زﻧﺪﮔﻲ ﻓﺮدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﺑﻌﺎد‌ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‌ دارد‌ و زﻧﺪﮔﻲ ﻋﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﺳﺎدﮔﻲ ﻇﺎﻫﺮي ‫آن، از ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺘﻲ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. از ﻟﺤﻈﺔ ﺗﻮﻟـﺪ‌، ﺑﻠﻜـﻪ از ﺑـﺎرداري و ﺣﺘـﻲ از ‫آرزوي ﺑﺎرداري ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﮕﺬاري، ﮔﺬران دوران ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ‌ و ﺟـﻮاﻧﻲ، ازدواج و ﺑﭽـﻪدار ‫ﺷﺪن‌، ﻛﺎر‌ و ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻌﺎش، ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻦ، درﻣﺎن ﺑﻴﻤﺎري و... ﺗﺎ ﻣﺮدن و ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨـﺎزه و ‫اداﻣﺔ زﻧﺪﮔﻲ در ﺣﺎﻓﻈﺔ ﻓﺮدي و ﺟﻤﻌﻲ، زﻧﺪﮔﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪة ﺑـﺸﺮي را ﻣـﻲﺳـﺎزﻧﺪ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ‫ﺟﺎﻣﻌﻪاي ﺑﺮﻛﻨﺎر از آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺮاي ﻋﻮام‌ و ﺧﻮاص وﺟﻮد دارد. اﻣﺎ آﻧﭽﻪ در ﻛﺸﻮر ﻣـﺎ ‫ﺗﻌﻴﻴﻦﻛﻨﻨﺪة اﺻﻠﻲ ﺟﻬﺎت در ﻫﺮ زﻣﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲرود، دﻳﻦ اﺳﺖ؛ ذﻫﻨﻴـﺖ ﻋﺎﻣـﺔ ﻣـﺮدم ‫اﻳﺮان آﻛﻨﺪه از ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ و اﺣﻜﺎم دﻳﻨﻲ اﺳﺖ.‌

‫ﺗﻮدة‌ ﻣﺮدﻣﻲ، ﺑﺎ دﻳﻦ ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ، ﻣﻲﭘﻮﺷﻨﺪ، ﻣﻲﺧﻮاﺑﻨﺪ و ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. ﻋﺎﻣﻪ ﺑﺎ دﻳـﻦ ‫ﻣﻲاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ، ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ، ﻣﻲﻛﺎرﻧﺪ و ﺑﺎ دﻳـﻦ ﺟـﺸﻦ ﻣـﻲﮔﻴﺮﻧـﺪ و ﻣـﻲﻣﻴﺮﻧـﺪ. آرﻣـﺎنﻫـﺎ و ‫آرزوﻫﺎي اﻳﻦ ﻣﺮدم ﺑﺎ دﻳﻦ درآﻣﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﻃﻮري‌ ﻛﻪ‌ ﻟﻔﻆ »ان ﺷـﺎءاﷲ« ﻛـﻪ در زﻣـﺎن ‫ﺑﻴﺎن ﻫﺮ آرزوﻳﻲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲرود، ﻣﻌﻨﺎي اﺻﻠﻲ ﺧﻮد را اﻓﺎده ﻧﻤـﻲﻛﻨـﺪ: ﻋﺒـﺎرت دﻳﻨـﻲ «ان ‫ﺷﺎءاﷲ» ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻣﺤﻮل ﻛﺮدن‌ اﻣﻮر‌ ﺑﻪ اراده و ﻣﺸﻴﺖ اﻟﻬﻲ اﺳﺖ.

‫ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ ﻛﻮدك ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲآﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﺎم ﺧﺪا ﺑﻪ ﮔﻮﺷـﺶ ﺑﺨـﻮرد، ‫ﭘﺲ در ﮔﻮش او اذان ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‌ و ﺑﺎﻳﺪ‌ اﺳﻤﻲ‌ دﻳﻨﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﻫﺪف‌ اﻳﻦ‌ اﺳﺖ‌ ﻛﻪ ‫او دﻳﻨﺪار ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﻮﻟﻜﻠﻮر ﻳﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺎ ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ دﻳـﻦ آﻣﻴﺨﺘـﻪ اﺳـﺖ و ﭘـﺮداﺧﺘﻦ ﺑـﻪ ‫ﻓﻮﻟﻜﻠﻮر ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻨﺔ‌ ﻋﻤﻮﻣﺎً‌ دﻳﻨﻲ‌ آن ﻛﺎري ﻋﺒﺚ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻲرود.

‫اﻣﺎ‌ دﻳﻦ‌ را ﻧﻴﺰ اﺑﻌﺎدي ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻨﻮع و ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اﺳﺖ. دﻳﻦ از ﻓﻠـﺴﻔﻪ، ﻛـﻼم و ﻋﺮﻓـﺎن ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻋﺎﻣﻲﺗﺮﻳﻦ روﺳﺘﺎﻳﻴﺎن را در ﺑﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‌؛ دﻳﻦ‌ از‌ ﺗﻌـﺎﻟﻴﻢ ﻋﻤﻴـﻖ و ﺣﻴـﺎﺗﻲ ﺗـﺎ ‫اﺣﻜﺎم ﻋﻤﻠﻲ ﺟﺰﺋﻲﺗﺮﻳﻦ اﻣﻮر را ﺷﺎﻣﻞ‌ ﻣـﻲﺷـﻮد؛ دﻳـﻦ از ﺑﺤـﺚﻫـﺎي ﭘﻴﭽﻴـﺪة ﻓﻘﻬـﻲ و ‫اﺻﻮﻟﻲ و رﺟﺎﻟﻲ ﺗﺎ ﺳﺎدهﺗﺮﻳﻦ و ﺧﺎﻟﺺﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎدت و راز و ﻧﻴﺎز ﻳﻚ ﭼﻮﭘﺎن در‌ ﺧﻠـﻮت ‫و‌ در ﮔﺴﺘﺮة دﺷﺖﻫﺎ را در ﺧﻮد دارد. ﺑﺨﺶﻫﺎي ﺗﺨﺼﺼﻲ و دﺷﻮار ﻣﺒﺎﺣﺚ‌ دﻳﻨـﻲ‌ اﻟﺒﺘـﻪ ‫ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ، وﻟﻲ در ﺑﻌﺪ ﺳﺎده و ﻫﻤﻪﮔﻴﺮ دﻳﻦ‌، آﻧﭽﻪ‌ ﺑﺴﻴﺎر‌ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ‫ﻣﺮدم اﺳﺖ، ﻧﻤﺎز اﺳﺖ.

