بسم الله الرحمن الرحیم

منبع: واگويي راز در آئينه عرفان نماز

تهیه کننده: مرکز تخصصی نماز

موضوع بحث، ابعادعرفاني نماز است و امشب به بُعد دعاي نماز مي پردازيم. نماز در عين حال که اطاعت امر خداست، يک بعد آن نيز دعا و مناجات است. خداوند در آيه اي از قرآن کريم مي فرمايد:

 «قل ما يَعْبأ بکم ربي لولا دعاؤکم» (فرقان / 77) (اي پيامبر به مردم بگو که اگر اين دعاها نباشد، خداي من هيچ اعتنايي به شما نمي کند) . آنچه به انسان ارزش مي دهد، دستهاي مناجاتي است که به سوي پروردگار بلند مي کند. و در آيه ديگري مي فرمايد:

«و اذا سَئَلَکَ عبادي عني، فاني قريب اجيب دعوة الداع اذا دعان فليستجيبوا لي وليؤمنوابي» (بقره / 186) (اي پيامبر، عده اي از دوستان من (عبادي) پيش تو مي آيند و سراغ مرا از تو مي گيرند، به آنان بگو من پيش شما هستم، ميان من و شما فاصله اي نيست. کسي که دستش را بلند مي کند و مرا مي خواند، من نيز به او جواب مي دهم) . اين فرمان خود اوست. اگر کتاب سيد بن طاووس را ملاحظه کنيد، مي بينيد که صد برابر قرآن است و مناجات ائمه با روايات صحيح در آن گردآوري شده است. معصومين از همه لحظات و فرصت ها براي دعا و مناجات استفاده مي کرده اند. حال اين سؤال مطرح مي شود که مناسب ترين و شايسته ترين حالت براي دعا و مناجات کدام است؟ پاسخ اين است که هنگام نماز بهترين موقعيت براي راز و نياز با خداوند است، چرا که انسان خود را از پليدي هاي ظاهري و باطني پاک کرده، رابطه اش با خدا براساس عشق و پرستش است و با حالت اخلاص در پيشگاه خدا مطيع فرمانهاي اوست. خداوند مي فرمايد: اي انسان اگر از من حاجت مي خواهي، بگو خدايا راه راست را به من نشان بده «اهدنا الصراط المستقيم» شايد در طول عمر انسان، شايسته تر از اين دعا وجود نداشته باشد، زيرا بزرگترين خطري که ما را تهديد مي کند، اين است که ذره اي از راه راست منحرف شويم. صراط مستقيم از روي جهنم عبور مي کند، يعني اگر ذره اي از راه راست انحراف پيدا کنيم، در جهنم سقوط خواهيم کرد. بنابر اين يافتن راه راست کار کوچکي نيست و واقعا بايد از صميم دل از خدا بخواهيم که ما را به راه راست هدايت نمايد.

در هنگام نماز، نزديکترين حالت به خدا، حالت سجده است. در اين حالت بايد چيزي از خدا بخواهيم که او خوشش بيايد. خداوند فرموده است که بر پيامبر من درود بفرستيد. لذا بزرگان بعد از رکوع و سجده، صلوات مي فرستادند. اگر صحيفه سجاديه را ورق بزنيد، مي بينيد که آغاز و پايان هر دعا، صلوات است و همين امر موجب استجابت دعا مي شود. سنت اهل بيت و علما نيز چنين بوده است.

در تشهد، فرستادن صلوات حق واجب پيامبر (ص) است، زيرا او ما را به اين مقام هدايت کرده است و به گردن ما حق دارد. به طور کلي ما نعمت مسلماني و مقامي را که بدان دست يافته ايم مديون پيامبراکرم (ص) و ائمه (ع) هستيم، ائمه اطهار (ع) که همگي شهيد شدند. همين فقهي که اکنون در دست ماست و در حوزه ها تدريس مي شود، در زندان نوشته شده است. شهيد اول فقه را طي سه روز در زندان شام نوشت و بعد به همين جرم پاسداري از مکتب اهل بيت، حاکمان بني اميّه اين مرد با تقوا را به اشد مجازات محکوم کردند. لذا اگر ما حق اينان را ادا نکنيم و به آنها احترام نگزاريم، مرتکب ظلم و بي انصافي شده ايم. حافظ شعري دارد که به نظر من زيباترين شعر اوست:

