مقدمه: نماز يکي از بزرگ ترين فرايض اسلامي و عالي ترين تکليف مکتب تربيتي اسلام است. سنجش ميزان التزام به نمازهاي واجب با استفاده از ابزاري معتبر امري است ممکن. هدف اين مقاله معرفي مقياس نگرش و التزام عملي به نماز است.
روش : جامعه آماري شامل تمامي کارکنان دانشگاه بقيه الله (عج) مي باشد. حجم نمونه 427 نفر بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس جهت گيري دروني و بيروني و مقياس التزام عملي به اعتقادات مذهبي که به منظور تعيين روايي مقياس نگرش و التزام عملي به نماز استفاده شدند. همچنين از روش هاي آماري همبستگي و تحليل عاملي اکتشافي استفاده شد.
يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد ضريب اعتبار پرسشنامه از نظر همساني دروني 0.92، ضريب بازآزمايي مقياس با يک هفته فاصله 0.96 و ضريب تنصيفي مقياس 0.87 بدست آمد. همبستگي مقياس نگرش و التزام عملي به نماز، با مقياس التزام عملي به اعتقادات مذهبي، جهت گيري بيروني مقياس آلپورت و جهت گيري دروني مقياس آلپورت به ترتيب 0.61، 0.34 و 0.62 بدست آمد. همچنين نتايج حاصل از تحليل عاملي نشان دادکه مقياس ساخته شده از چهار عامل تشکيل شده است که جمعا 46.30 درصد از واريانس کل را تبيين مي کند.
نتيجه گيري: مقياس نگرش و التزام عملي به نماز با گذراندن مراحل روان سنجي و دارا بودن اعتبار و روايي قادر به سنجش نگرش و التزام عملي نمازگزاران به نماز است. بنابراين مقياس علاوه براينکه به صورت خودسنجي براي مسلمانان کارايي دارد، مي توان از آن در انجام پژوهش هاي گروهي استفاده نمود.