■ احکام مکان نمازگزار با ادبیاتی ویژه
بسم الله الرحمن الرحیم
منبع: دو رکعت قصه
تهیه کننده: مرکز تخصصی نماز
شرایط مکان نمازگزار
شرایط الزامی
غصبي نبودن مکان نماز(1)
«دزدي که شاخ و دم نداره.»
يه سجاده قشنگ خريده بود براي مادرش. مي گفت يه سوغاتي خريده که هر وقت مادرش روش نماز خوند، براش دعا کنه.
بيرون که رفت يکي از بچه ها سجاده رو از توي کيفش برداشت و پهن کرد تا روش نماز بخونه. بهش گفتم: بابا! راضي نيست، برندار.
ـ «مگه مي خوام بخورمش؟! راضي نيست که نباشه! دو رکعت نماز مي خونم و مي گذارمش سرجاش».
حرف توي کلش نمي رفت. هم نمازش باطل بود، هم گناه کرده بود.[1] .
[1] عروة الوثقي، مکان المصلي، مسأله 1.
غصبي نبودن مکان نماز(2)
بهش گفتم: بابا نمازت باطل بوده، بايد دوباره بخونيش.
عصباني شد و فرياد زد: آخه آدم توي خونه ي خودش هم نمي تونه نماز بخونه؟! درسته که خونه رو به اون اجاره دادم و گفته راضي نيستم بري توش؛ ولي آخه خونه که خونه ي خودمه.
يک ليوان آب دستش دادم و گفتم: اين که گفتن توي جاي غصبي نمي شه نماز خوند همينه ديگه. اين جا رو تو اجاره دادي، يعني که حق مستأجرته، تو داري حق اونو مي خوري. حتي اگه با پول حروم ـ مثل پولي که از ربا به دست اومده ـ فرش و سجاده بخري و روش نماز بخوني، باز هم غصبي حساب مي شه.[1] .
[1] توضيح المسائل امام خميني (ره)، مسأله 873 و 867.
ثابت بودن مکان نماز
«حميد! هر وقت قطار پيچيد، تو نپيچ»
خنده ام گرفته بود. نامردي کرده بودند. قطار براي نماز صبح نگه داشته بود ولي من رو بيدار نکرده بودند. مي دونستم نمي شه نماز رو در حال حرکت قطار خوند، ولي چاره اي نبود. نه مي شد قطار رو نگه داشت و نه قبل از طلوع آفتاب به مقصد مي رسيديم.
به زور قبله رو پيدا کردم و توي کوپه نمازم رو بستم. حالا هر وقت قطار مي پيچد من باهاش نمي پيچيدم؛ بايد طرف قبله باقي مي موندم.[1] .
[1] توضيح المسائل امام خميني (ره)، مسأله 880.
جلوتر ايستادن مرد از زن
«عزيز من! اون وقتي که تو به سيب زميني مي گفتي «ديب دميني» من اين ها رو ياد گرفته بودم.»
اعصابم رو خرد کرده بود ولي دوستش داشتم. خواهر کوچولوم بود. گير داده بود که نماز تو باطله. مي گفت: مامان گفته مردها نبايد موقع نماز پشت سر زن ها بايستند، مگه اين که پرده اي، ديواري چيزي بينشون باشه.
خيلي کنجکاو بود. براي همين هم بعضي وقت ها اعصابم رو خط خطي مي کرد. کنار خودم نشوندمش و گفتم: حرفت درسته، تو جلوتر بودي ولي من دقيقا پشت سرت نبودم، يه وجب فاصله داشتم همين يه وجب کافيه؛ [1] نماز هر دو تامون درسته.
بالاخره به زور حاليش کردم. مشکلش اين بود که بيشتر از سنش مي فهميد.[2] .
[1] اگر بين زن و مرد مقداري، حتي به اندازه يک وجب فاصله باشد، جلوتر بودن زن اشکالي ندارد.
[2] أجوبة الاستفتائات مقام معظم رهبري، 374.
شرایط غیر الزامی
مستحبات
نماز در حرم ائمه
«بابا مگه ماست خوردي؟ پاشو! حيف نيست حرم بغل گوشت باشه، اون وقت توي مسافرخونه نماز بخوني؟»
بهش گفته بودم: به زور هم که شده من رو بيدار کن، بالاخره موفق شد ولي با کمک يه ليوان آب...!
رفتيم حرم. شنيده بودم نماز توي حرم اهل بيت (عليهم السلام) از نماز توي مسجد هم بيشتر ثواب داره. خوابم مي اومد ولي بيشتر از اين حرفا مي ارزيد. مگه سالي چند روز قسمت مي شه بيام مشهد؟[1] .
[1] توضيح المسائل امام خميني (ره)، مسأله 895.
مکروهات
نماز پشت به ضريح ائمه
پيرمرد دست گذاشت روي شونه ام و گفت: اين جا نايست. مي خواستم يه چيزي بهش بگم، ولي حرمت ريش هاي سفيدش نرمم کرد.
مي گفت: پشت به ضريح ايستادي خوب نيست. اگه بي احترامي باشه ـ درسته که نمازت صحيحه ـ اما کار حرامي انجام دادي، برو اون طرف تر.
راست مي گفت؛ ضريح، قشنگ ديده مي شد. من هم صاف پشت کرده بودم به ضريح. ادبم کجا رفته بود؟! امام رضا ببخشيد![1] .
[1] توضيح المسائل امام خميني (ره)، مسأله 884.
نماز در حمام
اون روز خيلي با هم بوديم. استراحت قبل از عمليات بود. قبل از ظهر يه چيزي خورديم و رفتيم حموم عمومي. خلوت بود. هفت هشت نفر.
وقت نماز چند نفر همون جا نمازشون رو خوندن. گفت: «نماز، توي حموم مکروهه.» لباس پوشيد و رفت بيرون. نماز خوند و دوباره برگشت. مي خواست غسل شهادت کنه. بهش گفتم: «يکي تو شهيد مي شي يکي هم رئيس جمهور آمريکا.» خنديد و رفت.
وسط عمليات آوردنش. يه تير خورده بود وسط سينه اش. خشکم زد.[1] .
[1] توضيح المسائل امام خميني (ره)، مسأله 898.
نماز در جاي کثيف و روبروي عکس
توي اوج جنگ هم دست بردار نبود. جدي به همه بچه ها گفت: تا نمازخونه رو تميز نکنيد نماز نمي خونيم. نماز خوندن تو جاي کثيف مکروهه.
همه شروع کردند. خودش اولين نفر بود. يکي با جارو، يکي با پارچه، يکي با دست، خلاصه هرکسي با يه چيزي تميز مي کرد.
نمازخونه که تميز شد، نگاهش به عکس يکي از شهدا افتاد که رو ديوار زده بودند. با يه چفيه عکس رو پوشوند. مي گفت: نماز خوندن جلوي تصوير انسان يا حيوان کراهت داره.
حالا ديگه نمازخونه آماده ي نماز بود.[1] .
[1] عروة الوثقي، ج 2، صفحه 398.
این مطلب را به اشتراک بگذارید :
