چکیده

زمینه و هدف : نماز یکی از دستورات الهی و از جمله عباداتی است که در ایجاد آرامش روانی در انسان نقش اساسی دارد. متون زیادی در رابطه با دین، معنویت و شفا وجود دارد که در بسیاری از آنها به ارتباط بین نماز و سلامت روانی و اجتماعی و اثرمحافظتی و بازدارندگی این مفاهیم در این حوزه اشاره نموده اند. از طرف دیگر دانشجویان از اقشاری هستند که در مقایسه با جمعیت عمومی بیش تر در معرض ابتلا به بیماری های روانی و اجتماعی می باشند و این مسأله در بین دانشجویان با اهمیت است؛ زیرا از موفقیت و پیشرفت تحصیلی آنان می کاهد و آنان را از رسیدن به جایگاه ویژه و شایسته باز می دارد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطه بین انجام فریضه نماز و سلامت روانی و اجتماعی دانشجویان تربیت معلم شهید بهشتی زنجان می باشد.

روش و ابزار: مطالعه حاضر از نوع پیمایشی و کاربردی است که به شکل مقطعی اجرا گردید.  80 نفر  از دانشجویان تربیت معلم شهید بهشتی زنجان به شکل تصادفی طبقه ای از بین کل دانشجویان این دانشگاه(جامعه آماری) که در حدود 764 نفر بودند؛ انتخاب گردید. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بود که در تهیه آن از پرسشنامه سایر محققان بهره جستیم.  این پرسشنامه متشکل از 40 سوال در طرح لیکرت بود و ضريب آلفای کرونباخ براي سلامت روانی و اجتماعی 914/0 مي باشد. داده ها پس از جمع آوری با نرم افزار Spss نسخه 18 و روش آماری t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها  : یافته های حاصل از این مطالعه نشان می دهد که بین نمرات دانشجویانی که مقید به انجام فریضه نماز[1] هستند و دانشجویانی که مقید نیستند و در انجام آن سستی و تنبلی می کنند؛ در مقیاس هاي پرسش نامۀ سلامت روانی و اجتماعی تفاوت معناداري وجود دارد. بدین نحو که دانشجویان مقید به انجام فرضیه نماز، در مقایسه با دانشجویانی که مقید نیستند از سلامت روانی و اجتماعی بیش تری برخوردارند.

نتيجه گيری: با توجه به نقش نماز و جهت گيرى مذهبى در سلامت روانی و اجتماعی، به نظر می­رسد مسئولين فرهنگى جامعه، به ويژه مسئولين فرهنگى دانشگاه، بايد به آن توجه ويژه نمايند و برنامه هاى خاصى در اين راستا پيش بينى كنند. یافته هاي پژوهش حاضر می تواند در برنامه ریزي نظام آموزش عالی مفید واقع شود.

این مطلب را به اشتراک بگذارید :