انعکاس یک تجربه موفق

در گفتگو با محمد اکبرزاده

به کوشش محمد وحیدی

در ابتدا خودتان را معرفی کنید!

«محمد اکبرزاده‌ روشن» هستم و یک سال است که از ادارۀ آموزش و پرورش بازنشسته شده‌ام.

آقای اکبرزاده! در چه سالی فعالیت‌های شما برای ترویج نماز شروع شد؟

سال 1382 با جمعی حدود سی نفر از دوستان، دور هم جمع شدیم. ترکیبِ دوستانی که جمع اولیه را تشکیل دادیم، متنوع بود؛ بعضی، مسئولان ستاد اقامۀ نماز در ادارۀ آموزش و پرورش، چند نفر روحانی، افرادی خوش‌نام و خوش‌سابقه در بین مردم و بعضی هم دارای سابقۀ اجرایی بودند. در این جمع با هم قرار گذاشتیم از وقت‌های اضافی‌مان در راستای فعالیت فرهنگی استفاده کنیم. در ابتدا دو مسئله به ذهنمان رسید؛ «مهدویت» و «نماز». با اتفاق نظر به این نتیجه رسیدیم که نماز اولویت دارد؛ از این رو، فعالیت‌هایمان را روی نماز متمرکز کردیم.

یاوران نمازِ شهرستان بابل، تاکنون چه فعالیت‌هایی انجام داده است؟

در همان جلسات اولیه، دربارۀ شیو‌ه‌های فعالیت، بحث و حدود 25 پیشنهاد ارائه شد. هر سه ـ چهار ماه، مسابقۀ کتاب‌خوانی با موضوع نماز برگزار کردیم که تاکنون شش مسابقه برگزار شده و هر کدام از 1500 تا 2000 نفر شرکت‌کننده داشته است. البته فعالیت‌های کشوری هم داشتیم؛ مثلاً در سال 89 جشنوارۀ «آبشار رحمت» دربارۀ نماز و در سال 91 جشنوارۀ «زینت آفرینش» دربارۀ حجاب را برگزار کردیم، که حدود چهار ـ پنج‌هزار اثر به دست ما رسید؛ هم‌چنین تاکنون بیست شماره از مجلۀ «یاوران نماز» در پنج‌هزار نسخه و در 60 تا 70 صفحه چاپ و در سطح کشور پخش شده است.

این برنامه‌ها، محدودیت ندارند؛ مثلاً برای رانندگان تاکسی، در روزهای جمعه کلاس‌های آموزش نماز برگزار کردیم که حدود 120 نفر در آن شرکت می‌کنند و یا کتابی به نام «مکاسب» برای بازاریان تهیه کردیم، که دربارۀ احکام معاملات است و پنج‌شنبه‌ها برگزار می‌شود.

الحمدلله فعالیت‌های ما گسترش خوبی پیدا کرده است و در حال حاضر، حدود هشت‌صد نفر با ما همکاری می‌کنند و هفته‌ای یک نشست برگزار می‌کنیم. فعالیت‌های دیگر این مجموعه عبارتند از: روزنامۀ دیواری «عطر نماز» در دو شماره، اجرای نگاه مطهر (مطهری‌شناسی)، چاپ شش جلد کتاب نماز و حجاب، مسابقۀ کتاب نماز (شش دوره در سطح شهر) با شرکت حدود شش هزار نفر، نشست هفتگی با نخبگان دانش‌آموزی، فراخوان شعر نماز «ستون دین» در سطح شهر، نصب تابلوی نماز و دیوارنویسی در شهر، برگزاری جلسات آموزشیِ تفسیر نماز برای فرهنگیان بابل، جلسات «کلیدهای بهشت» و برگزاری مسابقۀ آن و تشکیل حوزۀ علمیۀ پیش‌کسوتان بابل و... .  

