باخت در فینال

سال 1332 هجری شمسی زیر سایه گنبد طلایی کریمه اهل بیت حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) دیده به جهان گشود. دوران دانش آموزی را در قم سپری می کرد که پدر دچار سانحه تصادف شد و در بستر بیماری افتاد، این امر موجب شد او مسئولیت اداره زندگی را به عهده گیرد و جوانی را با مشقت و تلاش پشت سر گذارد.

اما آنچه زندگی او را رنگ خدایی می داد، این بود که هرچه شرایط بر او سخت تر می شد، ارتباط او هم با خدا بیشتر می شد.

در ایام جوانی که مصادف با سالهای مبارزه با طاغوت بود، با شور ایمان به صف مبارزه پیوست و از همان زمان حنجره اش را به فریادهای شور و شعور و شعارهای دوران تظاهرات سپرد و گام های استوارش را وقف راه انقلاب نمود.

در این راه بود که بارها مورد ضرب و شتم ماموران رژیم منفور ستم شاهی قرار گرفت و به زندان افتاد. اما هیچ گاه دم نیاورد و شکوه ای به زبان جاری نکرد.

عباس از همان كودكى به نماز اول وقت اهمیت مى‌داد و فضیلت نماز اول وقت را با هیچ چیز ديگري عوض نمى‌كرد. او از کُشتی گيران شهرمان بود. روزى براى انجام مسابقات به اتفاق هم به سالن رفتیم.

مسابقات فینال بود، در میان جمعیت به تماشا نشسته بودم كه چند نفر از رقیبان با هم مبارزه كردند.

نوبت به عباس رسید. چند بار نام او را براى مبارزه خواندند، امّا او در سالن نبود و حاضر نشد، تا این كه دست رقیب او را به عنوان برنده مسابقه بالا بردند. نگران شدم به خودم گفتم: یعنى عباس كجا رفته؟!

در جستجوى او بودم نگاهم به او افتاد كه از درب سالن وارد مى‌شد، جلو رفتم و گفتم: كجا بودى؟! اسمت را خواندند، نبودى؟!

گفت: وقت نماز بود، نماز از هر كارى برایم مهم‌تر است، رفته بودم نماز جماعت.

در قسمتی از وصیت نامه این شهید آمده است:
برادران و خواهران عزیز! اگر خواستید خود سازی کنید، از نماز کمک بگیرید، البته نماز اول وقت در مسجد به خضوع و خشوع و از روی صبر. پدران و مادران و برادران یادتان باشد که در خواندن نماز شب سعی کنید.