردم هم در صفهاى منظم پشت سر او نماز را به جماعت خواندند. (1)

آخرين نماز جماعت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله

پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله در آخرين روزهاى حيات ، در بستر بيمارى بود كه ناگهان صداى اذان بلال در گوشها طنين انداخت ، پيامبر صلى الله عليه و آله با شنيدن اذان با چهره اى شاداب از بستر بيرون آمد. وضو گرفت .
دستى بر دوش على عليه السلام و دستى ديگر بر دوش فضل بن عباس ‍ گذاشت . به سختى به مسجد رفت و نماز صبح را با مردم برگزار كرد. از همه مسلمانان حاضر در مسجد حلاليت طلبيد و به سوى خانه بازگشت ، در حاليكه حضرت على عليه السلام و فضل زير بغل آن حضرت را گرفته بودند. (2)

آخرين قنوت عاشق

صداى اذان از بلندگوى نمازخانه بلند بود. وضو گرفتم و رفتم براى نماز جماعت رزمندگان در صفهاى فشرده نشسته بودند. نماز هنوز شروع نشده بود. برادر سليمى ، تيربارچى گروه ، رو به من كرد و گفت :
موقع قنوت نماز يك عكس يادگارى از من بگير. حس مى كنم كه آخرين نمازم باشد.
تنها سليمى نبود كه درجبهه به اين حس ششم دست مى يافت ، همه بچه ها قبل از شهادت ، اين حس را پيدا مى كردند.
با اصرار سليمى ، يك عكس در حال قنوت از او گرفتم . تا اينكه دشمن پاتك زد. من هم تيربارچى بودم سليمى مثل شير مى جنگيد و با تيربار امان دشمن را بريده بود. مدام من و بقيه را تشويق مى كرد.
با صداى ناله سليمى ، برگشتم طرفش . تيربار هنوز روى دستش بود. گلوله خورده بود در چشم چپش و از كنار گوشش در آمده بود. دستپاچه شده بودم . هر كارى كردم ، خونش بند نيامد. تا برسانيمش به عقب ، به شهادت رسيد. (3)

نماز عاشقانه جانبازان

به ديدن بچه هاى قطع نخاعى آسايشگاه امام خمينى ره رفته بوديم . احساس دوگانه اى از ديدن آنها به من دست داد. از اينكه بر روى صندلى چرخدار بودند، قلبم به درد آمد، اما از اينكه در راه دفاع از آرمانهاى مقدس ‍ اسلام مجروح و معلول شده بودند، در دل غبطه مى خوردم .
اذان كه از بلندگوى آسايشگاه پخش شد، به من گفتند كه امام جماعت باشم . نماز كه تمام شد، ديدم همه آنهايى كه به جماعت آمده اند، روى صندلى چرخدار نشسته اند. تنها كسى كه سرپا بود، همان بود كه همراه من آمده بود. (4)

نپذيرفتن شهادت با يزيد

شمس الدين محمد بن حمزه قنارى در زمان سلطان بايزيد، قاضى آستانه بود. بين دو نفر نزاع پيش آمده بود كه براى رفع دعوا پيش قاضى رفتند. اتفاقا شاهد يكى از طرف نزاع ، با يزيد بود. سلطان بايزيد شهادت داد، ولى قاضى شهادت او را قبول نكرد. سلطان علت را پرسيد. قاضى گفت :
تو در نماز جماعت حاضر نمى شوى .
از آن پس بايزيد در مقابل قصر خود مسجد ساخت و هميشه در نماز جماعت شركت مى كرد. (5)

تقيد به نماز جماعت

در روايت آمده است كه ربيع بن خثيم عليل و فلج شد، اما باز هم دست از نماز جماعت بر نداشت . هر روز دست او را مى گرفتند و او پاى بر زمين مى كشيد و خودش را براى نماز جماعت مى رساند.
شخصى به ربيع گفت :
تو اگر در خانه بمانى و نمازت را در خانه بخوانى ، بهتر است و بر تو حرجى نيست .
ربيع در جواب گفت :
هر كس صداى حى على الصلاة را شنيد لازم است كه اجابت كند؛ اگر چه در رفتن به زحمت بيفتند. (6)

(1) - منتهى الامال
(2) - منتهى الامال
(3) - شبيخون
(4) - خاطرات يك طلبه / جلد 2- ص 32
(5) - درسهايى از تاريخ يا داستان زنده ها / ص 147.
(6) - ثواب نماز جماعت / ص 15

منبع: کتاب بهترين پناهگاه حكايات و داستانهاى نماز، رحيم كارگر محمدياری

این مطلب را به اشتراک بگذارید :