خودش اجازه می دهد

بسياري از مردم انجام عبادت و نماز را فقط يک تکليف مي دانند و گاهي براي به جا آوردن آن خود را شايسته تشویق و پاداش مي بينند؛ از اين رو گاهی احساس طلبکار بودن از خداوند، به شخص دست می دهد که باید خداوند هر چه سریعتر کارهای و امور زندگی او را رونق ببخشد این تفکر خلاف رفتاری است که دوستان خوب خدا با خدا داشتند در حالي که در مناجات هاي امامان ما، بين مناجات شونده و مناجات کننده اصلا تناسب وجود ندارد؛ يکي در نهايت پاکی و مقام والا و ديگري در نهايت ضعف و پستی است.

به قول شاعر: شاه خوباني و منظور گدايان شده اي

بزرگی یاد خدا را از مناجات امام سجاد (علیه السلام) در می یابیم که حضرت می فرماید که اگر خدا به ما اجازه نمیداد لیاقت نداشتیم یادش بکنیم؛  « پروردگارا، اگر اطاعت فرمان تو به مناجات واجب نبود، تو را از ذکرم منزه مي کردم، زيرا که ذکر من به قدر من است، نه به قدر تو. » (1)

از اين رو، اجازه ي عبادت به بندگان از بزرگترين بخشش هاي الهي است در حق بندگان:

« من اعظم النعم علينا جريان ذکرک علي السنتنا، (2)

از بزرگترين نعمت هاي بر ما، جريان ذکر تو زبان هاي ماست»

خداوند به بندگانش وسعت داد و به قلب آنها ظرفیت تا بتوانند با خداوند ارتباط بر قرار کنند

»لا يسعي ارضي و لا سمائي بل يسعني قلب عبدي المومن؛ (3) نه زمين ونه آسمان مرا در بر نمي گيرد ( درک نمي کند ) بلکه قلب بنده مؤمنم مرا در بر مي گيرد»

از اين رو، خداوند بنده ي خود را به ذکر و عبادت فرمان مي دهد: « اقم الصلوه لذکري؛ (4) نماز را براي ياد من به پادار.

پاورقی ها

1. مفاتيح الجنان، دعاي مناجات الذاکرين، ص 175.

2. همان.

3. چهل حديث امام خميني، ص 108، به نقل از بحارالانوار، ج 55، ص 39.

4. طه (20)، آيه 14.