اسوه ی مصلین، یاد آوران نماز

در گرما گرم نبرد در صحنه ی کربلا یکی از عاشوراییان به نام «ابو ثمامه ی صیداوی» دریافت که ظهر شده و وقت نماز است؛ از این رو به امام عرض کرد: می خواهم در حالی خدا را ملاقات کنم که این نماز را نیز به جای آورده باشم. به دنبال این یاد آوری ، امام با نگاهی به آسمان فرمود: «ذکرت الصلوة جعلک الله من المصلین؛ به یاد نماز هستی، خداوند تو را از نماز گزاران قرار دهد». آری هم اکنون، اول وقت نماز است از دشمن مهلت بخواهید تا نماز بخوانیم 82و به این ترتیب درحالی که «زهیر بن قین » و «سعید بن عبدالله» پیش روی امام ایستاده بودند، امام حسین (ع) و یاران «نماز خوف» به جای آوردند.

اقامه ی نماز در آن لحظه ی حساس و خطرناک می تواند الگویی باشد بر رزم آوران صحنه ی پیکار که حتی در اوج جنگ و شور و هیجان مبارزه، نباید از یاد خدا ونماز غافل بود. لذا امام (ع) نه تنها پیشنهاد اقامه را رد نکرد، بلکه با گرمی از آن استقبال واز یاد آور آن تشکر کرد وبرایش دعا نمود، چرا که هدف نهایی مردان خدا حتی از جنگ و در جنگ نیز عبودیت «الله» است و بُعد الگو دهی آنان نیز همین است.

یاد آوری می شود که بی شک این گونه نبوده است که یک نفر عادی به فکر نماز باشد، ولی امام معصوم نباشد، بلکه به طور قطع مسلم امام نیز در فکر نماز و وقت آن بوده است و اگر « ابو ثمامه» را تشویق می کند، برای این است که این شخص، خود به فکر نماز است، نه این که به یاد امام انداخت ولذا فرمود: «ذکرت الصلوة» و نفرمود: «ذکرتنی» .

درمیان عاشوراییان افرادی «کثیر الصلوة» نیز وجود داشتند وشاید همین کثرت نماز شان باعث شده در میدان جنگ دلیرانه جنگ کنند. یکی از این افراد که نقش الگو دهی دارد «سوید بن عمرو » است که در توصیف وی می نویسد: «کان شریفاً کثیر الصلوة» و وقتی در میدان نبرد قرار می گیرد «قاتل قتال الاسد الباسل وبالغ فی الصبر علی اخطب النازل؛ در زمانی که جنگ می کند به سان شیری شجاع و در مشکلات و گرفتاری ها صبور و مقاوم است» 83.

83 .همان ص 24.

81 . همان ص 22.

82 . همان ص 21.