■ ادب و پیام قنوت
قنوت، دست شستن از غير حق و اقبال تامّ به عزّ ربوبيّت و دست خالي و درخواست به جانب غنيّ مطلق دراز نمودن است. بدین سان، در این حال به یاد خدا نبودن، کمال نقصان و خسران است! رسول رحمت6 میفرمایند: "بندهاي دست بهجانب خداي عزيز و غالب نبرد، مگر اينكه خداوند حيا مي‌كند آن دست را خالي و پوچ برگرداند.[1] ازاينرو از فضل خويش، آنچه بخواهد، در آن دست قرار مي‌دهد".
آداب
مستحب است دستها را برای قنوت بالا بگيرد، بهگونه‌ای كه كف دستها مقابل آسمان و روبهروی صورتش باشد و انگشتان ـ بهجز ابهام ـ را به هم بچسباند و هر دو كف دست را متصل به هم قرار دهد و نگاهش هنگام قنوت، به كف دستهايش باشد. یعنی توجه به فقر و بی‌چیزی خود کرده و امیدش فقط به لطف و کرم خدا باشد، پس هر چه قنوت طولانی باشد، ادب آن بهتر رعایت شده است.[2]
در نماز جماعت، امام قنوت را بلند و مأموم آن را آهسته بخواند. در نماز فرادا نیز بلند خواندن آن مستحب است.
همچنین بهتر است پيش از آغاز دعای قنوت و پس از آن، صلوات بفرستد؛ زيرا از رحمت خدا دور است كه دعای اول و آخر را قبول كند و درخواست وسط (ديگر حاجت‌های نمازگزار) را رد نمايد.
در وقت تکبیر، دستها را تا نزدیک گوش بالا بردن.
در وقت قنوت، دستها را مقابل صورت و رو به آسمان قرار دادن.
همچنین مکروه است، بعد از قنوت، کف دو دست را بر صورت بکشد.[3]
پیام‌ها
ـ دستمان در زندگی فقط به‌سوی خداوند باشد و فقط حاجاتمان را از او بخواهیم.
ـ انسان پیوسته به راز و نیاز با خدا احتیاج دارد.
[1]. همان، ج5، ص186.
[2] . رسول خدا6 نقل شده که فرمودند:: "كسانی كه در دنيا قنوتهايشان طولانی‌تر است، در قيامت راحتترند".
[3]. ر.ک: بهاءالدین عاملى و نظام بن حسین ساوجى، جامع عباسى و تکمیل آن، ص 135و 136؛ محمدتقى بهجت، جامع‌المسائل، ج1، ص 407؛ توضیح المسائل (المحشی للامام الخمینی)، ج 1، ص 604، م 1119.
این مطلب را به اشتراک بگذارید :
