مریدان دیدند که پیر چندیست که نماز را همی‌ پیچد و سر و گوشش همی‌جنبد. در پی‌اش شدند تا سبب را جویا شوند. دیدند پیر در گوشه‌ای عزلت گزیده کرده و با سوز دل این‌چنین مناجات می‌کرد: «خدایا... اغنیاء را مال و ماشین دادی تا با آن‌ها زنی اختیار کنند و فقراء را خانواده و آبرو دادی تا آن‌ها هم زنی بگیرند. نکند ما به تماشای جهان آمده‌ایم؟ » مریدان چون این صحنه بدیدند و این سخن شنیدند، جامه‌ دریدند و دانستند که یکی از اسباب دوری جوانان از نماز، نبودن شرایط ازدواج و وجود انگیزه‌اش است. خواستند تا برای پیر آستینی بالا بزنند تا سر و سامانی بگیرد، دیدند که آستینی ندارند و همه را دریده‌اند. پس پیر را همانطور رهایش کردند و رفتند.