بلبلي برگ گلي خوشرنگ در منقار داشت

واندران برگ و نوا، بس ناله هاي زار داشت

بلبل، حضرت سيدالشهدا عليه السلام است و برگ گل خوشرنگ، علي اصغر عليه السلام. آري، به قيمت خون گلوي حضرت علي اصغر عليه السلام، نماز و آداب آن به ما رسيده است. از اين رو شايسته ترين دعا به درگاه خداوند اين است که: خدايا درود و رحمت بيکران خود را بر محمد و آل محمد بفرست «اللهم صل علي محمد و آل محمد»

در رکعت دوم نماز دستهايمان را به سوي آسمان بلند مي کنيم و مي خوانيم «ربنا آتنا في الدنيا حسنه و في الآخرة حسنه.» حال ببينيم ائمه در قنوتشان چه دعاهايي مي خواندند. من يکي دو مورد را ذکر مي کنم:

 «يا عُدَّتي في کُرْبَتي و يا صاحِبي في شِدَّتي وَ يا وَلِييّ في نِعْمَتي وَ يا غايَتي في رَغْبَتي، اَنْتَ السَّاتِرُ عَورتي وَ الآمِنُ رَوْعتي و المُقيلُ عَثْرَتي فَاغْفِرْلي خَطيئَتي يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ»

 (مفاتيح الجنان - اعمال سحرهاي ماه مبارک رمضان - عمل هفتم)

در هر حال قنوت وقت دعاست. به طور کلي، نماز بازار دعا و مناجات است و در زمينه ي دعا کتابهائي نوشته شده، از جمله:زادالمعاد علامه مجلسي، کتاب اقبال سيدبن طاووس و...

روزي خالد برمکي به زندان پسرش يحيي برمکي رفت و پرسيد: موسي ‏بن ‏جعفر (ع) کجاست؟ گفتند: اينجاست (موسي بن جعفر عليه السلام در چاه خانه يحيي برمکي زنداني بود) او هرچه دقت کرد چيزي جز يک عباي پشمي نديد. گفتند که اين عباي پشمي همان موسي بن جعفر (ع) است که از نماز صبح در حال سجده است و با خدا مناجات مي کند.

خالد برمکي همان کسي است که هارون الرشيد را به کشتن موسي بن جعفر (ع) ترغيب کرد و به او گفت که اگر موسي بن جعفر (ع) را نکشي، حکومت تو پايدار نيست. ولي بيشتر از يک ماه طول نکشيد که تمام بلاد وسيعي که در دست برمکيان بود، به ذلت بارترين وجه نابود شد.

نماز، برنامه اي از سرعادت نيست، ورزش نيست بلکه داراي محتواست. نماز شايسته ترين و مناسب ترين حالت براي دعا و مناجات است. بزرگان ما در مناجات ها و قنوت هايشان گريه مي کردند و اشک مي ريختند. علماي ما

زحمت کشيده اند و دعاهاي فراواني را جمع آوري کرده اند. دعاهاي بسياري نيز در قرآن آمده است. جاي اين دعاها در نماز است. پس فقط به دعاي «ربنا آتنا في الدنيا حسنه و في الاخره حسنة و...» اکتفا نکنيم. امامان ما حداقل ده برابر کل قرآن، دعا براي ما بجا گذاشته اند که برادران سني از اين نظر فقير هستند.

