نماز جماعت در بحبوبه خطر

نماز جماعت
در روز شهادت امام صادق (ع ) مجلسى در منزل امام برپا شده بود. امام نيز شخصا در مجلس حضور داشت ناگهان با شيون و شعار و زارى عده اى از زخمى شدگان فيضيه را به منزل امام آوردند... بعضى ها به اين فكر افتادند كه درب خانه بسته شود و گويا اين حرف از ناحيه فرزند امام (19) زده شد كه غضب سنگينى امام را فراگرفت و با فرياد گفت : ((درب خانه بايد باز باشد، مصطفى بيرون رود.)) پس از آن امام خطاب به حاضرين و اطرافيان دستور برپا داشتن نماز داد و گفت : ((چه بهر است برپا خيزيم و نماز بگذاريم ، كه اگر دژخيمان حمله كردند، ما در حال نماز باشيم و به فوز بزرگ نائل شويم و در حال رفتن به درگاه خداوند ما را مورد هجوم قرار دهند، اين بزرگ ترين رسوايى براى آنان و برترين موفقيت براى ماست .)) كلماتى به اين مضمون امام گفتند و نماز بر پا شد.