 در اﻳﻦ ﻗـﺴﻤﺖ از ‫ﻛﻠﻴﺖ دﻳﻦ، ﻳﻜﻲ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ‫ﺑﺨﺶﻫـﺎي زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﺮدم را ﺗﺸﻜﻴﻞ‌ ﻣﻲ‌ دﻫﺪ. ﻧﻤﺎز ﻧﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ‫رﻛﻦ‌ دﻳﻦ، ﺑﻠﻜﻪ رﻛﻦ زﻧﺪﮔﻲ ‫ﻣﺮدم اﺳﺖ؛ ﻧﻤﺎز ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻜﻠﻴﻔﻲ ‫ﺷﺮﻋﻲ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ‌ در‌ ﺟﺰءﺟﺰء‌ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮدم ﻧﻘﺶ دارد. ﻧﻤﺎز در اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎ، اﺣـﺴﺎﺳﺎت، ‫ﮔﻔﺘﻪﻫﺎ، اﻋﻤﺎل، آرزوﻫﺎ و ﻧﻔﺮتﻫﺎي ﻣﺮدم وارد‌ ﺷﺪه‌ اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ، ﺑﻪ درﺳﺘﻲ ﻣـﻲﺗـﻮان ‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﺤﻮري ﺑﺲ ﻣﻬـﻢ در‌ زﻧـﺪﮔﻲ‌ ﻋﺎﻣـﺔ‌ ﻣـﺮدم ﻣﺎﺳـﺖ. ﻣـﺮدم در ﻧﻤـﺎز ﻫﻤـﺔ ‫ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺧﻮب را ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ و در ﻧﺨﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز، آﻓﺖ و ﻣـﺼﻴﺒﺖ‌ و ﺑـﺪي‌ ﻣـﻲﺑﻴﻨﻨـﺪ‌. ﻓـﺮد ‫ﺑﻲﻧﻤﺎز ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﻄﺮود و ﺑﻲارزش ﺷﻤﺮده ﻣﻲﺷﻮد، و در ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺑﺎ‌ ﻧﻤﺎز‌، ﻫﺮ ﮔﺮﻫﻲ ﻣﻤﻜﻦ ‫اﺳﺖ ﮔﺸﻮده ﮔﺮدد.

 ‫آﻧﻘﺪر ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺷﻤﺎرﻧﺪ و آﻧﻘﺪر در اﻣـﻮر ﻣﺨﺘﻠـﻒ‌ ﺑـﻪ‌ ﻧﻤـﺎز ﻣﺘﻤـﺴﻚ ‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ، ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻳﻲ‌ ﺑﺮاي‌ ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﺑـﻪ ﻧﻤـﺎز ﺑـﺎﻗﻲ ‫ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ. ﻧﻤﺎز ﺑﻪ‌ ﻫﺮ‌ ﭼﻴﺰ‌ زﻧﺪﮔﻲ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ، ﻧﻤﺎز در ﻗﻠﺐ و روح‌ ﻋﺎﻣـﻪ‌ ﺟـﺎي دارد و ‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮدم را آﻛﻨﺪه اﺳﺖ. ﺑﺪﻳﻨﺴﺎن ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﺮﺑـﻮط‌ ﺑﺎﺷـﺪ‌، ﺑـﺮ ﺣﻴـﺎت ﻓـﺮدي و ‫ﺟﻤﻌﻲ‌ ﺗﺄﺛﻴﺮ‌ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻲﻧﻬﺪ‌. ﻣﺴﺠﺪ‌، اذان‌، ﻗﺒﻠﻪ و... ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺶﻫﺎﻳﻲ ﺗﻌﻴﻴﻦﻛﻨﻨـﺪه در زﻧـﺪﮔﻲ ‫دارﻧﺪ‌ و آﻳﻴﻦﻫﺎ، اﻋﺘﻘﺎدات و رﻓﺘﺎر اﻓﺮاد و ﮔﺮوهﻫﺎ را ﺟﻬﺖ ﻣﻲﺑﺨﺸﻨﺪ.

 ‫ﻧﻤﺎز و ﻣﺘﻌﻠﻘﺎت آن‌ ﺑﺎ‌ ﺷﻴﻮاﺗﺮﻳﻦ و ﮔﻮﻳﺎﺗﺮﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﻜﻦ در داﺳﺘﺎنﻫـﺎي‌ ﻋﺎﻣـﻪ و ‫ﺣﺘﻲ ﻗﺼﻪﻫﺎي‌ ﻛﻮدﻛﺎن‌ وارد ﺷﺪه و ﺑﺎ ﻇﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ وﺟﻬﻲ‌ در‌ اﺷﻌﺎر، ﻣﺘﻞﻫﺎ و ﭼﻴﺴﺘﺎنﻫـﺎ ‫ﻣﻄﺮح ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ. ﻧﻤﺎز و آﻧﭽﻪ ﺑﺪان ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ، ورد زﺑﺎن‌ ﻣﺮدم‌ در ﺿﺮباﻟﻤﺜـﻞﻫـﺎ و ‫ﻗﺴﻢﻫﺎي اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‌. ﻧﻤﺎز‌ و اذان را ﺑﺮاي ﺷﻔﺎﺑﺨـﺸﻲ‌ و ﺑـﺮاي‌ زاﻳﻤـﺎن راﺣـﺖ و ﺳـﺎﻟﻢ ‫وﺳﻴﻠﻪ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﻨﺪ، ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎران ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ‌ ﺣﺎﺟﺎﺗﺸﺎن‌ ﺑﺮآورده ‫ﺷﻮد و اﮔﺮ در ﺧﻮاب ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‌ ﻛﻪ‌ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ‌، آن‌ را‌ ﺑـﻪ اﻣـﻮر ﺧﻴـﺮ و ﺣـﺴﻨﺎت‌ ﺗﻌﺒﻴـﺮ ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ.

 ‫ﺑﺮاي ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﻤﺎز در ﺟﺎﻣﻌـﻪ و ﺑـﺮاي ﻗـﺮاردادن ﻧﻤـﺎز در رأس ﺗﻤـﺎﻣﻲ‌ اﻣـﻮر روزﻣﺮه، ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻮﺟﻪ‌ ﺑﻪ‌ ﻓﺮﻫﻨﮓ‌ ﻋﺎﻣﻪ‌ اﺳﺖ‌؛ زﻳﺮا در ﻓﺮﻫﻨﮓ‌ ﻋﺎﻣﻪ‌، ﻫﻤﺔ آﻧﭽﻪ را ﻛـﻪ ‫از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ، ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ، و ﺑﻴﺶ از آن ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‌. ﺑﺎ‌ ﻋﻨﺎﻳﺖ‌ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨـﮓ ‫ﻋﺎﻣﻪ ﻣﻲﺗﻮان درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ‌ ﻧﻤﺎز‌ در‌ دل‌ و ﺟﺎن‌ ﻧﻔﻮذ‌ و رﺳﻮخ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻤﺎز ‫ﺗﻤﺎﻣﻲ زﻧﺪﮔﻲ را ﻓﺮا ﻣﻲﮔﻴﺮد. ﻣﺎ از ﻓﻮﻟﻜﻠﻮر ﺑﻲﻧﻴﺎز ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ، زﻳﺮا ﻓﻮﻟﻜﻠﻮر ﻓﺮﻫﻨﮓ اﺻﻴﻞ و ‫راﺳﺘﻴﻦ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎز ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ. اﻣﻴﺪ‌ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻛﻤﻜﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻼشﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑـﺮاي ‫ﺗﻌﻤﻴﻢ و ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﻤﺎز در ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﺟﺮﻳﺎن اﺳﺖ.

