منبع

إعلام الورى بأعلام الهدى (ط - القديمة) ؛ النص ؛ ص36

سند

ذَكَرَ عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ وَ هُوَ مِنْ أَجَلِّ رُوَاتِنَا وَ رُوَاةِ أَصْحَابِنَا فِي كِتَابِهِ

متن

‏ أَنَّ النَّبِيَّ ص لَمَّا أَتَى لَهُ سَبْعٌ وَ ثَلَاثُونَ سَنَةً كَانَ يَرَى فِي نَوْمِهِ كَأَنَّ آتِياً أَتَاهُ فَيَقُولُ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَيُنْكِرُ ذَلِكَ فَلَمَّا طَالَ عَلَيْهِ الْأَمْرُ وَ كَانَ بَيْنَ‏الْجِبَالِ‏يَرْعَى‏ غَنَماً لِأَبِي طَالِبٍ فَنَظَرَ إِلَى شَخْصٍ يَقُولُ لَهُ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ لَهُ مَنْ أَنْتَ قَالَ جَبْرَئِيلُ أَرْسَلَنِي اللَّهُ إِلَيْكَ لِيَتَّخِذَكَ رَسُولًا فَأَخْبَرَ رَسُولُ اللَّهِ ص خَدِيجَةَ بِذَلِكَ وَ كَانَتْ خَدِيجَةُ قَدِ انْتَهَى إِلَيْهَا خَبَرُ الْيَهُودِ وَ خَبَرُ بَحِيرَاءَ وَ مَا حَدَّثَتْ بِهِ آمِنَةُ أُمُّهُ فَقَالَتْ يَا مُحَمَّدُ إِنِّي لَأَرْجُو أَنْ يَكُونَ كَذَلِكَ وَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص يَكْتُمُ ذَلِكَ فَنَزَلَ جَبْرَئِيلُ ع وَ أَنْزَلَ عَلَيْهِ مَاءً مِنَ السَّمَاءِ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ قُمْ تَوَضَّأْ لِلصَّلَاةِ فَعَلَّمَهُ جَبْرَئِيلُ الْوُضُوءَ وَ غَسَلَ الْوَجْهَ وَ الْيَدَيْنِ مِنَ الْمِرْفَقِ وَ مَسَحَ الرَّأْسَ وَ الرِّجْلَيْنِ إِلَى الْكَعْبَيْنِ وَ عَلَّمَهُ السُّجُودَ وَ الرُّكُوعَ فَلَمَّا تَمَّ لَهُ ص أَرْبَعُونَ سَنَةً أَمَرَهُ بِالصَّلَاةِ وَ عَلَّمَهُ‏حُدُودَهَا وَ لَمْ يَزَلْ عَلَيْهِ أَوْقَاتَهَا فَكَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص يُصَلِّي رَكْعَتَيْنِ رَكْعَتَيْنِ فِي كُلِّ وَقْتٍ وَ كَانَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع يَأْلَفُهُ وَ يَكُونُ مَعَهُ فِي مَجِيئِهِ وَ ذَهَابِهِ وَ لَا يُفَارِقُهُ فَدَخَلَ عَلِيٌّ ع إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ هُوَ يُصَلِّي فَلَمَّا نَظَرَ إِلَيْهِ يُصَلِّي قَالَ يَا أَبَا الْقَاسِمِ مَا هَذِهِ قَالَ الصَّلَاةُ الَّتِي أَمَرَنِي اللَّهُ بِهَا فَدَعَاهُ إِلَى الْإِسْلَامِ فَأَسْلَمَ وَ صَلَّى مَعَهُ وَ أَسْلَمَتْ خَدِيجَةُ وَ كَانَ لَا يُصَلِّي إِلَّا رَسُولُ اللَّهِ وَ عَلِيٌّ وَ خَدِيجَةُ ع فَلَمَّا أَتَى لِذَلِكَ أَيَّامٌ دَخَلَ أَبُو طَالِبٍ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَعَهُ جَعْفَرٌ فَنَظَرَ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ وَ عَلِيٌّ بِجَنْبِهِ يُصَلِّيَانِ فَقَالَ لِجَعْفَرٍ يَا جَعْفَرُ صِلْ جَنَاحَ ابْنِ عَمِّكَ فَوَقَفَ جَعْفَرُ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع مِنَ الْجَانِبِ الْآخَرِ فَلَمَّا وَقَفَ جَعْفَرٌ عَلَى يَسَارِهِ بَرَزَ رَسُولُ اللَّهِ ص مِنْ بَيْنِهِمَا وَ تَقَدَّمَ وَ أَنْشَأَ أَبُو طَالِبٍ فِي ذَلِكَ يَقُولُ.

