■ امتحان شیعیان در نماز: دنیا یا خدا؟
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام عزیزان! مالک بن السّ نقل می‌کند که در ایام حج، وقتی حاجیان فریاد «لَبَّیْکَ اللَّهُمَّ لَبَّیْکَ» سر می‌دادند، نگاهش به امام صادق (علیه‌السلام) افتاد. می‌گوید:
«دیدم امام بغض کرده‌اند و اشک‌هایشان جاری است. با این حال، نمی‌توانستند این ذکر را به راحتی بگویند! جلو رفتم و پرسیدم: جانم! چرا این ذکر را نمی‌گویید؟ مگر نه اینکه همه باید بگویند؟»
امام صادق (علیه‌السلام) در پاسخ فرمودند:
«میدانی «لَبَّیْک» یعنی چه؟ یعنی: خدایا! هر چه از من بخواهی، در سریع‌ترین زمان و به بهترین شکل انجامش می‌دهم! آیا من جرئت دارم چنین ادعایی کنم؟»
بله دوستان! عاشق و عابد واقعی کسی است که وقتی معبودش چیزی از او می‌خواهد، بی‌درنگ و با بهترین کیفیت اجرا کند. یکی از جاهایی که عشق و بندگی ما به خدا آشکار می‌شود، نماز است.
خداوند در اذان بارها ما را صدا می‌زند:
«حَیَّ عَلَی الصَّلَاة» (بشتاب به سوی نماز)
«حَیَّ عَلَی الْفَلَاح» (بشتاب به سوی رستگاری)
«حَیَّ عَلَی خَیْرِ الْعَمَل» (بشتاب به سوی بهترین عمل)
امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرمایند:
«شیعیان ما در وقت نماز آزمایش می‌شوند؛ آیا به کارهای دنیا مشغول می‌شوند یا همه چیز را رها کرده، به سوی خدا می‌آیند؟»
در روایت دیگری آمده است:
«نماز دو وقت دارد: اول وقت و آخر وقت. نمازِ اول وقت، سبب رضوان الله (خشنودی خدا) است. یعنی همان لحظه‌ای که اذان شنیده می‌شود، اگر انسان نماز را بخواند، خدا را خوشحال کرده است. اما نماز آخر وقت، عفوُ الله (آمرزش خدا) را در پی دارد.»
شیخ مفید توضیح می‌دهد:
«تأخیر انداختن نماز پس از شنیدن اذان، گناه است و هرچه تأخیر بیشتر شود، گناه بزرگ‌تر می‌شود. نماز آخر وقت، تنها آن گناه را می‌پوشاند، اما اثر نماز اول وقت، خشنودی خدا و برکت در زندگی است.»
پس بیایید:
با شنیدن اذان، همه چیز را رها کنیم.
نماز را در اول وقت بخوانیم تا مورد رضایت خدا قرار بگیریم.
از خدا بخواهیم توفیق حضور قلب و اخلاص در نماز به ما بدهد.
والسّلام علیکم و رحمه الله و برکاته
این مطلب را به اشتراک بگذارید :