 ‫آﻧﭽﻪ در اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر ﻣﻲآﻳﺪ، ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻧﻤﺎز و ﻣﺘﻌﻠﻘﺎت آن‌ در‌ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﺎﻣـﻪ ‫اﺷﺎره دارﻧﺪ، ﺧﻮاه ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﺪان ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﻳﺎ ﺑﺎ ﻛﻨﺎﻳﻪ و اﺷﺎره ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﻄﺮح ﻛﺮده ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺧﻮاه اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎر آدﻣﻴﺎن دﻻﻟﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻓﻀﻴﻠﺖ داﺷﺘﻪ‌ ﺑﺎﺷﺪ‌. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ دﻟﻴـﻞ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﻠﭽﻴﻨﻲ از ﻣﻮارد ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد اﻛﺘﻔﺎ ﺷـﺪه و ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﺎ اﺷـﺎره ﺑـﻪ ﺑﻌـﻀﻲ از ﻣـﻮارد و ‫ﺧﻮدداري از ﺑﺤﺚ‌ و ﺗﺤﻠﻴﻞ‌ ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﻮﺟﻮد اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﻓﺮاﻫﻢ‌ آﻣﺪه‌ اﺳﺖ.

 ‫ﻧﻤﺎز در ﻣﻌﺘﻘﺪات ﻋﺎﻣﻪ

 ‫ارج و ﻣﻨﺰﻟﺖ ﻧﻤﺎز در ﻫﺮ ﺟﻨﺒـﻪ و ﺟـﺰء از ‫ﻓﺮﻫﻨﮓ‌ ﻋﺎﻣﻪ رخ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺗﺸﻮﻳﻖ‌ ﺑﻪ‌ ﻧﻤﺎز در ‫ﻓﺤﻮاي ﺑﺴﻴﺎري از ﺗﻤﺜﻴﻞﻫـﺎ، آداب، رﺳـﻮم و... ‫ﻋﺎﻣﻪ و ﺣﺘـﻲ ﻗـﺼﻪﻫـﺎي ﻛﻮدﻛـﺎن وارد ﺷﺪه و ﺑﺎ ﻇﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ‌ وﺟﻬﻲ‌ در اﺷـﻌﺎر،  ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ. اﮔﺮﭼﻪ اﻳﻦ ﺧﻮد ﺑـﺮ ﻣـﺮدود ﺑـﻮدن ‫ﺷﺨﺺ ﺑﻲﻧﻤﺎز دﻻﻟـﺖ دارد، اﻣـﺎ اﻳـﻦ اﻣـﺮ ﺑـﻪ ‫ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻧﻴﺰ در ﺑﺴﻴﺎري از ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣـﺮدم ‫ذﻛﺮ‌ ﺷﺪه‌ اﺳﺖ. در‌ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺮدم، ﻧﻤﺎز در ﺷﺮاﻳﻄﻲ، ارزش ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ و در ﺷـﺮاﻳﻄﻲ ‫ارزﺷﻲ ﻛﻤﺘﺮ و ﻳﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻋﻠﻠﻲ اﺻﻼً‌ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ.

‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎز ﻣﺮﺗﺒﺘﻲ ﺑﺲ واﻻ در زﻧﺪﮔﻲ‌ و در‌ ﺣﻴﺎت‌ ﻓﻜـﺮي ﻣـﺮدم دارد، ﻫﺮﭼـﻪ ﺑـﺪان ‫واﺑﺴﺘﻪ و ﻣﺮﺑﻮط ﺑﺎﺷﺪ، ﻗﺪر و اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ؛ وﺿﻮ و آب وﺿﻮ داراي ﺧـﻮاص وﻳـﮋه اي ‌‌‫اﺳﺖ‌؛ ﺟﺎﻧﻤﺎز، ﻣﻬﺮ و ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻛﺎرﺑﺮدﻫﺎﻳﻲ ﻏﻴﺮ از ﻣـﻮرد اﺳـﺘﻔﺎدة اﺻـﻠﻲ ﺧـﻮد ﻣـﻲﻳﺎﺑﻨـﺪ؛

‫ﻣﺴﺠﺪ‌ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﻞ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ آﺛﺎر ﺧـﺎرق اﻟﻌـﺎدهاي ﻣـﻲﺗـﻮان از آن اﻧﺘﻈـﺎر داﺷﺖ؛ ﭘﻴﺸﻨﻤﺎز ﻫﻢ‌ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ارﺗﺒﺎﻃﺶ ﺑﺎ ﻧﻤﺎز از ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎي ﺧﺎﺻﻲ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. ﺑـﺎ ‫ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺗﻮان‌ ﺣﺎﺟﺎت ﺧﻮد را ﺑﺮآورد‌ و ﺑﻪ‌ رﻓﻊ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪيﻫﺎي دﻳﮕﺮان ﻛﻤـﻚ ﻛـﺮد؛ ﻧﻤـﺎز ‫وﺳﻴﻠﻪاي ﻛﻤﻜﻲ اﺳﺖ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺸﻜﻼت ﻻﻳﻨﺤﻞ ﺑﺮﻃﺮف ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﻘﺎﺻﺪ ‫ﺻﻌﺐاﻟﻮﺻﻮل‌ در دﺳﺘﺮس ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﻧﻤﺎزﻫﺎي ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻫـﻢ ﻃـﺮح ‫ﺷﺪه و ﻛﺎرﺑﺮد ﮔﺴﺘﺮده ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ در اﻳـﻦ ﻓـﺼﻞ ﺑـﺎ اﺷـﺎرهاي ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ زﻣﻴﻨـﻪ را ﺑـﺮاي ‫ﺑﺤﺚﻫﺎي اﺧﺘﺼﺎﺻﻲﺗﺮ آﻳﻨﺪه آﻣﺎده ﺧﻮاﻫﻴﻢ‌ ﻛﺮد‌.

‫اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﻛﻪ ﻋﺎﻣﻪ ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ ﮔـﺬران زﻧـﺪﮔﻲ روزﻣـﺮه ﻫـﺴﺘﻨﺪ و ﺟﻬـﺖﮔﻴـﺮي ‫اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﻓﻜﺮي آﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﻘﺎﺻﺪ اﺳﺖ، اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺼﻮر ﻧﺎدرﺳﺘﻲ اﺳﺖ. ﺗـﻮدة ‫ﻣﺮدم ﻧﻴﺰ‌، ﺑﻪ‌ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺟﻬﺎت ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺧﻮد و ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻌﻨﻮﻳﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲﻛﻮﺷـﻨﺪ و در اﻳـﻦ ‫راه ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دﻳﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﺳﻴﻠﺔ ﺣﺮﻛﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ و اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻛﻮﺷﺶ در ﻣﻨـﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑـﻪ ‫ﺷﻴﻮهﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺻﻮرت ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد.‌

