دنیا پُر از نقطه است؛ نقطه ­های اول، نقطه‌های دوم، سوم، چهارم... نقطه­ ها، هیچ وقت تمام نمی‌شوند؛ ولی همه‌چیز، از همان نقطه اول شروع می­ شود.

نقطه­ای که راه اول بودن را پیدا می ­کند، همیشه اول می­ماند و اولین قدم می‌شود برای هرکار و راهی.

یک سال زمین هم، پُر از نقطه است. نقطه اول هرسال، درست همان لحظه­ای است که بهار می‌آید، دست می­گذارد روی سرِ زمین، آن را آرام‌آرام تکان می‌دهد و از خواب سرد زمستانی، بیدار می‌کند.

زمین که از خواب بیدار می­ شود، یک جور دیگری به دنیا نگاه می‌کند. به همه‌چیز دل می‌دهد. لباس سال قبلش را درمی‌آورد. دامن سبزش را می‌پوشد و دوباره شروع می‌کند دانه‌ها را در دل خود، پرورش دهد و برایشان مادری کند.

بهار، چشمه ­ها را به شوق می­آورد، باد و بارانش را می­فرستد تا به درخت­ها کمک کند، قد بکشند و ریشه‌هایشان را در دل زمین، محکم تر کنند.

بهار به خورشید می­گوید: گرم­تر بتاب تا کوه­ها بتوانند تشنگی زمین را سیراب کنند.

بهار می­آید تا آب و باد و باران و خورشیدش، خاک زمین را جاندارتر و محکم‌تر کنند.

خاکی که زیرورو می‌شود، مثل مادری است که می‌تواند یک جنین را به سلامت، به مقصد برساند.

جنس خاک را طوری ساخته‌اند که به نو و تازه شدن نیاز دارد. اینکه در زمستان بخوابد و در بهار بیدار ­شود تا یک خاک دیگر شود؛ یک خاک نو و تازه. خاک کهنه، بی­رمق است؛ بذرها را خوب رشد نمی­دهد. ریشه ­ها در آن پا نمی­ گیرند.

بهار، سهم اول هر سال زمین است؛ اما نسخه زندگی­ اش را برای هر روز زمین، آدم­ها تجویز کرده ­اند.

هر روز، یک نقطه است برای یک شروع تازه تا تن خاکی آدم­ها از خواب بیدار شود؛ با آبی پاک وضو بگیرد، بایستد زیر باران رحمت، دست­هایش را ببرد بالا، تکبیر بگوید، خم ­شود، بلند شود، به خاک بیفتد، دوباره بلند شود. کاسه خالی دست­هایش را به طرف آسمان بگیرد تا خاک وجودش را تقویت کند، تا بذرهای بندگی بتوانند در جانش ریشه کنند و جان بگیرند.

 لحظه‌لحظه هر نماز، یک بهار است که جان را از خواب بیدار می‌کند و دست در دست تمام هست‌ها و هستی‌ها، آدم را در میدان بزرگ قبله قرار می‌دهد.

نماز نقطه آغاز همه رویش­ها است. نقطه اولی که اگر باشد، بقیه نقطه­ های زندگی هم درست پشت سر هم ردیف می‌شوند، بدون هیچ جای خالی.

این مطلب را به اشتراک بگذارید :