حجت‌الاسلام والمسلمین کلباسی در گفت‌وگو با خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره شرایط دعا با بیان این‌که «دعا یکی از امور فطری انسان است و انسان بدون اینکه آموزشی دیده باشد در سختی و تنگنا یک قدرت و نیرویی به او می‌گوید که به سمت دعا برود تا مشکلش حل شود» اظهار کرد: ما برای دریافت حقیقت دعا راه طولانی نداریم. انسان باید بداند چه چیزی در نهادش است که موقع سختی متوجه خدا می‌شود. انسان باید بداند که تنها راه ارتباط با خالق جهان دعا کردن است.

وی گفت: هیچ وسیله و راه ارتباطی دیگری همچون دعا نمی‌تواند انسان را به خدا نزدیک کند. انسان با دعا به گفت‌وگو با معبود می‌پردازد. عقل انسان هم این گفت‌وگوی عاشقانه را درک می‌کند. انسان باید بداند خالقی دارد که می‌تواند همه امورش را به دست او بسپارد و انسان با گفت‌وگو می‌تواند روح خود را آرام کند.

قائم مقام پیشین ستاد اقامه نماز تصریح کرد: دعا یکی از آموزه‌های اصلی ادیان الهی است و در تمام تعالیم انبیای الهی به بحث دعا اهمیت داده شده است. ما در هر شرایطی می‌توانیم دعا کنیم و دعا کردن محدود به مکان و زمان نیست ولی طبیعی است که برخی از زمان‌ها،‌ مکان‌ها و حالت‌ها برای دعا کردن انسان مناسب‌تر است. مثل غذا خوردن که انسان همیشه می‌تواند غذا بخورد ولی در یک زمان و مکانی راحت‌تر به تغذیه جسم می‌پردازد.

کلباسی تاکید کرد: هر چقدر مکان دعا کردن متبرک‌تر‌ و بهتر باشد مثل مساجد، حرم‌ها و امثال این مکان‌ها و هر چه زمان دعاکردن مناسب‌تر باشد، انسان راحت‌تر می‌تواند با معبود سخن بگوید. بهتر است در حین دعا کردن با وضو باشیم و یا در زمانی که یک کاری را برای رضای الهی انجام داده‌ایم و سبب شده که ما به معبود نزدیک‌تر شویم در آن لحظه دعا کنیم چرا که در این زمان‌ها دعا به اجابت نزدیک‌تر است.

وی تاکید کرد که پس شرایط زمانی، مکانی و روحی می‌تواند در تاثیر دعا کارسازتر باشد. از جمله آداب دعا کردن این است که انسان‌ها قبل از دعا ذکر بگویند و با حمد و ثنای الهی و صلوات دعای خود را شروع کنند. در حین دعا شکر و سپاسگذاری خالق را فراموش نکنیم.

قائم مقام پیشین ستاد اقامه نماز با بیان این‌که «انسان‌ها گاهی با خود فکر می‌کنند که دعاهایشان اجابت نمی‌شود» گفت: اولا ما باید معنی اجابت را درست متوجه شویم. معنای اجابت دعا همان نیست که خواسته انسان است. انسان وقتی از معبود چیزی را می‌خواهد مثل فرزندی است که از مادر و پدر خود تقاضایی دارد ولی والدین او می‌دانند که اکنون این خواسته فرزند به صلاحش نیست و در عوض درخواست او چیز دیگری به او می‌دهند و گاهی هم همان چیزی که می‌خواهد را دریافت می‌کند. پس بهتر است بنده دعای خود را داشته باشد ولی نتیجه را به معبود واگذارد.

کلباسی تاکید کرد: خداوند گاهی به دلیل اینکه انسان‌ها درخواست زیادی از او داشته‌اند همه را جمع می‌کند و یک جا به انسان عطا می‌کند. ما باید بدانیم دعا اگر دعا باشد هیچ گاه به هدر نمی‌رود ولی گاهی ما از روی لقلقه زبان دعا می‌کنیم و آن اخلاصی که لازم است را نداریم. انسان در دعا باید کاملا به خدا امید داشته باشد.

وی گفت:‌ این را باید بدانیم که گاهی دعاهای ما به صلاح ما نیست و یا همین دعاهایی که ما در این دنیا انجام می‌دهیم در آخرت به عنوان یک عمل صالح برای فرد محسوب می‌شود و در آخرت برخی می‌گویند کاش هیچ کدام از دعاهای ما به اجابت نمی‌رسید. اگر قرار باشد تمام دعاهای ما به اجابت برسد که سنت الهی برهم می‌ریزد.

انتهای پیام

این مطلب را به اشتراک بگذارید :