نماز در تب 42 درجه

 وقتی حضرت امام; در نجف اشرف، تشریف داشتند، شخصی به ملاقات ایشان می‌رود و در طی این ملاقات، ماجرایی شگفت­انگیز را مشاهده می‌کند که آن را این چنین نقل می‌کند: "برنامه همیشگی امام; در نجف این بود که دو ساعت ­و ­نیم بعد از مغرب به بیرونی منزل تشریف می‌آوردند تا کسانی که به زیارت ایشان می‌آمدند بتوانند به خدمتشان برسند. بعد از این برنامه به حرم مطهر امیرالمؤمنین علیه السلام می‌رفتند. شبی حضرت امام ; به تب شدید مبتلا شدند. هرچه تلاش کرديم تا دکتری را پیدا کنيم، موفّق نشديم. ساعت دو و نیم شب دکتری را دیديم و از وی خواهش کردیم حضرت امام; را معاینه کند. او پذیرفت و راهی منزل امام شديم. وقتی وارد منزل شدیم، با خود گفتیم که حتماً آقا با وجود این کسالتی که دارد خوابیده است؛ ولی وقتی وارد اطاق شدیم با کمال تعجّب، مشاهده کردیم که وی نشسته و مشغول نماز شب است. صبر کردیم تا نماز ایشان تمام شد. بعد از نماز، دکتر، حضرت امام ; را معاینه کرد و معلوم شد که ایشان تب 42 درجه داشتند![1]

نتيجه‌گيري

آنچه باعث مي‌شود "إِنَّ الصَّلاةَ كانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنينَ كِتاباً مَوْقُوتا"[2]؛ نماز در هيچ شرايط و موقعيتي ترك نشود. "أَوْصَانِي‏ بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا"[3]؛ مؤمن بودن انسان است و مؤمن به معناي عشق عاشق براي وصال و ديدار با معشوقش مي‌باشد. زماني­كه بزرگان و علمای ما به مستحبات و نوافل چنين اهميت مي‌دهند؛ يقيناً به واجبات و محرمات بيش از اين توجه مي‌كردند.

خدایا به ما توفیق عمل به مستحبات به ویژه نماز شب را عنایت بفرما.

[1] - برگرفته از کتاب عطر خوش نماز، به کوشش فرامرز شعاع حسینی.

[2] - النساء:103.

[3] - مريم: 31.