 ‫در‌ ﺳﺎري اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد وﺟﻮد دارد ﻛﻪ رﻋﺎﻳﺖ ﺑﺮﺧﻲ اﻣﻮر و ﺑﻪ ﻛﺎرﺑﺴﺘﻦ ﺑﻌـﻀﻲ ﺳـﻨﻦ ‫ﻛﻴﻔﻴﺎت ﺑﺮﺗﺮي را در اﻧﺴﺎن ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲآورد، از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﭼﻴﺰ ذﻫﻦ را روﺷـﻦ ‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‌:∗ ﻫﻤﻴﺸﻪ‌ ﺑﺎ وﺿﻮ ﺑﻮدن، روﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ‌ ﻧﺸﺴﺘﻦ‌، ﻓﺮﻣﺎن‌ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﺮدن، روي ﻋﻠﻤﺎء را ‫دﻳﺪن، ﺷﺐ ﺑﻴﺪار ﺑﻮدن و ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﺣﻖ ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪن، ﺑـﻪ رو ﺧﻮاﺑﻴـﺪن، آﻳـﻪاﻟﻜﺮﺳـﻲ ‫ﺧﻮاﻧﺪن، ﻧﺎن‌ ﺳﺮد‌ ﺧﻮردن‌، ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮردن و ﻋﺪس ﺧﻮردن و ﭼﻨﺪ ﭼﻴﺰ ﻫﻢ ﻫـﺴﺖ‌ ﻛـﻪ ‫ﺑﻪ ﻋﻤﺮ آدﻣﻲ ﻣﻲاﻓﺰاﻳﺪ: ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﮔﺰاردن، ﻗﺮآن ﺧﻮاﻧﺪن، ﺑﺴﻴﺎر ﻳﺎد ﺧﺪا ﻛﺮدن، ﺻـﻠﻮات ‫ﺑﺮ‌ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‌ ﻓﺮﺳﺘﺎدن، ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﺮدن، و ﺻﺪﻗﻪ دادن.[1]

‫در ﻓﺮﻫﻨﮓ‌ ﻋﺎﻣﻪ ﺳﺨﻦ در ﺑﺎب ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻧﻤﺎز ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ و ﻣﻮارد ﺑﻲﺷـﻤﺎري وﺟـﻮد ‫دارد ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﻣﺮدم ﭼﻘﺪر ﻧﻤﺎز‌ را‌ ﻋﺰﻳﺰ‌ ﻣﻲداﺷﺘﻪ و ﻣﻲدارﻧﺪ؛ از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮاي ﺗﺄﻳﻴﺪ ‫ﻧﻈﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ اﺧﺒﺎر و اﺣﺎدﻳﺜﻲ‌ ﺧﺎص‌ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. ﺑـﺮاي ﻣﺜـﺎل ﻣـﺮدم ﻧﻮﻗـﺎن ﻣـﺸﻬﺪ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻫﺮﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﮕﺰارد، ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ(ص) او را‌ ﻣﺪد‌ ﻣﻲﻛﻨﺪ‌ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑـﻪ ‫ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻲﺑﺮد، و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﻇﻬﺮ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‌ ﻋﻠﻲ‌ ﻣﺮﺗـﻀﻲ‌(ع) او را ﺑـﻪ ﺑﻬـﺸﺖ ﻣـﻲﺑـﺮد، و‫ﻫﺮﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﻋﺼﺮ ﺑﮕﺰارد، ﻓﺎﻃﻤﻪ (س) او را ﺑﻪ‌ ﺑﻬﺸﺖ‌ ﻣﻲﺑﺮد‌ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﺷـﺎم ﺑﮕـﺰارد ‫اﻣﺎم ﺣﺴﻦ(ع) او را ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻲﺑﺮد، و ﻫﺮﻛﻪ‌ ﻧﻤﺎز‌ ﺧﻔﺘﻦ ﺑﮕﺰارد، اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) او را ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻲﺑﺮد و ﺧﺪاي ﺗﻌﺎﻟﻲ او‌ را‌ ﻣﻲآﻣﺮزد‌.[2]

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺮف ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن در ﻧﻈﺮ ﻣﺮدم اﻫﻤﻴﺖ و ارج ﻧﺪارد، ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻪوﻗﺖ‌ ﻧﻴﺰ‫ﻣﻮرد ﺗﺄﻛﻴﺪ اﻳﺸﺎن ﺑﻮده و اﺳﺖ. ﻣﺮدم ﻣﻤﺴﻨﻲ اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ: ﻫﺮﻛﺲ ﻓﺮﺷﺘﻪاي ﻣﻮﻛـﻞ دارد ‫ﻛﻪ‌ ﺷﺐ‌ و روز ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن وي را ﺿﺒﻂ ﻣﻲﻛﻨﺪ و در دﻓﺘﺮ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ. ﭘـﺲ ﻫـﺮﻛﺲ ﺑـﻪ ﻣﻮﻗﻊ‌ ﻧﻤﺎزش‌ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ، آن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ او دﻋﺎي ﺧﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻲﭘـﺮدازد‌. در ‫ﻏﻴﺮ‌ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﻮﻛﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧـﺴﺘﻪ ﻣـﻲﺷـﻮد و آن ﺷـﺨﺺ را ﻧﻔـﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ. اﮔﺮ‌ ﺑﺎﻻﺧﺮه‌ ﻫﻢ‌ وي ﻧﻤﺎزش را ﻧﺨﻮاﻧﺪ، ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪاﻧﻪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻲرود. ﻓﺮﺷـﺘﺔ ‫اوﻟﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‌: «ﻣﻦ‌ ﻣﻬﻠﺖ دادم و ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم وﻟﻲ ﻧﻤﺎز ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻴﺎورد، ﻣﻦ ﻫﻢ اﺟﺮت ﺛﻮاب ‫ﻧﻤﺎز را ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ‌ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‌.» ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻓﺮﺷﺘﺔ دوم ﻫـﻢ ﺛـﻮاب آن روز ﻳـﺎ آن ﺷـﺐ‌ را ‫ﻧﻤﻲﻧﻮﻳﺴﺪ. وﻟﻲ اﮔﺮ وي ﺑﻌﺪاً ﻧﻤﺎز ﻗﻀﺎ‌ ﺑﻪ‌ ﺟﺎ‌ آورد، ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺑـﺎﻻ ﻣـﻲرود و‫اﻃﻼع‌ ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﻼﻧﻲ ﻗﺮض ﺧﻮد را ادا ﻛﺮده اﺳﺖ؛ در ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺛﻮاب‌ او‌ را ﺑﻨﻮﻳﺲ.