نماز، مکتب قرآن است. مي دانيد که خداوند به وسيله قرآن، بدون واسطه با مردم سخن مي گويد. اگر پيامبر (ص) اکنون در ميان ما بود، جز قرآن براي بشر نمي خواند. ائمه ما نيز فقط به قرآن عمل کرده اند و پاسدار آن بوده اند تا بني اميه و بني عباس آن را تباه نکنند (که کردند) . حال در چه قسمت از نماز، مکتب قرآن متجلي است؟ وقتي که سوره حمد و سوره توحيد را مي خوانيم. همان که ملاحاجي گفته است. آيا آنچه خدا و معصوم از ما مي خواهد همين است؟ درصدر اسلام افرادي بودند که در نماز سوره بقره و سوره هاي ديگر قرآن را به جاي سوره توحيد تلاوت مي کردند. در روزهاي معين بر بسياري از سور قرآن تاکيد شده است. سوره «اناانزلناه...» سوره امامت است. از امام رضا عليه السلام سوال کردند که آيا در قرآن سوره اي هست که صريحاً درباره امامت و ولايت باشد؟ حضرت فرمود: آيا سوره قدر را خوانده اي؟ آن فرد پاسخ داد: بله، حضرت فرمود: بخوان. آن فرد عرض کرد: «بسم اللَّه الرحمن الرحيم - انا انزلناه في ليلة القدر، و ما ادراک ما ليلة القدر ليلة القدر خير من الف شهر، تنزل الملائکه والروح» حضرت فرمود: صبر کن. تَنَزَّلَ خواندي يا تَنَزَّلُ آن فرد عرض کرد: تَنَزَّلُ، (از نظر ادبي در اين مورد اختلافي نيست. تنزلَ ماضي است يعني نازل شد و تَنَزَّلُ مضارع است، يعني نازل مي شود براي هميشه) .حضرت فرمود: بسيار خوب، در هر شب قدر، تا فجر صبح اين ملائکه و روح بر چه کسي نازل مي شوند

جز امام معصوم؟ راوي مي گويد: عرض کردم آقا، من فکر نمي کردم در قرآن دليلي اين اندازه روشن برامامت وجود داشته باشد. خوشبختانه بني اميّه و بني عباس جرأت نکردند که بگويند آنان، ما هستيم. لذا در هر زماني حجت خدا هست و اين آيه دليل وجود امام زمان «عجل اللَّه تعالي فرجه الشريف» است. بنابر اين برادران سني ما که امام زمان را انکار مي‏کنند، اين آيه را چگونه معنا مي‏کنند؟ اکنون نيز به بيان صريح قرآن بايد کسي باشد که ملائکه و روح بر وي نازل شوند: «من کل امر، سلام هي حتي مطلع الفجر» . اما افسوس که سياست پدر و مادر ندارد و چه ظلم هائي که در اين زمينه روا داشته اند.

پس، نماز براي اين است که بعد از حمد، يک سوره از قرآن را بخوانيم. نگوييد که سوره‏هاي ديگر را حفظ نيستيد، قرآن را برداريد و از روي آن بخوانيد، هيچ اشکالي ندارد، تا بدين ترتيب حداقل ماهي يا سالي يک دور قرآن را خوانده باشيد. اگر مسلمانها اين بُعد از نماز را رعايت مي‏کردند، يعني در نماز خود قرآن مي‏خواندند، فرهنگ اسلامي اين گونه در مقابل فرهنگ غربي رنگ نمي‏باخت. در حال حاضر قرآن به کتابخانه محدود شده است و فقط هر وقت که بخواهيم استخاره بکنيم به سراغ قرآن مي‏رويم. اما اين کار درست نيست و قرآن بايد در نمازها متجلي شود. در نماز بايد حداقل يک سوره ي قرآن خوانده شود. همه ي فقها و مسلمانان اين اصل را قبول دارند و شيعه و سني در آن متفق‏القول هستند. بنابراين يک بُعد از نماز هم پاسداري از فرهنگ اسلام و زنده نگه داشتن مکتب قرآن است.

