چندین سال قبل، یک مرد آمریکایی با یک خانم شیعه‌ی اهل پاکستان ازدواج کرده و اسم علی را برای خود انتخاب کرد. علی شخص بسیار ساکت و اهل مطالعه‌ای بود. او از وفور کتابهای اسلامی به زبان انگلیسی موجود در کتابخانه مرکز تعلیمات اسلامی هیوستن (IEC of Houston) لذت می‌برد.

روزی ایشان از یکی از اعضای مسجد پرسید که آیا برای اقامه‌ی نماز صبح در مسجد برنامه‌ای هست؟ وی چند بار برای ادای نماز صبح به مسجد آمده و مسجد را قفل دیده بود. مسلمانان دیگر که از این موضوع خجالت کشیده بودند، به او گفتند که متأسفانه ما مجبوریم تا آخر شب برای برنامه‌های دیگر در مسجد بمانیم و برای ما مقدور نیست که صبح زود به مسجد بیاییم. 

علی اصرار کرد که آیا کس دیگری هست بتواند برای نماز صبح مسجد را باز کند؟ اما اهل مسجد هر کدام به دلیلی حاضر به تقبل این مسئولیت نشدند. علی خود مسئول این کار شد، کلید مسجد را تحویل گرفته و هر روز برای ثواب مضاعف، نماز صبحش را در مسجد بر پا میکرد. 

علی برای مدتی نماز صبح را در مسجد تنها می‌خواند تا اینکه دیگران راجع به این موضوع آگاه شده و از جدیت یک تازه مسلمان خجالت کشیده و کم‌کم به او ملحق شدند و خوشبختانه اقامه‌ی نماز صبح در مسجد رونق پیدا کرد. 

هم‌اکنون سالهاست که علی از این شهر نقل مکان کرده، اما اقامه نماز جماعت صبح در مسجد ادامه دارد. جدیّت علی بر نماز صبح در مسجد، الگویی بود که او با مطالعاتش از صدر اسلام یاد گرفته بود و برای اجرای آن اهمیت زیادی قائل بود. «همّت یک خیّر در جامعه، می‌تواند برای عموم مردم بسیار مفید باشد.»

منبع: کانال مشاهدات چند دانشجوی ایرانی از جامعه امریکا

این مطلب را به اشتراک بگذارید :