وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا لَا نَسْأَلُكَ رِزْقًا نَحْنُ نَرْزُقُكَ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَى ( سوره طه آیه ۱۳۲﴾

 و خانواده ات را به نماز فرمان ده و خود بر آن شكيبا باش . ما از تو جوياى روزى نيستيم ، ما به تو روزى مى دهيم ، و فرجام [ نيك ] براى پرهيزگارى است . 

وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِسْمَاعِيلَ إِنَّهُ كَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَكَانَ رَسُولًا نَبِيًّا " وَكَانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلَاةِ وَالزَّكَاةِ وَكَانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا ( سوره مریم آیه 54 ، 55 )

 و در اين كتاب از اسماعيل ياد كن ، زيرا كه او درست وعده و فرستاده اى پيامبر بود . و خاندان خود را به نماز و زكات فرمان مى  داد و همواره نزد پروردگارش پسنديده بود . 

يَا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلَاةَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَاصْبِرْ عَلَى مَا أَصَابَكَ إِنَّ ذَلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ﴿سوره لقمان آیه ۱۷﴾

 اى پسرك من ، نماز برپا دار و به كار پسنديده وادار و از كار ناپسند بازدار و بر آسيبى كه بر تو وارد آمده است شكيبا باش . اين [ حاكى ] از عزم در امور است . 

رَبَّنَا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُوا الصَّلَاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ ﴿سوره ابراهیم آیه ۳۷﴾

پروردگارا ، من [ يكى از ] فرزندانم را در دره اى بى كشت ، نزد خانه محترم تو ، سكونت دادم ، پروردگارا ، تا نماز به پا دارند ، پس دلهاى برخى از مردم را به سوى آنان گرايش ده و آنان را از محصولات [ مورد نيازشان ] روزى ده ، باشد كه سپاسگزارى كنند . 

 امام على ( عليه السلام ) : پيامبر خدا ( صلى الله عليه وآله ) با خواندن نماز خود را به رنج مى  افكند ، با آنكه مژده بهشت شنيده بود . چون خداوند سبحان گفت : ( و خانواده ات را به نماز فرمان ده و خود بر آن شكيبا باش ) . پس خانواده اش را به آن فرمان مى  داد و خود بر انجام آن شكيبايى مى  ورزيد .
عايشه : پيامبر [ پاسى ] از شب را نماز مى  خواند و در پايان ، به من مى  گفت : برخيز و نماز وتر بخوان .
 پيامبر خدا ( صلى الله عليه وآله ) : براى داود پيامبر خدا ساعتى از شب بود كه در آن ، خانواده اش را بيدار مى  كرد و مى  گفت : اى خاندان داود ! برخيزيد و نماز بخوانيد . همانا اين ساعتى است كه خداوند دعا را در آن اجابت مى  كند ، مگر از ساحر و باجگير .
 امام على ( عليه السلام ) : به پسرانتان ، نماز را بياموزيد و هنگامى  كه به هشت سالگى رسيدند بر آن ، مؤاخذه اشان كنيد .

فضيلت نمازگزار

الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ ﴿سوره بقره آیه ۳﴾

آنان كه به غيب ايمان مى  آورند ، و نماز بر پا مى  دارند ، و از آنچه به ايشان روزى داده ايم انفاق مى  كنند .

وَالَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِالْكِتَابِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِينَ ﴿سوره اعراف آیه ۱۷۰﴾

و كسانى كه به كتاب [ آسمانى ] چنگ در مى  زنند و نماز بر پا داشته اند ، [ بدانند كه ] ما اجر درستكاران را تباه نخواهيم كرد .

رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ ﴿سوره نور ایه ۳۷﴾

مردانى كه نه تجارت و نه داد و ستد ، آنان را از ياد خدا و بر پا داشتن نماز و دادن زكات ، به خود مشغول نمى دارد و از روزى كه دلها و ديده ها در آن زير و رو مى  شود مى  هراسند . 

إِنَّ الَّذِينَ يَتْلُونَ كِتَابَ اللَّهِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً يَرْجُونَ تِجَارَةً لَنْ تَبُورَ ﴿سوره فاطر آیه ۲۹﴾

در حقيقت ، كسانى كه كتاب خدا را مى خوانند و نماز برپا مى  دارند و از آنچه بديشان روزى داده ايم ، نهان و آشكارا انفاق مى  كنند ، اميد به تجارتى بسته اند كه هرگز زوال نمى  پذيرد . 

مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا  ( سوره فتح آیه 29 )

محمد ( صلى الله عليه وآله ) پيامبر خداست و كسانى كه با اويند ، بر كافران ، سختگير [ و ] با همديگر مهربانند . آنان را در ركوع و سجود مى  بينى . فضل و خشنودى خدا را خواستارند . 

پيامبر خدا ( صلى الله عليه وآله ) : نمازگزار هنگام نماز با پروردگارش تبارك و تعالى مناجات مى  كند .
 امام حسن ( عليه السلام ) : خداوند متعال مى  گويد : نمازگزار ، با من مناجات مى  كند .

پيامبر خدا ( صلى الله عليه وآله ) : نيكو حال تر از همه دوستانم ، مؤمنى سبكبار است كه بهره اى فراوان از نماز دارد .
 هيچ كس وضويى كامل و نيكو نمى  گيرد و سپس براى نماز به مسجد نمى  آيد ، مگر اينكه خداوند با لطف و خوشى از او استقبال مى  كند ، همچون خوشحالى خانواده شخص غائب هنگام ورودش .
 هيچ صبح و شبى نيست مگر اينكه قطعه هاى مختلف زمين به يكديگر ندا مى  دهند : اى همسايه ، آيا امروز ، بنده اى صالح بر تو گذشته كه نماز خوانده يا خدا را ياد كرده باشد ؟ پس اگر بگويد : آرى ، آن را برايش فضيلتى مى  بينند .
پروردگارتان از چوپانى كه بر پاره سنگى در قله كوه براى نماز اذان مى  گويد و نماز مى  خواند خوشش مى  آيد . سپس خداى عز وجل مى  فرمايد : به اين بنده ام بنگريد ، از ترس من اذان مى  گويد و نماز مى  خواند ، بنده ام را بخشيدم و او را به بهشت بردم .
 امام على ( عليه السلام ) : هنگامى  كه انسان در نماز است ، كالبد و لباسش و هر چه در اطراف اوست ، تسبيح مى  گويد .
 امام سجاد ( عليه السلام ) : نمازگزار تا آنگاه كه در نماز است ، در پيشگاه خداى عز وجل ايستاده است .
 امام باقر ( عليه السلام ) : هنگامى  كه [ نمازگزار ] به قبله رو مى  كند ، به خداوند رحمان رو كرده است ، جز او خدايى نيست .
 درباره گفته خداوند متعال ( و ياد خدا بزرگتر است ) : ياد كردن خدا از اهل نماز بزرگتر از ياد كردن ايشان از خداست . آيا نمى  بينى كه او خود مى  فرمايد : " مرا ياد كنيد ، شما را ياد مى  كنم " .

منبع: کتاب الصلاة في الكتاب والسنة، محمد محمدي رى شهرى

این مطلب را به اشتراک بگذارید :