بُعد ديگر نماز، مسأله ي نظم است. اگر شما هم با جوانها برخورد داشته باشيد، حتماً متوجه شده ايد که رعايت نظم در نماز براي آنها يک مسأله است. گاهي جواني مي‏گويد: «خوب، چه فرقي مي‏کند، مي‏خواهم نماز را ده دقيقه قبل از ظهر بخوانم، مي‏خواهم ده دقيقه قبل از اذان صبح نماز بخوانم، مگر فرقي مي‏کند؟ در نماز جماعت مي‏خواهم کمي زودتر از امام «الله‏اکبر» بگويم، زودتر ازامام به رکوع يا به سجده بروم، مگر اشکالي دارد؟ شيعه و سني در پاسخ به همه اين سؤالات مي‏گويند که نماز باطل است.

نماز، کلاس نظم است، اگر کلاسي براي ايجاد نظم در انسان تشکيل شود، بهترين روان شناسان هم نمي‏توانند به دقت نماز عمل کنند، و اين در مورد بُعد فردي نماز است.

 «کارلي» يک دکتر مورخ انگليسي است. او کتابي به نام «قهرمانها» نوشته و در آن به کشيشان ناسزاها گفته است. وي به کشيش‏ها مي‏گويد: «آخر شما فکر نکرده‏ايد که يک روز مردم دنيا چشمشان را باز مي‏کنند و اين مرد را پيامبر اسلام (ص) را مي‏شناسند؟!» اين مرد روزي پنج بار مسلمانان جهان را مانند حلقه هاي زنجير به هم پيوند زده است (کارلي يک مسيحي است و معلوم هم نيست که فرد متديني باشد. او تنها يک مورخ است) . او مي‏گويد: «در هنگام اذان صبح، يک ميليارد و دويست هزارنفر مسلمان از خواب برمي‏خيزند، وضو مي‏گيرند، رو به قبله مي‏ايستند و مي‏گويند: «الله اکبر» در کدام سربازخانه مي‏توان چنين نظمي را برقرار کرد؟! اما تفاوت نظم حاکم بر نماز مسلمانان و نظمي که در پادگانهاي نظامي برقرار مي‏شود اين است که مسلمانان با شلاق و زور به نماز نمي‏ايستند، بلکه تمايل به رعايت نظم در نماز از درون آنها مي‏جوشد. در هنگام ظهر، عصر، مغرب و عشاء نيز يک ميليارد و دويست هزار مسلمان در سراسر جهان همين نظم را رعايت مي‏کنند. همچنين هفته اي يک روز، تمام مسلمانان جمع مي‏شوند و پشت سر يک فرمانده، با هم «الله اکبر» مي‏گويند، و قيام و قعود و حرکت و سکون آنها به صورت هماهنگ صورت مي‏گيرد (نماز جمعه) . سالي دو بار نيز در عيد فطر و عيد قربان، تمام مسلمانان از شهرها بيرون مي‏روند و پشت سر يک رهبر، همين برنامه را به اجرا مي‏گذارند. اين مرد (پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله وسلم) با اين برنامه خود تمام مسلمانان جهان را مانند حلقه هاي زنجير به هم وصل کرده است و نظمي به وجود آورده که تاکنون هيچ پادگان نظامي نتوانسته است به صورت خودکار، مطمئن و دلنشين چنين نظمي را ايجاد کند. اما متأسفانه کليسا به او اتهام ناروايي مي‏بندد، حال آنکه او سياستمداري است که دنيا همتاي آن را نديده است. کدام سياستمداري است که توانسته باشد چنين نظم و وحدتي را در ميان مردم بوجود آورد؟! آري، اين نگرش يک فرد مسيحي منصف است.

