ارسال کننده : زهرا صمدی
طرح : ایده پرداز: زهرا صمدی
حضرت محمد(ص) نماز را نور چشم خود می داند و یا آن را بسان معشوقه ای توصیف می کند که هم صحبتی با او هر سختی را گوارا میسازد.
سال تحصیلی 83-82 در روستای امامزاده اسماعیل از توابع شهرستان اقلید مشغول خدمت بودم و در آنجا بیتوته می کردم. من دبیر زبان انگلیسی بودم ، معمولا دانش آموزان با دبیران دروس مشکل، رابطه عاطفی برقرار نمی کنند و چون من از دبیران سختگیر بودم از محبوبیت بین دانش آموزان برخودار نبودم.
دو سه ماهی از مهرماه گذشته بود یک روز هنگام غروب وقتی صدای اذان از بلند گوی مسجد پخش می شد، تصمیم گرفتم نماز مغرب و عشاء را در مسجد بخوانم به مسجد رفتم کمی دیر شده بود و همه مشغول خواندن نماز بودند در کنار یکی از همکاران در صف آخر به نماز ایستادم ،بعد از نماز مغرب یکی از نماز گزاران به عقب برگشت او یکی از دانش آموزانم بود به محض دیدن من با عجله روی خود را برگرداند و چیزی در گوش بغل دستی خود گفت او هم به بغل دستی و ....... صف جلو همه برگشتند و به من نگاه کردند آنها دانش آموزانم بودند . بعد از چند دقیقه افراد آماده خواندن نماز عشاء شدند ولی ده دوازده دانش آموزی که برای اقامه نماز آمده بودند همگی گوشه ای از مسجد نشستند و نماز عشاء را نخواندند.
بعد از اتمام نماز عشاء آنها گرد همکارم که دبیر ادبیات بود و جایگاه یهتری نسبت به من بین دانش آموزان داشت ، جمع شدند و با او مشغول گفتگو شدند در مسیر برگشت به خانه همکارم گفت دانش آموزان از اینکه شما به مسجد آمدید متعجب شدند و گفتند مگر معلم زبان انگلیسی هم نماز میخواند . آنها فکر میکنند چون شما زبان انگلیسی تدریس میکنید مسلمان نیستید.
فردای آنروزخبر در مدرسه پخش شد ،نگاه و برخورد دانش آموزان طور دیگری بود.به خاطر اینکه به دانش آموزان ثابت کنم که معلم زبان مسلمان است و نماز می خواند همانروز هنگام غروب باز به مسجد رفتم و با کمال ناباوری دیدم که تقریبا تمام دانش آموزان مدرسه به مسجد آمدند. آنها از یکدیگر سبقت میگرفتند تا سجاده هایشان را کنار جانماز من پهن کنم و بعد از پایان نماز هفتاد،هشتاد دانش آموز من را تا درب منزل بدرقه کردند ومن مانند یک فرمانده فاتح به خود میبالیدم.
حالا این دانش آموزان بودند که ثابت کردند کار پسنده فقط در قالب عمل قابل انتقال است.
از آنروز ببعد مسجد روستا رونق دیگری گرفت هنگام نماز موج دانش آموزان به سمت مسجد سرازیر میشد و با شور و نشاط نماز جماعت برگزار میشد.
روزبروز رابطه دانش آموزان با من صمیمی تر میشد وآن رابطه سردو سنگین و غریب جای خود را به رابطه ای گرم و صمیمی و محبت آمیز داده بود طوری که آنها هر روز هنگام غروب به درب خانه من می آمدند و همانند دوستانی صمیمی به مسجد می رفتیم.
آنقدر رابطه ما صمیمی شده بود که من نقش مشاور مدرسه را هم ایفا می کردم ،آنها با من درد دل می کردند و از مشکلات خود می گفتند بعضی از آنها می گفتند ما قبلا نماز نمی خواندیم ولی از روزی که به مسجد آمدیم لذت خواندن نماز را درک کردیم و نمازمان ترک نشده است.
باورم نمی شد که حضور یک معلم در مسجد و خواندن نماز با دانش آموزان آنقدر تاثیر مثبت بر دانش آموزان داشته باشد و خدا را شاکرم که آنروز به دلم انداخت که راهی مسجد شوم و بتوانم خودم را بین دانش آموزان پیدا کنم و آنها را به خواندن نماز ترغیب و تشویق کنم . شاید اینکار مورد قبول پروردگار قرار گیرد و ذخیره آخرتم شود.
چندین سال در همان روستا خدمت کردم و هر سال همین شور و شوق در هنگام نماز در روستا و در بین دانش آموزان حکمفرما بود.