‫اﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮي‌ اﺳﺖ‌ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ‌ ﻛﻪ‌ ﺑﻪ‌ ﻣﺮدم ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻧﻤـﺎز را ﺳـﺮوﻗﺖ‌ ﺑﺨﻮاﻧﻨـﺪ‌ ﺗـﺎ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺴﺘﻪ و آزرده ﻧﺸﻮﻧﺪ.[3]

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮدم‌ ﺑﺮاي‌ ﻧﻤﺎز ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮده و ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻃﺒﻴﻌـﻲ اﺳـﺖ‌ ﻛـﻪ ﺷـﺨﺺ ﺑﻲﻧﻤﺎز ﻓﺮدي‌ ﻣﻨﻔﻮر‌ و ﻣﻄﺮود ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‌ ﻋﺎﻣﻪ‌ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از ﺟﺎﻧـﺪار ﺗـﺎ ﺑﻴﺠـﺎن، ‫زﺑﺎن ﺑﻪ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮدي ﺑﺎز‌ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‌.‫

ﻣﺮدم‌ دزﻓﻮل‌ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ، اﮔﺮ ﻛﺴﻲ‌ ﻛﻪ‌ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ ﺻﺒﺢ زود‌ ﻗـﺼﺪ‌ ﺳـﻔﺮ ﺑـﻪ ﺟـﺎﻳﻲ‫ﻛﻨﺪ، اﮔﺮ اوﻟﻴﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﻧﻤﺎزﺧﻮان ﻧﺒﺎﺷـﺪ‌، در‌ آن ﺳـﻔﺮش ﺧﻴـﺮ‫ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‌.[4]‌

‫ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﻛﻪ ﻋﺎﻣﻪ‌ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﮔﺬران زﻧﺪﮔﻲروزﻣﺮه‌ ﻫﺴﺘﻨﺪ‌ و ﺟﻬﺖﮔﻴﺮي اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﻓﻜﺮي آﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﻘﺎﺻـﺪ اﺳـﺖ، اﻟﺒﺘـﻪ ﺗﺼﻮر ﻧﺎدرﺳﺘﻲ اﺳﺖ‌.

اﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ‌ ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان‌ ﺷﻬﻤﻴﺮزادي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ، ﺗﺎ دﺳﺖ و ﺻﻮرت ﺧﻮد ‫را ﻧَﺸُﺴﺘﻪ‌ و ﻧﻤ‌ﺎز‌ ﻧﺨﻮاﻧ‌ﺪهاﻳ‌ﺪ، ﻣﺒﺎدا ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺎن ﺑﺮوﻳﺪ، ﻧﺎن‌ ﻛﻢ‌ ﺑﺮﻛ‌ﺖ  ﻣﻲﺷﻮد‌.[5]‌

‫و‌ در ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻛﻬﻜﻴﻠﻮﻳﻪ دﺳﺘﻮر اﻛﻴﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧـﺎن را ﺑـﻪ ﺳـﮓ ﺑـﺪه، وﻟـﻲ ﺑـﻪ ‫ﺑﻲﻧﻤﺎز ﻧﺪه.[6]

‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺑﺎ‌ ﺗﺮﺗﻴﺒﺎت ﺧﺎص و ﺗﺪاﺑﻴﺮ وﻳـﮋه ﺑﻜﻮﺷـﻨﺪ ﻛـﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺑﺎ ﻧﻤﺎز ﺑﺎﺷﻨﺪ

‫در ﻻﻫﻴﺠﺎن ﻣﺮاﺳﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑـﺮاي ﭘﻴـﺸﮕﻮﻳﻲ وﺿـﻌﻴﺖ آﻳﻨـﺪة ﻧـﻮزاد ﺑﺮﮔـﺰار‫ﻣﻲﺷﻮد. ﺑﭽﻪاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ دﻧﺪان درﻣﻲآورد‌، ﺧﺎﻧﻮاده اش‌ ﺟﺸﻨﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و اﻗـﻮام و ‫ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﻫﺮﻳﻚ ﻫﺪاﻳﺎﻳﻲ ﺑـﻪ ﻓﺮاﺧـﻮر ﺣـﺎل ﺧﻮدﺷـﺎن ﻣـﻲآورﻧـﺪ. آﻧﻬـﺎ ﺳـﻔﺮه اي را ﻛـﻪ ‫ﻣﺨﺼﻮص ﺑﭽﻪ اﺳﺖ، ﭘﻬﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و اﺷـﻴﺎﻳﻲ ﺷـﺎﻣﻞ ﻳـﻚ ﺟﻠـﺪ ﻛـﻼم اﷲ ﻣﺠﻴـﺪ، آﻳﻴﻨـﻪ‌، ‫ﺟﺎﻧﻤﺎز، ﻣﻬﺮ، ﺗﺴﺒﻴﺢ، ﺧﻮدﻧﻮﻳﺲ ﻳﺎ ﻣﺪاد، ﺷﺎﻧﻪ و وﺳﺎﻳﻞ آراﻳﺶ، ﻗﻴﭽﻲ، ﻗﺮﻗـﺮه، ﭘﺎرﭼـﻪ و ‫دﻓﺘﺮ و ﻛﺘﺎب روي آن ﻣﻲﭼﻴﻨﻨﺪ. ﺑﭽﻪ در ﻣﻴﺎن ﺳﻔﺮه ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‌ و ﻫﻤﮕﻲ‌ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ‫ﻛﻪ‌ ﻛﺪاﻣﻴﻚ‌ از اﺷﻴﺎي روي ﺳﻔﺮه را ﺑﺮﻣـﻲدارد. اﮔـﺮ ﻗـﺮآن ﻳـﺎ ﺟﺎ ﻧﻤـﺎز را دﺳـﺖ زد ﻳـﺎ ‫ﺑﺮداﺷﺖ، ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ واﻋﻆ ﻳﺎ ﻧﻤـﺎز ﺧﻮان ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ، و اﮔـﺮ ﻗﻠـﻢ و دﻓﺘـﺮ‌ را‌ ﺑﺮداﺷـﺖ، ‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‌ ﻣﻲﺷﻮد‌ و اﮔﺮ ﻗﻴﭽﻲ و ﻗﺮﻗﺮه ﻳﺎ ﭘﺎرﭼﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ، ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﻄﺎط و ‫آراﻳﺸﮕﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.[7]

‫در ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻓﻴﺮوزهاش ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ، اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه رواج دارد‌ ﻛﻪ‌ اﮔـﺮ در وﻗـﺖ ‫ﻧﻤﺎز اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻓﻴﺮوزه ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﺮ رﻛﻌﺖ ﻫﻔﺘﺎد رﻛﻌﺖ ﺣﺴﺎب ﻣﻲﺷﻮد.[8]

‫از ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻣﺮدم ﻧﻮﻗﺎن ﻳﻜﻲ ﻫﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ در‌ ﻫﺮ‌ ﻣﺴﺠﺪ ﺷـﻬﺮ‌ دو ‫رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﺪ، در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ آن ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ او را ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‌.‫ﻣﻬﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﻧﻤﺎز ارزش و ﺣﺘﻲ ﺗﻘﺪس‌ ﭘﻴﺪا‌ ﻣﻲﻛﻨﺪ‌.[9]

‫ﻣﺮدم ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ در ﺷﺐ اول ﻫﺮ ﻣﺎه، ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﻫـﻼل ﻣـﺎه روﻳـﺖ ‫ﺷﺪ، ﺑﺎﻳﺪ دﻳﺪهﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﻧﻤﺎز، آب، ﺳﻜﻪ ﻳﺎ ﺳﺒﺰي‌ ﺑﺎز‌ ﻛﻨﻨﺪ‌.[10]