نماز از حيث زمان، مکان، قبله و کلمات و آهسته و بلند خواندن داراي نظمي دقيق است. بدون هيچ مبالغه اي بايد بگويم که نماز، مکتب ايجاد نظم در جامعه است و اين خاصيت نماز است. از نظر علمي، اگر نظم موجود در ساختمان يک اتوموبيل را به هم بريزيم، ارزش خود را از دست خواهد داد و ديگر به عنوان يک خودرو قابل استفاده نيست. در مورد يک هواپيما، مدرسه و جامعه نيز اينچنين است. اگر نظم در يک جامعه وجود نداشته باشد، هرج و مرج پديد مي‏آيد. اسلام مي‏خواهد مسلمانان افرادي منظم تربيت شوند و نظم بر آنها سنگيني نکند. مسلمان در مکتب نظم، يعني نماز، روزي پنج مرتبه، نظم را تمرين مي‏کند. اما اگر واقعاً چنين بود، آيا جامعه مسلمين مستعمره مي‏شد؟ همان‏طور که ديديد حضرت امام (ره) با رهبري خود و با آن جاذبه هاي ملکوتي‏اش دنيا را تکان داد و اين همه در سايه ي رهبري ايشان و پيروي از نظم تحقق يافت. با کمال تأسف دشمن کاري کرده که نظم را از ما گرفته است. ما نماز مي‏خوانيم، اما بي‏نظم‏ترين دولتها و ملت‏ها هستيم. کساني که جوامع اروپايي را ديده اند نقل مي‏کنند که در آن جوامع هيچ کس (هر که باشد) از چراغ قرمز عبور نمي‏کند. اصولاً نظم براي ما تلخ است، گويي همه مي‏خواهند قانون شکني و بي‏نظمي کنند. عمل ما نشان مي‏دهد که ما طرفدار نيستيم و به گونه اي مي‏خواهيم از تبعيت قانون بگريزيم. اين هم بعد اجتماعي نماز است. در جامعه‏اي که نماز در آن برپا مي‏شود، نظم بايد برجسته ترين صفت آن جامعه باشد.

بنابراين تمام صحنه هاي زندگي ما نيز بايد مانند نماز جماعت منظم باشد، اگر اين گونه نيست؟ آيا دليل اين مسأله جز آن است که نماز را از روي عادت مي‏خوانيم و متوجه ابعاد مختلف آن نيستيم؟! اميرالمؤمنين علي عليه السلام در آخرين لحظات عمر خود، در حالي که اهل بيت ايشان در کنار بستر او نشسته بودند، آخرين وصيت خود را به مسلمانان چنين بيان مي‏فرمايد: «و نظم امرکم» - اي مسلمانها شما را به خدا، شما را به خدا، نظم خود را از دست ندهيد.

خداوند براي مسلمانها مکتب نظمي به نام نماز معين کرده است، حال اگر، بي نظم‏ترين جوامع، جامعه مسلمانان است، علت اين است که نماز ما داراي پوسته اي بيش نيست و فاقد مغز است، لذا خاصيتي ندارد و نمي‏تواند منشأ اثر در فرد و اجتماع باشد.

بُعد ديگر نماز، تقويت اراده است و شايد اين بُعد از مهمترين ابعاد نماز باشد. جوانان و حتي بعضي از رفقاي جلسه‏مان به اين نتيجه رسيده اند که بدون اراده قوي نمي‏توان خود را اصلاح کرد. هيچ کاري بدون اراده و استقامت انجام نمي‏پذيرد. اگر کوهنوردها فاقد اراده باشند، آيا مي‏توانند به قله برسند؟ اگر سربازان در ميدان جنگ از اراده قوي برخوردار نباشند، آيا مي‏توانند در برابر دشمن مقاومت کنند؟ محصلي که مي‏خواهد پزشک يا مهندس شود، اگر اراده اش ضعيف باشد، در مقابل مشکلات شکست مي‏خورد. بنابراين آيا بدون اراده مي‏توان به جايي رسيد؟ همه موفقيت‏ها ميوه ي اراده و استقامت است. سخن ما اين است که جوانان ما و جامعه ي ما به اراده نياز دارند. در خودسازي، در جنگ و جهاد و در همه ي عرصه ها به يک نيروي رواني به نام اراده نيازمند هستيم. قرآن براي ما يک مکتب تقويت اراده است. خداوند در قرآن به ما دستور داده است که نماز را به پاداريم و نماز، يک کلاس تقويت اراده است. کسي که در ورزش کاراته با يک دست ده عدد موزائيک را خرد مي‏کند، با نيروي روان و تمرکز حواس و به عبارت ديگر با نيروي اراده اش اين کار را مي‏کند، نه با نيروي جسمي. رمز موفقيت مرتاض‏ها نيز تقويت اراده است. هيپنوتيزم، خواب مصنوعي و مانيوتيسم هم برمحور تقويت اراده صورت مي‏گيرد. کسي که هيپنوتيزم مي‏کند، اراده ي خود را بر فرد هيپنوتيزم شده تحميل مي‏کند و مغز او را تحت تأثير اراده خود قرار مي‏دهد. کارهايي که ساحرهاي مصري در مقابل حضرت موسي انجام دادند «سحروا اعين الناس» (اعراف / 116) نيز از راه تقويت نيروي اراده انجام مي‏گرفت. يعني اگر ما نيروي اراده خود را ضايع نکنيم و جلوي هدر رفتن نيروهاي خود را بگيريم، حس ششم تجلي خواهد کرد.

