چکیده: 

زمينه و هدف: قرائت صحيح نماز به عنوان فريضه اي مهم در فرهنگ اسلامي مورد تاکيد قرار گرفته است، و استفاده از روش موثر آموزشي در ارتقاي وضعيت قرائت نماز در جوانان ضروري است. اين مطالعه با هدف مقايسه تاثير شيوه هاي آموزشي گروهي، فردي (چهره به چهره) و لوح فشرده بر تصحيح تلفظ و قرائت نماز دانشجويان دانشگاه علوم پزشکي قم در سال 1389 صورت گرفت.
روش بررسي: اين مطالعه نيمه تجربي بر روي دانشجويان دانشکده پرستاري و مامايي، دانشگاه علوم پزشکي قم انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفي در سه گروه قرار داده شدند، و تعداد نمونه براي هريک از گروه ها 22 نفر بود. قبل از مداخله ابتدا چک ليست خطاهاي قرائت و تلفظ تکميل شد، و سپس محتواي آموزشي در قالب آموزش گروهي، لوح فشرده و چهره به چهره در اختيار آنان قرار گرفت. در ادامه، يک ماه بعد از مداخله خطاهاي قرائت در نماز دانشجويان ثبت شد. داده ها با استفاده از آمار توصيفي و آزمون هاي کروسکال واليس و ويل کاکسون در سطح معني داري p<0.05 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: يافته ها نشان داد بالاترين ميانگين تغيير در قرائت حروف و تلفظ حرکات مربوط به شيوه آموزش چهره به چهره بوده است، به طوري که به ترتيب ميانگين و انحراف معيار قرائت حروف و تلفظ حرکات قبل از آموزش 3.99±10.24، 3.17±1.6 و پس از آموزش به شيوه چهره به چهره 1.8±1.56 و 0.4±1.08 برآورد شد (p=0.000). بين ميانگين تغيير قرائت حروف در سه گروه آموزشي، اختلاف معني دار آماري وجود نداشت (p>0.05).
نتيجه گيري: طبق نتايج اين مطالعه تاثير شيوه هاي آموزشي گروهي، فردي و لوح فشرده بر تصحيح قرائت نماز دانشجويان يکسان بوده است. لذا پيشنهاد مي شود نسبت به اصلاح قرائت نماز دانشجويان با در نظر گرفتن علاقمندي فراگيران و شرايط موجود، از شيوه هاي گوناگون استفاده شود

این مطلب را به اشتراک بگذارید :