هزینۀ این طرح‌ها و برنامه‌ها از کجا تأمین می‌شد؟

هزینۀ این برنامه‌ها، بیشتر از طریق کمک‌های خود دوستان تأمین می‌شد. انعکاس این امر موجب شد تا چند صد نفر از معلمان به صورت ماهانه به ما کمک مالی کنند؛ مثلاً بخشی از هزینۀ نشریۀ «یاوران نماز» را که حدود چهار ـ پنج میلیون می‌شد، معلمانِ شهرستان بابل تأمین کردند. البته گاهی از سوی «صندوق قرض‌الحسنۀ ولی‌عصر4» بابل هم کمک‌هایی صورت می‌گرفت. مسئولان سازمان تبلیغات استان مازندران هم به ما سر می‌زدند و کمکی می‌کردند؛ هم‌چنین برای بعضی برنامه‌ها، از امام‌جمعه و سایر ارگان‌های دولتی کمک می‌گرفتیم.

چه برنامه‌هایی برای آینده دارید؟

در کنار فعالیت‌هایی که انجام می‌دهیم، در حال پی‌گیری تعیین یک سال به نام «سال نماز» هستیم؛ هم‌چنین پی‌گیر نشست کارگاه آموزش نماز برای فرهنگیان، خانواده‌ها و دانش‌آموزان بابلی هستیم. برنامۀ دیگری که امیدواریم بتوانیم در آیندۀ نزدیک آن را اجرا کنیم، آموزش ایمانی «خوش‌بختی زوجین» است که برای خانواده‌ها برگزار خواهد شد.

چه سخنی با  کسانی دارید که دوست دارند از یاوران نماز باشند؟

یاوران نماز ابتدا باید خودشان به این باور برسند که نماز، مایۀ سعادت، هدایت و سمبل همۀ عبادات است و سپس به دیگران بپردازند. برای دعوت به نماز نمی‌‌توان دیگران را مجبور کرد، بلکه باید از نقطۀ مطلوبِ مخاطب شروع و به نقطه‌ای ختم کرد؛ به بیانی دیگر، اجبار فایده‌ای ندارد و باید از علاقه نشئت بگیرد.

چقدر به اهداف مورد نظرتان رسیدید؟

در ابتدا باید به این نکته اشاره کنم که با وجود سازمان‌هایی برای ترویج نماز، مثل ستاد اقامۀ نماز، باز هم به فعالیت‌های ما نیاز است؛ هدف یاوران نماز، استفاده از ظرفیت‌های مردمی برای ترویج فرهنگ نماز است. ما بسیار موفق‌تر از سطح انتظارات خودمان بودیم، زیرا می‌خواستیم فقط در سطح شهر بابل فعالیت کنیم، ولی الآن در سطح استان و کشور هم فعالیت داریم؛ کمتر کسی است در سطح کشور که کارِ نمازی انجام بدهد و یاوران نماز بابل را نشناسد.

در این مسیر مشکلاتی هم داشتید؟

در این راه، منتظر گره‌گشایی از سوی بندگان خدا و وابسته به اداره یا سازمانی نبودیم؛ برای فعالیت‌هایمان جلو رفتیم و الحمدلله تاکنون مانع جدی نداشتیم و خداوند متعال در همه‌جا یاری‌مان فرمود.

آیا ستاد اقامۀ نماز موفق بوده است؟

بله؛ حتماً موفق بوده است، ولی نباید به این فعالیت‌ها بسنده کرد. ستاد نباید دچار کار اداریِ صرف و ایستایی شود. شایسته است، هر چند وقت نیروهای جدید و باذوقی وارد این مجموعه شوند و هر پنج سال یک ‌بار، کارهای ستاد مورد بازنگری قرار گیرد.

دربارۀ اجلاس نماز چه سخنی دارید؟

اجلاس نماز با کارشناسی، طراحی و برگزار می‌شود که جای قدردانی دارد؛ فقط ما پیشنهاداتی برای کامل شدن و تقویت وضع موجود داشتیم که ارائه کردیم؛ مثلاً ورود به بحث مدارس، ادارات، دانشگاه‌ها و... . اجلاس نماز، فرصت خوبی است که می‌توان از چند ماه قبل، فضاسازی خوبی در کشور ایجاد کرد و نباید به چند مقاله و پژوهش اکتفا شود. تا روز برگزاری اجلاس باید برنامه‌ریزی داشت؛ حتی از نظر حیطۀ جغرافیایی و تبلیغات و یا نتایج اجلاس هم نباید به همان استان محلّ برگزاری اجلاس اکتفا شود و موجِ ایجاد‌شده باید به کل کشور گسترش یابد.

این مطلب را به اشتراک بگذارید :