.

ترجمه

 على بن ابراهيم بن هاشم كه از اجل روات اصحاب اماميه است آورده است كه پيغمبر (ص) چون بسى و هفت سال رسيد در خواب ديد كه يكى آمد نزد او و گفت: يا رسول اللَّه، و او اين را اعتبار نكرد كه تا چندى بر اين گذشت و روزى در ميان كوهها گوسفندان أبو طالب را مى‏چرانيد كه ناگاه شخصى بنظر آن حضرت درآمد و گفت: يا رسول اللَّه، فرمود كه، تو كيستى، گفت: من جبرئيل امينم حضرت رب جليل مرا به پيش تو فرستاده است كه ترا رسالت داده است، پيغمبر بخانه فرموده اين احوال را بخديجه رسانيد خديجه‏ چون معلوم داشت خبر يهودى و از آن بحيراء راهب و آنچه از آمنه مادر آن حضرت بظهور آمده گفت: اميدوارم كه چنين باشد، و رسول اللَّه اين امر را پنهان ميداشت تا ديگر جبرئيل بر او نازل شد و آب از آسمان آورد و گفت يا محمد برخيز و با اين آب وضو بساز از براى نماز، پس تعليم كرد پيغمبر را بوضو ساختن بآن كه روى بشوى و هر دو دستها را از مرفق و مسح سر كن و بعد از آن مسح هر دو پاى تا بكعبين و تعليم ركوع و سجود نمود، و چون چهل سال تمام كرد جبرئيل آمد و امر آورد بنماز و حدود و صلاة را تعليم آن حضرت كرد و هنوز أمر بأوقات نيامده بود دو ركعت دو ركعت ميگزارد در هر وقتى و چون امير المؤمنين با آن حضرت الفت داشت و مونس و همنشين او بود و هرگز از او جدا نميشد يك روزى ديد كه آن حضرت نماز ميگزارد فرمود: كه يا ابا القاسم اين چه نماز است فرمود كه: اين نمازيست كه حق سبحانه و تعالى مرا بآن امر فرموده، پس دعوت فرمود او را بتصديق آن و آن حضرت تصديق فرموده با وى نماز گزارد، و خديجه نيز باسلام درآمده با ايشان نماز گذارد و نمازگزارى ديگر نبود الا رسول اللَّه و امير المؤمنين و خديجه عليهم السلام تا چندگاه بر اين گذشت يك روزى أبو طالب به منزل رسول اللَّه آمد و جعفر با او بود نگاه كرد ديد كه رسول اللَّه نماز ميگزارد و على در جانب او ايستاده بنماز مشغولست، ابو طالب گفت اى جعفر در پهلوى پسر عمت بايست و تو نيز نماز بگزار، پس جعفر بن ابى طالب بجانب ديگر ايستاد و بنماز مشغول شد، پس چون جعفر در يسار آن حضرت نماز بست آن حضرت‏پيش فرموده و با ايشان نماز گزارد و أبو طالب اين ابيات را انشا فرمود

يعنى على و جعفر محل اعتماد و مونس و غمخوار من‏اند نزد محنت ايام و شدت آلام، و اللَّه كه من فرو نگذارم جانب نبى را و فرو نگذارند او را پسران من كه آن حضرت صاحب حسب و ادبست، اى پسران من فرو نگذاريد او را و يارى كنيد پسر عم خود را كه عم شما در ميان برادران از جانب پدر و مادر برادر من است، چه عبد اللَّه و ابو طالب از يك مادر پدر بوده‏اند.