و اما نماز، تقويت اراده در مسجد و در مکتب خداست که با برنامه هاي لطيف و لباس پاک و عطر زده صورت مي‏گيرد.

خداوند، پدر بزرگ ما، يعني حضرت آدم را روانکاوي مي‏کند و مي‏فرمايد: مي‏دانيد درد آدم چه بود و چرا به اين بدبختي مبتلا شد؟ «وَ لَم نَجِد لَهُ عَزماً» (طه / 115) براي اينکه اراده اش ضعيف بود. به عبارت ديگر ضعف اراده سرنوشت انسان را دگرگون مي‏کند. اصولاً زندگي مبارزه با مشکلات است و بدون اراده فولادين نمي‏توان بامشکلات زندگي روبرو شد. اگر اراده قوي باشد در مقابل مشکلات مانند کوه آهنين مقاومت مي‏کنيم. روايتي وارد است که «المؤمنُ کالجبل الراسخ» - مسلمان مثل کوه، محکم مي‏ايستد. مسلمانها مدت سه سال در شعب ابي‏طالب به سر بردند و در اين مدت تنها يک خانم يعني مادر حضرت زهرا سلام الله عليها از آنان حمايت مي‏کرد (مي‏گويند در اين مدت مسلمانان از گياه تغذيه مي‏کرده اند، در حالي که در مکه چندان گياهي وجود ندارد) . آري، اراده هاي آنها بود که دنيا را تکان داد. خداوند مي‏خواهد همه مسلمانان از نيروي اراده برخوردار باشند تا بتوانند در صراط مستقيم حرکت کنند و با شيطان بجنگند (در مکتب اسلام، داشتن اراده‏اي قوي با بهره مندي ازنعمت‏هاي دنيوي منافات ندارد، در حالي که در مکتب بودا چنين نيست) . امروزه به اين نتيجه رسيده ايم که دشمن اصلي انسان، شيطان است و بيشترين مسأله اي که در قرآن و روايات از آن بحث شده است، شيطان مي‏باشد. حال براي بيرون کردن شيطان از دل چه نيرويي لازم است؟ آيا آن نيرو علم است؟ چه بسيارند علمايي که شيطان بر آنها غلبه کرده است. آيا شُرَيح قاضي بي‏سواد بود؟

تنها نيرويي که با آن مي‏توان شيطان را از دل بيرون کرد، نيروي اراده است. به طور کلي انسان در تمامي امور دنيوي و اخروي به اراده نياز دارد و شيعه و سني، علما و روان شناسان، همگي اين اصل را قبول دارند. حالا مي‏خواهيم