‫در ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﻨﺎﻃﻖ اﻳﺮان رﺳﻢ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﻔﺮ رﻓﺘﻦ ﻣـﺴﺎﻓﺮ را‌ از زﻳـﺮ ﻗﺮآن رد ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. در دزﻓﻮل ﻫﻢ اﮔﺮ ﻓﺮدي از اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮاده‌ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑـﻪ ﺳـﻔﺮ ﺑـﺮود‌، اول ‫ﺑﺎﻳﺪ از زﻳﺮ ﻗﺮآن رد ﺷﻮد؛ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮاده ﻛﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﻛـﺎﻣﻼً ﭘـﺎك و ‫وﺿﻮدار اﺳﺖ، ﻗﺮآن را در ﺳﺮدر ﺣﻴﺎط ﻣﻲﮔﻴﺮد و آن ﺷﺨﺺ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ از‌ زﻳـﺮ ﻗـﺮآن رد ‫ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﻌﺪ ﻗﺮآن را ﻣﻲﺑﻮﺳﺪ. ‫[11]

ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﻤﺎز ﻗﺪاﺳﺖ دارد، ﻣﺘﻌﻠﻘﺎت آن از ﺟﻤﻠـﻪ وﺿـﻮ ﻫـﻢ از ارزش و اﻫﻤﻴﺘـﻲ ‫ﺧﺎص ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. وﺿﻮ داﺷﺘﻦ در‌ ﻫﺮ‌ ﺣﺎل ﻧﻮﻋﻲ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷـﻮد و ﺑـﻪ ‫اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺮدم اروﻣﻴﻪ وﺿﻮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب ﺛﻮاب ﺑﺴﻴﺎر دارد. اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ، ‫آب وﺿﻮ داراي ﺧﻮاﺻﻲ اﺳﺖ و ﻣﻲﺗﻮان از آن ﺛﻤﺮات‌ ﻣﺨﺘﺺ ﺧﻮدش را ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﺮد.[12]

ﻣﺮدم ﺑﻮﺷﻬﺮ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺐ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ، ﻫﻨﮕـﺎم ﻧﻤـﺎز ﻣﻐـﺮب در ﻇﺮﻓـﻲ ﭘـﺎك‫وﺿﻮ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و آب آن را ﺑﻪ ﻧﻴﺖ اﻳﻨﻜـﻪ ﺷـﺐ را‌ ﺑـﻪ‌ راﺣﺘـﻲ ﺑﺨﻮاﺑﻨـﺪ، ﻣـﻲﺧﻮرﻧـﺪ و ‫ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ آن ﺷﺐ دﭼﺎر ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲﺷـﻮﻧﺪ. در ﺿـﻤﻦ، ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﺻـﺒﺢ ‫ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ ﺑﻴﺪار ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب ﺳﻮرهﻫﺎي ﺣﻤﺪ و ﺗﻮﺣﻴﺪ را‌ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ‌.[13]‌

‫ﻣﺮدم ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻫﻢ اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ‌ ﻫﺮﻛﺲ‌ ﺑﺎ‌ آﺑﻲ وﺿﻮ ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ روان اﺳﺖ، ﻫﻢ وﺿـﻮﻳﺶ ‫دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺛﻮاب دارد و ﻫﻢ ﻫﺮ ﮔﻴﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ آن آب ﺑﺮوﻳﺪ، ﭘﺮﺑﺮﻛﺖ‌ ﺧﻮاﻫﺪ‌ ﺑﻮد‌. اﻣﺎ ﻫﺮ وﺿﻮﻳﻲ‌ ﻫﻢ‌ ﻣﻘﺒﻮل ﻧﻴﺴﺖ. ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز و ﺟﺎﻧﻤﺎز ﻫﻢ از ﻣﺘﻌﻠﻘﺎت ﻧﻤﺎزﻧﺪ و ﻛﻴﻔﻴﺎت وﻳﮋه دارﻧﺪ و ﻣـﺮدم ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ‫آﻧﻬﺎ اﻋﺘﻘﺎدات و اﺣﺘﺮاﻣﺎت وﻳﮋه اي‌ ﻗﺎﺋﻠﻨﺪ‌.[14]‫ ﮔﺸﺎﻳﺶ ﻣﺸﻜﻼﺗﻲ ﻛﻪ ﺣﻞ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ آﺳـﺎﻧﻲ ﻣﻘـﺪور ﻧﻴـﺴﺖ، ﺑـﻪ‌ ﺷـﻴﻮهﻫـﺎي ﻣﺨﺘﻠـﻒ ‫ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﻴﺮد، اﻣﺎ در ﺑﺴﻴﺎري از آﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎز ﻧﻘﺶ دارد.

‫ﻣﺮدم داﻣﻐﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ‌ ﻛﻪ‌ ﺑﺨﺖ‌ ﻧﻴﻚ ﺑﺎ ﻧﻤﺎز ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﺷﻮد، ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ در ﺷـﺐ زﻓـﺎف ‫ﻋﺮوس‌ و داﻣﺎد، ﻫﺮ ﻓﺮدي ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﺪ، ﺣﺎﺟﺘﺶ ﺑﺮآورده ﻣﻲﺷﻮد.[15]

‫ﻧﻤﺎز ﺑﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‌ اﺳﺖ‌ و ﻣﺴﺠﺪ‌ ﺑـﺎ ﻣﻨـﺎره، ﭘـﺲ ﻣﻨـﺎرة ﻣـﺴﺠﺪ ﻫـﻢ ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ ‫ﻣﺸﻜﻞﮔﺸﺎ ﺑﺎﺷﺪ.

‫در ﻛﺎﺷﺎن‌، اﮔﺮ‌ ﺑﺮاي‌ ﻛﺴﻲ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ و رﻓﻊ آن ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺸﻮد، ﻛﺎﻏـﺬي را ‫ﻧﺰد آﻗﺎي ﻫﻤﺎن‌ ﻣﺤﻞ‌ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‌ و آن آﻗﺎ ﻛﺎﻏﺬ را ﺑﻪ ﻧﺎم اﻣﺎم زﻣﺎن (ﻋﺞ) ﻣـﻲﻧﻮﻳـﺴﺪ و در آن ‫ﻧﺎﻣﻪ‌ ﺗﻘﺎﺿﺎي رﻓﻊ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺳﭙﺲ ﺻﺎﺣﺐﻧﺎﻣﻪ آن ﻛﺎﻏﺬ را ﺗﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ و دورﺗﺎ دور آن ‫را‌ ﺑﺎ‌ ﮔﻠﻲ از ﺧﺎك ﻗﺮﻣﺰ ﻛﻪ ﺧﺎك ﭘﺎﻛﻲ اﺳﺖ، ﻣﻲﭼﺴﺒﺎﻧﺪ. آﻧﮕﺎه ﺑـﺮ ﺳـﺮ ﭼـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ‌ ﻧـﺎم ‫ﺻﺎﺣﺐاﻟﺰﻣﺎن ﻣﻲرود و دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ رﻓﻊ ﻣﺸﻜﻠﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ و ﻛﺎﻏـﺬ ‫را‌ در ﭼﺎه ﻣﻲاﻧﺪازد.‫ﺣﺘﻲ ﻧﻤﺎز ﺑﺮاي رﻓﻊ ﻣﺸﻜﻼت ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ[16]

