لباس شایسته نمازگزار

یكی از شرایط نماز این است كه لباس نمازگزار پاك باشد و غصبی نباشد، من با لباس نجس و غصبی نمی‌توانم نماز بخوانم، حتی اگر دكمه لباسی غصبی باشد نمی‌شود با آن نماز خواند.

امام خمینی(ره) در سرالصلاة و آداب الصلاة می‌فرمایند: هم زمان با لباس ظاهر باید لباس باطن را هم در محضر خدای سبحان تطهیر كرد. هم ظاهر در باطن و هم باطن در ظاهر اثر می‌گذارد. مثلاً اگر كسی صورتش را به اجبار خندان نگه دارد، بالاخره در باطن انبساط وجودی پیدا می‌كند، به همین جهت به ما یاد داده شده كه نباید فقط به امور باطنی و یا تنها به امور ظاهری توجه كنیم، بلكه باید هم به امور ظاهری و هم امور باطنی توجه كنیم.

گاهی ممكن است ظاهر لباس به گونه‌ای باشد كه گرفتار كبر و عجب شوم و دچار خودشیفتگی گردم.
گاهی ممكن است لباسم موجب فخرفروشی و غفلتم گردد و از خاطر ببرم كه بنده هستم و بنده باید بندگی كند.
گاهی اوقات مدل لباس به گونه‌ای است كه نمی‌شود راحت بندگی كرد، مثلاً‌ اگر كارگری با لباس كوتاه و تنگ بخواهد در خانه‌ای كار كند مدل لباس او اجازه كار كردن به او نمی‌دهد.
حتی گاهی اوقات لباس شایسته نماز خواندن نیست. مثلاً‌ كثیف و نامناسب است یا چروك و پاره است. این‌گونه پوشیدن هم درست نیست به همان اندازه‌ای كه گروه اول مذمت می‌شوند، گروه دوم نیز در پوشش مورد سرزنش قرار می‌گیرند.
بنده باید لباس بندگی خاص خود را به تن كند. لباس باید لباس اهل معصیت نباشد. زیرا ابتدا لباس مانند آن‌ها می‌شود بعد كم كم خود فرد شبیه آن‌ها می‌شود زیرا ظاهرش روی افعال و افكارش اثر می‌كند. لباس باید عیوب ما را بپوشاند، ما هم باید عیوب خلق را بپوشانیم و اگر از خلق چیزی دیدیم اظهار و افشا نكنیم.