بگوييم که هيچ مکتبي مانند نماز در تقويت اراده مؤثر نيست. اراده چيست؟ اراده يعني نيت کردن و انجام دادن. کتابي به نام تقويت نيروي اراده، اثر يک دکتر روان شناس آلماني را مطالعه کردم. در اين کتاب صد و چهل تمرين براي تقويت اراده، عرضه شده است. اين دکتر روان شناس مي‏گويد: هر روز صبح نيت کن و تمرينات معين شده را انجام بده. نکته اي که در اين تمرينات حائز اهميت مي‏باشد اين است که هر عمل بايد دقيقاً به همان صورت که بيان شده انجام گيرد، زيرا در غير اين صورت نتيجه مورد نظر حاصل نخواهد شد. البته من نمي‏خواهم بگويم که نماز صِرف تمرين و ورزش است وقتي که مي‏خواهيم نماز بخوانيم، نيت مي‏کنيم که به عنوان مثال (دو رکعت نماز صبح بجا مي‏آورم قربةالي‏الله) . حال اگر به جاي دو رکعت، سه رکعت بخوانيم، نمازمان درست نيست. بنابراين هر عملي محتاج نيت است و بايد آن عمل به دقت انجام گيرد. لذا اگر حضور قلب نداشته باشيم، نمازمان ارزش خود را از دست مي‏دهد. زيرا در صورت عدم حضور قلب، نيت از بين مي‏رود و تنها از روي عادت، خم و راست مي‏شويم. حال آنکه بايد در هر حرکت نيت کنيم، بدانيم که چه مي‏کنيم و آن را به درستي انجام دهيم.

درصدر اسلام، مسلمانان هيچ نداشتند، مگر اراده، و با اين نيرو، در يک زمان با دو ابر قدرت وارد جنگ شدند و پيروز گرديدند. بني‏اسرائيل نورچشمي خدا بودند، اما چرا از چشم او افتادند؟ زيرا اراده‏شان ضعيف بود.

خداوند آنها را از مصر نجات بخشيد و از دريا عبور داد، و بعد از نجات ايشان، حضرت موسي (ع) را احضار فرمود و به وي کتاب عنايت کرد. بعد از چندي از جانب خداوند به بني‏اسرائيل دستور رسيد که آماده شويد تا فلسطين را

فتح کرده در کنعان حکومت تشکيل دهيد. ليکن بني‏اسرائيل بواسطه ي ضعف در اراده، به جبهه گيري پرداختند و گفتند: «اذهب انت و ربک فقاتلا انا هاهنا قاعدون» (مائده / 24) يعني به همراه خدايت که تواناست برو و به جنگيدن بپرداز، هرگاه که فاتح شدي ما نيز به تو خواهيم پيوست و در نتيجه بواسطه اين بي‏ارادگي، مقدر شد که چهل سال در بيابان سرگردان باشند.

بعد از چهل سال، نسل جديد، به نزد «سموئيل» رفتند و از وي براي‏جهاد چاره جويي نمودند. وي «طالوت» را به فرماندهي آنان گماشت و لشکري از ششصدهزار جوان فراهم آورد. هنگامي که لشکريان به رود اردن رسيدند، با وجود اينکه لشگريان خسته و تشنه بودند، فرمانده ايشان بنابر فرمان خداوندي، آنان را از شرب آب برحذر داشت و نهايتاً به آنها اجازه نوشيدن فقط يک کف دست از آب را داد، که در اين بين، تنها سيصد و سيزده نفر امر او را اطاعت نمودند. پس از گذشتن از رود اردن، فرمانده، لشکر را مخاطب ساخت و گفت از اين مرحله به بعد، جز کساني که اطاعت نمودند مرا همراهي ننمايند، لذا تنها، با سيصد و سيزده تن، به صف آرايي در مقابل دشمن پرداخت. حضرت داود (ع) که در ميان لشکر حضور داشت، با وجود اينکه فنون نظامي را نياموخته بود، با فلاخني که همراه داشت و سه قطعه سنگ، فرمانده لشکريان دشمن و دو نفر از مشاورين او را به هلاکت رساند و اينجا بود که لشکر حق به پيروزي دست يافت.

آري، مکتب الهي، بايد پيرواني با اراده داشته باشد و نماز است که نيروي اراده را تربيت مي‏نمايد.

اميد که همه ما ازنمازگزاران واقعي باشيم.

والسلام عليکم و رحمةالله و برکاته

این مطلب را به اشتراک بگذارید :