‫ﻳﻜﻲ‌ از ﻧﻤﺎزﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ وﻳﮋه ﺑﺮاي ﺑﺮآورده ﺷﺪن ﺣﺎﺟﺖ و رﻓـﻊ ﻣـﺸﻜﻼت ﻻﻳﻨﺤـﻞ‌ و ‫رﺳﻴﺪن‌ ﺑﻪ ﻣﺮاد و ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲﺷﻮد و آداﺑﻲ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮد دارد، ﻧﻤﺎزي اﺳـﺖ ‫ﻛﻪ اﻫﺎﻟﻲ ﺷﻮﺷﺘﺮ‌ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ‌ و ﻣﺮاﺳﻢ‌ آن ﺑﻪ ﻗﺮار زﻳﺮ اﺳﺖ:

‫اﺑﺘﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ آﻳﻴﻦ‌ در‌ روزﻫﺎي ﺷﻨﺒﻪ و ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲﺷـﻮد و ﺑﻌـﻼوه ‫ﻣﺨﺼﻮص زﻧﺎن اﺳﺖ.

ﭘﻴﺶ از ﻧﻤﺎز ﺑﺎﻳﺪ »ﻗﻨﺪ و ﻛﻨﺠﺪ‌« درﺳﺖ‌ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﻪ ﻛﻨﺠﺪ را ﻣﻲﺧﻴﺴﺎﻧﻨﺪ، ‫ﺗﺎ ﭘﻮﺳﺖ آن ﺟﺪا ﺷﻮد، ﺳﭙﺲ ﺳﺮخ‌ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‌ و ﺑﻮ‌ ﻣﻲدﻫﻨﺪ و ﺑﺎ ﺷﻜﺮ ﻣﻲﻛﻮﺑﻨﺪ و ﻣﺨﻠـﻮط ‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ.‌

‫ﻳﻚ‌ زن ﻛﻪ واﺟﺪ ﺷﺮاﻳﻂ اﺳﺖ، ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﻧﻴﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ و روز ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﻫـﻢ‌ ﺑﺎﻳـﺪ روزه ﺑﺎﺷﺪ. ﻳﻚ اﺗﺎق را‌ ﺗﻤﻴﺰ‌ و ﭘﺎك ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‌ و در‌ آن‌ ﻓﺮش ﻣﻲاﻧﺪازﻧـﺪ. آﻳﻨـﻪ ﺑﺰرﮔـﻲ ﺑﻪ ‫دﻳﻮار ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻤﺎزﮔﺰار ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲدﻫﻨﺪ و ﻳـﻚ ﻣﺠﻤﻌِﻪ (ﺳـﻴﻨﻲ ﻣـﺴﻲ ﺑـﺰرگ)ﻣﻘﺎﺑـﻞ آﻳﻨـﻪ ‫ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‌ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﻮي ﻗﻨﺪ، ﻛﻨﺠﺪ، ﭘﺴﺘﻪ، آرد‌ ﮔﻨﺪم، ﻧﻤﻚ، ﺣﻨﺎ و ﻳﻚ‌ ﭘﺎرﭼـﻪ‌ ﺳـﺒﺰ رﻧـﮓ ‫ﻧﺎزك اﺳﺖ. در‌ دو‌ ﻃﺮف ﻣﺠﻤﻌﻪ، ﺑﻠِﺒﻠﻪ(ﻛﻮزهاي ﻛﻪ دو ﻟﻮﻟﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺒﻴﻪ آﻓﺘﺎﺑـﻪ دارد) و‫ﺷﻤﻊﻫﺎي‌ روﺷﻦ‌ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ. ﺳﺮﺷﻤﻊﻫﺎ را ﻧﻴﺰ ﻳﻚ‌ ﺷﺎﺧﻪ‌ ﻛُﻨﺎر‌ (ﺳﺪر ﺳﺒﺰ) ﻗﺮار‌ ﻣﻲدﻫﻨـﺪ‌

‫و ﻳﻚ ﻣﻨﻘﻞ ﭘﺮ‌ از‌ آﺗﺶ را ﻧﻴﺰ ﻣﻲآورﻧﺪ و (ﻋـﻮد) در آن دود ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ. ﺳـﭙﺲ زن ‫واﺟﺪ ﺷﺮاﻳﻂ‌ ﻧﻤﺎز‌، رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ‌ ﺗﻤـﺎم‌ اﻳـﻦ وﺳـﺎﻳﻞ‌ در‌ ﺟﻠـﻮي‌ اوﺳـﺖ، دو ‫رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز‌ ﺣﻀﺮت ﺣﺠﺖ (ﻋﺞ) و دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺣﻀﺮت اﻣﻴﺮ(ع) ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ. زنﻫﺎي ‫دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ‌ او‌ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﻣ‪ﺘَﻞ‌ (داﺳﺘﺎن) ﻣﺮد‌ ﮔﻮي‌ ره‌ ﻛَﺶ‪(ﺧﺎرﻛﺶ) را ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ[17] و...

