هدف: هدف اين پژوهش، بررسي تاثير رابطه نگرش و التزام عملي به نماز بر مسووليت پذيري دانشجويان تحصيلات تکميلي در دانشگاه هاي شهر سمنان بوده است.
روش: روش تحقيق، توصيفي - پيمايشي و جامعه آماري آن نيز دانشجويان تحصيلات تکميلي دانشگاه هاي سمنان، علوم پزشکي، آزاد اسلامي و پيام نور شهر سمنان بود، که بر اين اساس، 357 نفر از بين جامعه آماري 5726 نفري به عنوان نمونه به صورت تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. براي تجزيه و تحليل داده ها از ضريب همبستگي، آزمون تي، تحليل واريانس و رگرسيون استفاده شده است.
يافته ها: نتايج آزمون تي نشان داد که ميانگين نگرش و التزام عملي به نماز، 3.15 و مسووليت پذيري، 3.24 است که در حد متوسط به بالا ارزيابي مي شوند. نگرش و التزام عملي به نماز با مسووليت پذيري رابطه معناداري دارد. نتايج تحليل واريانس و آزمون تعقيبي توکي نيز نشان داد، بين مسووليت پذيري و التزام عملي به نماز دانشجويان، بر حسب نوع دانشگاه تفاوت وجود دارد و نگرش و التزام عملي به نماز و ابعاد آن، 51 درصد مسووليت پذيري را پيش بيني مي کنند.
نتيجه گيري: نگرش و التزام عملي به نماز و ابعاد آن با مسووليت پذيري ضمن داشتن رابطه، توانايي پيش بيني آن را نيز دارد. در نتيجه، دانشجويان زماني مي توانند در پذيرش و انجام مسووليت هاي بزرگ موفق باشند که علاوه بر کسب دانش و تخصص لازم، با نگرش و التزام عملي به نماز، اثربخشي مسووليت پذيري خود را افزايش دهند.