شهيد آیت الله مطهری می فرماید : ما یک سلسله لذت های معنوی داريم كه معنويت ما را بالا می برد. برای كسی كه اهل نماز شب باشد، جزو صادقين و صابرين و مستغفرين باشد، نماز شب لذت و بهجت دارد.

لهذا كسانی كه چنين توفيقاتی داشته اند، به لذت های مادی كه ما دل بسته ايم هيچ اعتنا ندارند.

به عنوان مثال از وقتی كه بنده يادم می آيد (حداقل از چهل پيش) پدر بزرگوار بنده هيچ وقت نمی گذاشت و نمی گذارد كه وقت خوابش از سه ساعت از شب گذشته تأخير بيفتد.

شام را سر شب می خورد و سه ساعت از شب گذشته می خوابيد و حداقل دو ساعت به طلوع صبح مانده و شب های جمعه از سه ساعت به طلوع صبح مانده بيدار می شود و حداقل قرآنی كه تلاوت می كند یک جز است و با چه فراغت و آرامشی نماز شب می خواند.

حالا تقريبا صد سال از عمرش می گذرد و هيچ وقت من نمی بينم كه یک خواب ناآرامی داشته باشد، یک شب نيست كه پدر مادرش را دعا نكند. یک نامادری داشته كه به او خیلی ارادتمند است و می گويد: خیلی به من محبت كرده است شبی نيست كه او را دعا نكند.

 یک شب نيست كه تمام خويشاوندان و ذی حقان و بستگان دور و نزديكش را ياد نكند. اينها دل را زنده می كند. آدمی اگر بخواهد از چنين لذتی بهره مند شود، ناچار از لذت‌های مادی تخفيف می دهد تا به آن لذت عميق الهی برسد.

 شهید مطهری ، کتاب حق و باطل، ص ۱۷۰.

این مطلب را به اشتراک بگذارید :