‫در ﺟﻮاﻣﻊ ﺳﻨﺘﻲ ﻛﺸﺎورزي، ﺑﺎران ﻋﺎﻣﻞ اﺳﺘﻤﺮار‌ ﺣﻴﺎت‌ ﻓـﺮدي‌ و اﺟﺘﻤـﺎﻋﻲ اﺳـﺖ و‫اﻳﻦ ﺑﻪوﻳﮋه در ﺟﻮاﻣﻌﻲ‌ اﺳﺖ‌ ﻛﻪ‌ زراﻋﺖ‌ آﻧﻬﺎ‌ ﺑﺮ‌ ﭘﺎﻳﺔ آب ﺑﺎران ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺿﻤﻦ آﻧﻜـﻪ اﺻـﻼً ‫در اﻳﺮان، ﻛﺸﺎورزي ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺎس اﺳﺖ. از ﺳـﻮي دﻳﮕـﺮ، ﭼـﻮن در ﺑـﺴﻴﺎري از ﻣﻮاﻗـﻊ، ‫ﻛﺸﺎورزان ﺑﺎ ﺑﺤﺮان آب‌ و ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪت روﺑﻪرو ﺑـﻮدهاﻧـﺪ، ﺑـﺎران ﻫﻤـﻮاره ‫اﻫﻤﻴﺘﻲ ﺣﻴﺎﺗﻲ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﺮدم ﻧﻮاﺣﻲ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻛﺸﻮر ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم وﻗـﻮع ﺧﺸﻜـﺴﺎﻟﻲﻫـﺎ، ‫آﻳﻴﻦﻫﺎي ﻃﻠﺐ ﺑﺎران را ﻛﻪ اﻛﺜﺮاً اﻟﮕﻮﻳﻲ ﻛﻠﻲ دارﻧﺪ و ﻣﻌﻤﻮﻻً‌ ﻣﺒﺘﻨﻲ‌ ﺑـﺮ دﺳـﺘﻮرات ﺷـﺮع ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ، در ﺑﻴﺮون از ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻧﻴﺰ ﺑـﻪ ﺧﻮاﻧـﺪن ﻧﻤـﺎز دﺳـﺘﻪ ﺟﻤﻌـﻲ ‫ﻣﻲﭘﺮدازﻧﺪ.[18] از ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﻮارد زﻳﺮ اﺷﺎره ﻛﺮد: در‌ ﻳﻜـﻲ‌ از روﺳـﺘﺎﻫﺎي ‫ﺗﻔﺮش اﮔﺮ در ﻓﺮوردﻳﻦ و اردﻳﺒﻬﺸﺖ ﺑﺎران ﻧﺒﺎرد، ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ رﻳﺶﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻼي ده ﻳﺎ ‫ﻧﺰد ﭘﻴﺸﻨﻤﺎز‌ ﻣﻲآﻳﻨﺪ‌، ﺳﭙﺲ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎرج‌ از‌ آﺑﺎدي ﻣﻲروﻧﺪ و ﻗﺮآن ﻣـﻲﺧﻮاﻧﻨـﺪ و ‫ﺻﻒ ﻣﻲﺑﻨﺪﻧﺪ و ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺳﭙﺲ دﻋﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎران ﺑﺒﺎرد. در ﻣﺮاﻏﻪ ‫و ﺑﻨﺎب ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم‌ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲ‌ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﺑﻪ اﺗﻔـﺎقـ‌ ﻋﻠﻤـﺎي‌ ﻣﺤـﻞ، ﭘﺎﺑﺮﻫﻨـﻪ و اﷲاﻛﺒـﺮ ‫ﮔﻮﻳﺎن از ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺑﻠﻨـﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄـﻪ ﺧـﺎرج از ﺷـﻬﺮ ﺣﺮﻛـﺖ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ، دو رﻛﻌـﺖ ﻧﻤـﺎز ‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ و دﻋﺎ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎران ﺑﺒﺎرد.

‫ﻳﻜﻲ از‌ آداب‌ دﻳﻨﻲ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن و ﺑﻪوﻳﮋه ﺷﻴﻌﻴﺎن، زﻳـﺎرت اﺳـﺖ. اﻳﺮاﻧﻴـﺎن ﺑـﻪ زﻳـﺎرت ‫ﻣﻘﺒﺮهﻫﺎي اﺋﻤﻪ و اوﻟﻴﺎ اﻫﻤﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻲدﻫﻨﺪ. اﻳﻦ زﻳﺎرتﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻧﺬر و ﻧﻴﺎز و ﻧﻤﺎز ‫ﻫﻤﺮاﻫﻨﺪ.

‫ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل، در 20 ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮي‌ ﺳﺒﺰوار‌ روﺳﺘﺎﻳﻲ اﺳﺖ‌ ﻛﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻮه ﭼﻬﻞ دﺧﺘﺮ ‫دارد. اﻳﻦ ﻛﻮه زﻳﺎرﺗﮕﺎه ﻣﺮدم اﺳﺖ و ﻣـﺮدم ﺑـﺮاي رﻓـﻊ ﻣـﺸﻜﻼت‌ ﺧـﻮد ﺑـﻪ زﻳـﺎرت آن ‫ﻣﻲروﻧﺪ. ﻣﺜﻼً زﻧﻲ ﻛﻪ دﺧﺘـﺮ‌ دمﺑﺨـﺖ‌ دارد‌، در آن زﻳﺎرﺗﮕـﺎه دو رﻛﻌـﺖ ﻧﻤـﺎز ﻣـﺴﺘﺤﺐ ‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻘﻞ و ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ و آﺟﻴﻞ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮد ‌‌را‌ ﻣﻲﮔﻴﺮد.[19]

‫در ﻃﻮل ﺳﺎل، ﺑﻌﻀﻲ از ﺷﺐﻫﺎ و روزﻫـﺎ داراي اﻫﻤﻴـﺖ وﻳـﮋهاي ﻫـﺴﺘﻨﺪ‌ و ﺑﺮﺧـﻲ ‫ﻣﻨﺎﺳﺒﺖﻫﺎ‌ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ روز ﻳﺎ ﺷﺒﻲ را داراي ﻛﻴﻔﻴﺘﻲ ﻣﺨﺼﻮص ﮔﺮداﻧﻨـﺪ؛ ﻣـﺜﻼً ﺗﻮﻟـﺪ ﻳـﺎ ‫وﻓﺎت ﻳﻜﻲ‌ از اﺋﻤﻪ، ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎل ﻳﺎ ﻫﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺘـﻲ ﻧـﺰد ﻋﺎﻣـﻪ‌ اﻫﻤﻴـﺖ ‫ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ. ﺑﺴﻴﺎري از‌ اﻳﻦ‌ روزﻫﺎ ﺑﺮاي ﺑﺮآورده ﺷﺪن ﺣﺎﺟﺎت اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ آﻳﻴﻦﻫﺎي ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؛ آﻳﻴﻦﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ‫ﺑﺎ ﻧﻤﺎز ﻳﺎ ﻣﺘﻌﻠﻘﺎت ﻧﻤﺎز ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﺠﺪ، ﻣﻬﺮ و وﺿﻮ‌ ﻫﻤﺮاﻫﻨﺪ. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ، ﻣﺮدم ﺷﻮﺷﺘﺮ در‫ﺗﻼﻗﻲ دو ﻣﺎه رﺟﺐ و ﺷﻌﺒﺎن آﻳﻴﻨﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺠﺐاﻟﻌﺠﺐ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮد و ﺷﺎﻣﻞ ﻧﻤﺎز و ‫روزه اﺳﺖ. اﻳﻦ آﻳﻴﻦ ﺑﻪ دﺧﺘﺮان و زﻧﺎن اﺧﺘﺼﺎص دارد و ﻫﺪف از‌ آن‌ ﻃﻠـﺐ ﺣﺎﺟـﺖ و ‫ﻣﺮاد اﺳﺖ. ﺗﺮﺗﻴﺐ آﻳﻴﻦ از اﻳﻦ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺳﻲام ﻣﺎه رﺟﺐ ﺳﺤﺮي ﻣﻲﺧﻮرﻧـﺪ و ‫روز ﺳﻲام ﻣﺎه رﺟﺐ روزه ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺷﺐ‌ اول‌ ﻣﺎه ﺷﻌﺒﺎن اﻓﻄﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. اﻟﺒﺘـﻪ ﭘـﻴﺶ از ‫اﻓﻄﺎر دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﻋﺠﺐاﻟﻌﺠﺐ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﺳﭙﺲ اﻓﻄﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ.[20]

این مطلب را به اشتراک بگذارید :