هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي وضعيت گرايش به نماز خواندن در بين دانشجويان مونث و مذکر در سطح دانشگاه هاي کشور انجام شد.
روش: روش مورد استفاده در اين پژوهش، توصيفي از نوع پيمايش بود. شرکت کنندگان 2376 دانشجوي رشته ها و مقاطع مختلف تحصيلي 11 دانشگاه دولتي بودند که به پرسشنامه هاي ويژگي هاي جمعيت شناختي و گرايش به نماز پاسخ دادند. با تحليل عاملي پرسشنامه گرايش به نماز، گويه ها به چهار مولفه شامل گرايش به نماز، آثار نماز، اجتناب از نماز و امام جماعت دسته بندي شدند. تفاوت اين چهار مولفه و نمره کل پرسشنامه در متغيرهاي جميعت شناختي رشته تحصيلي، جنسيت، وضعيت تاهل، نوع پذيرش در دانشگاه، سال چندم تحصيلي، مقطع تحصيلي، سهميه پذيرش و محل سکونت فعلي دانشجويان مورد بررسي قرار گرفت.
يافته ها: يافته هاي تحقيق حاکي از معنادار بودن (p<0.05) تفاوت ها در ميزان گرايش به نماز در بين دخترها و پسرهاي دانشجو، بين رشته هاي مختلف تحصيلي و ساير متغيرهاي گروه بندي بود. همچنين يافته ها نشان داد که گروه مجرد نسبت به گروه متاهل در مولفه هاي توجه به نقش امام جماعت ميانگين نمره بالاتري به دست آوردند. پسرهاي مجرد نسبت به پسرهاي متاهل ادراک مثبت تري به نقش امام جماعت دارند. پسرهاي مجرد و متاهل در ميزان گرايش به نماز مشابه هستند؛ در حالي که دخترهاي متاهل بيش از دخترهاي مجرد به طرف نماز گرايش نشان مي دهند.
نتيجه گيري: نتايج نشان داد، در مولفه هاي نقش امام جماعت، گرايش به نماز، تصور مثبت به آثار نماز و نمره کل مقياس گرايش به نماز، گروه مونث نسبت به گروه مذکر از ميانگين نمرات بالاتري برخوردارند؛ در حالي که در مورد مولفه اجتناب از نماز و ادراک خنثي به آثار نماز، وضعيت بر عکس است. اين نشان مي دهد که دخترها نسبت به پسرها به نماز گرايش بيشتري دارند.