پاسخ از طرف محمدسعید اختریان: خداوند وقتى از انسان ياد مى‏كند مى‏فرمايد: «يا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ» همه شما در مقابل خدا فقير هستيد.
«فقير» به معنى ندار نيست، فقير به كسى نمى‏گويند كه مال ندارد، آن كه مال ندارد فاقد مال است. بلكه فقير به كسى مى‏گويند كه ستون فقراتش شكسته است و قدرت قيام ندارد. معنى اصلى فقير اين است كه انسان در پيشگاه ذات اقدس اله مهره‏هاى كمرش شكسته است، اگر كسى نباشد دست او را بگيرد، هرگز او قدرت قيام ندارد.
اين كه ما در نماز مى‏گوييم‏ بِحَوْلِ اللَّه تَعالى‏ وَ قُوَّتِهِ اقُومُ وَ اقْعُدُ اين يك اصل اعتقادى است كه در نماز به صورت ذكر بر زبان مى‏آوريم ولى فقط مخصوص نماز نيست بلكه در تمام شؤون زندگى ما جارى است. معنايش اين است كه من در تمام امور، در نماز و در غير نماز، نشست و برخاستم به حول و قوه خدا است. آن جانبازى كه در جبهه‏هاى جنگ قطع نخاع شده يا ستون فقراتش‏ شكسته است، اگر كسى دستش را نگيرد كه نمى‏تواند برخيزد. انسان خود را در پيشگاه ذات اقدس اله اين چنين مى‏بيند. مى‏گويد خدايا! نه تنها برخاستن من به حول و قوه توست، حتى نشستن من هم به حول و قوه تو است.
وقتى انسان خود را فقير دانست يعنى در مقابل خدا ستون فقراتش را شكسته ديد و بر ذكر شريف‏ لا حول و لا قوةِ الا باللّه‏ مداومت داشت (به معنى حقيقى) آن وقت دست از طغيان بر مى‏دارد. مى‏گويد خدايا! نه تنها برخاستن و نشستن من، بلكه خوابيدن و خوردن و پوشيدن و قلم به دست گرفتن و همه چيز من به كمك تو است. ما در نمازاين ذكر را مى‏گوييم كه خارج از نماز هم با اين ذكر زندگى كنيم.