ارسال کننده : مدیر
طرح : ایده پرداز: سکینه احمدی خرّم
نماز معراج مؤمن است.
به نام خدا
هرساله همایشها و دوره های ضمن خدمت بسیاری در رابطه با نمازباعناوین مختلف برگزار می شود، ولی اغلب نتیجه ای جز صرف هزینه های هنگفتی از بیت المال ندارند ، چنانچه نتایج مثبتی داشتند، جوانان ما باید با شور وشوق بیشتری درصف نماز جماعت مدارس و مساجد شرکت می کردند. با کمال تأسف، ما از تبلیغ چهره به چهره نماز غافلیم ودراغلب موارد اصل موضوع را رها کرده و به فرعیّات ارزش مضاعفی قائل می شویم.
شاگردی هستم درکسوت معلّمی، که نه به انتخاب خود، بلکه به خواست خداوند متعال موفّق به انتخاب این حرفه (که خود قصه ی شنیدنی دارد) شدم وبا احتساب سال جاری 24 سال است که درمناطق و مدارس مختلف کشور عزیزم –ایران- مشغول خدمت می باشم و همواره با یاری خدا سعی داشته و دارم که دانش آموزانی را تحویل جامعه بدهم که بعدها افسوس سال های خدمتم را نخورم. در پست ها و مقاطع متعدّدی مشغول خدمت بوده ام که هرکدام تجربه ی گرانقیمتی را برایم رقم زده اند واکنون تجربه ی جدیدی را که درسال جاری برایم پیش آمد و بسی تکان دهنده بود برصفحه ی سفید کاغذ می نگارم .
طبق بخشنامه های ارسالی، ازعلاقه مندان به شرکت درمسابقات احکام، نماز و عترت ثبت نام به عمل آوردیم. بماند که برخی ازروی علاقه وبرخی برای کسب نمره ی عملی درس پرورشی درمسابقات ثبت نام کردند. ابتدا قرار بر این شد که آزمون عملی مسابقه احکام وانشای نماز برگزار گردد. باحضور دراوّلین کلاس و بیان مقدّمات لازم، از کسانی که درمسابقه شرکت کرده بودند خواستم که آماده آزمون شوند. باکمال تأسّف، مشاهده کردم که علاوه براشکال درتلفّظ حروف وتجویدکلمات، اکثر آنان کلماتی به اشتباه به بخش هایی از نماز اضافه می کردند. برخی هم اشتباهاتی داشتند که حتی دانش آموزان کم سن وسالتر آن اشتباهات را ندارند.چنان حالم بد شد که قادر به توصیف آن نیستم، ازکلاس بیرون آمدم ودو دست حسرت برسر خود کوبیدم که ما درفکر چه چیزی هستیم ودانش آموزان ما در چه فکری! ما درفکر اجرای مسابقات وبرنده شدن چند نفر معدود وکسب اسم و رسم وامتیازیم و بچّه ها هنوز در الفبای اقامه نماز مانده اند، به طوری که دختر 16 ساله، قادر به اقامه ی نماز دو رکعتی به صورت صحیح نیست! همچنین متوجّه شدم که سالهای قبل چند نفراز دانش آموزان مستعد را انتخاب می کردند وآموزش های لازم را طبق فرم های داوری به آنان ارائه می دادندتابرای مسابقات آماده باشند.
با حضور درکلاس ها، شخصاً نمازی به صورت عملی برای رفع حالت خجالتی که در دانش آموزان بود، اقامه کردم و برای ایجاد انگیزه وتشویق دانش آموزان نیز از همکارم (مربی پرورشی آموزشگاه) خواستم که بعد از آموزش عملی برای اقامه ی عملی نماز درساعات پرورشی نمره ای درنظر بگیرد.البتّه دانش آموزانی هم بودند که باحداقل اشکالات اعرابی یا تجویدی نماز را به طور کامل می خواندند.
بعضی از دانش آموزان اذعان می داشتند که تاکنون نماز نخوانده بودند.چندی نگدشت که خود دانش آموزان برای اقامه نماز داوطلب می شدند؛ اینگونه شد که تصمیم گرفتم بیش از پیش اقامه نماز را در رأس کار های اداری ام قرار دهم و بیش از آنکه نگران دیر شدن پاسخ به بخشنامه ها باشم، نگران نمازهایی باشم که درنتیجه ی سهل انگاری من ادا نمی شوند. و همچنین به تجربه دریافته ام که معنویات نقش بسزایی در مصون سازی دانش آموزان درمقابل آسیبهای روانی و اجتماعی دارند. پس؛ تجاربی که شخصاً سرلوحه ی کارخود قرار خواهم داد:
1. سعی بیش از پیش درنزدیکی عاطفی به دانش آموزان خصوصاً دانش آموزان آسیب پذیر.
2. انجام بالفعل رفتاری که انتظار انجام آن رفتار از دانش آموزان می رود .(عامل بودن به گفته ها)
3. تبلیغ وآموزش چهره به چهره ی نماز که دررأس امور قرار دارد.
4. جدی گرفتن خواسته ها وسوالات دانش آموزان حتی سوالات ظاهراً پیش پا افتاده ی ایشان.
5. اهتمام به رفع مشکلات روخوانی وروانخوانی دانش آموزان.
6. توجّه به حیطه های شناختی، عاطفی، روانی و حرکتی آموزش احکام دینی.
7. توجّه به تیپ شخصیّتی دانش آموزان در دعوت به نماز (بصری ،سمعی و لمسی) وآماده سازی نمازخانه باتوجّه به نیاز شخصیّتی آنان.