سید رهگذر

عصر موقع برگشت از محل کار،  روحانی سیدی کنار خیابان منتظر ماشین بود سوارشون کردم  بعد از سلام و احوالپرسی یک دفعه گفتند می خواهی یک روایت بخوانم گفتم بفرمایید حاج آقا ...

گفتند: امام علی علیه السلام می فرماید: ... أَنْ تَعْبُدَ اللهَ بِقَدْرِ حاجَتِکَ إلَیْهِ ... خداوند را به اندازه ای که به او نیازمندی، عبادت کنی ...

و از طرفی خداوند می فرماید: يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ ...  اى مردم شما به خدا نيازمنديد ...

گفتم حاج آقا اینطور که خدا میگه باید یک سره عبادت کنیم چون خدا گفته شما نیازمند به خدا هستید گفت بله همینطور است

همه لحظات حتی نفس کشیدن ما نیازمند به خداست پس باید لحظات ما عبادت خدا باشد ...

یاد جمله سعدی شیرازی افتادم که می گوید:

« منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت  هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب

از دست و زبان که برآید

کز عهده شکرش به در آید

***

بنده همان به که ز تقصیر خویش

عذر به درگاه خدای آورد

ورنه سزاوار خداوندیش

کس نتواند که به جای آورد » گلستان سعدی

اشک امانم را بریده بود سید را پیاده کردم اما به اندازه تمام زندگیم شرمنده بودم که رسم بندگی را بجا نیاورده بودم ... تمام وجودم احتیاج بود اما عبادتم ...