جلوه‌ای از نماز پیامبر نور و رحمت حضرت محمد صلی الله علیه و آله

به نقل چند روایت که جلوه‌هایی از نماز آن حضرت را اشاره دارند می‌پردازیم:

عَنْ أَبِي ذَرٍّ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله فِيمَا أَوْصَى إِلَيْهِ يَا أَبَا ذَرٍّ إِنَّ اللَّهَ جَعَلَ قُرَّةَ عَيْنِي فِي الصَّلَاةِ وَ حَبَّبَهَا إِلَيَّ كَمَا حَبَّبَ إِلَى الْجَائِعِ الطَّعَامَ وَ إِلَى الظَّمْآنِ الْمَاءَ وَ إِنَّ الْجَائِعَ إِذَا أَكَلَ الطَّعَامَ شَبِعَ وَ الظَّمْآنَ إِذَا شَرِبَ الْمَاءَ رَوِيَ وَ أَنَا لَا أَشْبَعُ مِنَ الصَّلَاة ... بحارالأنوار ج : 79 ص : 233

ای اباذر! خداوند ـ جل ثناؤه ـ نور دیده مرا در نماز قرار داد و نماز را محبوب من گردانید، همچنان که غذا را محبوب گرسنه و آب را محبوب انسان تشنه قرار داده است (امّا با این تفاوت) که گرسنه هرگاه غذا بخورد سیر می شود و تشنه هرگاه آب بنوشد سیراب می شود امّا من از نماز سیر نمی شوم.»

قَالَتْ عَائِشَةُ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله يُحَدِّثُنَا وَ نُحَدِّثُهُ فَإِذَا حَضَرَتِ الصَّلَاةُ فَكَأَنَّهُ لَمْ يَعْرِفْنَا وَ لَمْ نَعْرِفْهُ بحارالأنوار ج : 67 ص : 400
همسران پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل می‌کنند که وقتي مؤذّن اذان می‌گفت، آن حضرت به‌ اندازه‌اي تلاطم‌‌ درونی پیدا می‌کردند و تغییر حالت‌ می‌دادند‌ که گوئي ما‌ ایشان را نمي‌شناختيم و آن حضرت نیز ما را نمی‌شناخت.

كَانَ النَّبِيُّ صلی الله علیه و آله إِذَا قَامَ إِلَى الصَّلَاةِ يَرْبَدُّ وَجْهُهُ خَوْفاً مِنَ اللَّهِ تَعَالَى وَ كَانَ لِصَدْرِهِ أَوْ لِجَوْفِهِ أَزِيزٌ كَأَزِيزِ الْمِرْجَلِ بحارالأنوار ج : 81 ص : 248
پيامبر خدا صلی الله علیه و آله هر گاه كه به نماز مي ايستادند چهره اش به جهت خوف از خداوند تغيير مي كرد، و صدايي همچون جوشش ديگ از درون حضرت شنيده مي شد.

قَدْ رُوِيَ أَنَّ إِبْرَاهِيمَ علیه السلام كَانَ يُسْمَعُ تَأَوُّهُهُ عَلَى حَدِّ مِيلٍ حَتَّى مَدَحَهُ اللَّهُ تَعَالَى بِقَوْلِهِ إِنَّ إِبْراهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُنِيبٌ وَ كَانَ فِي صَلَاتِهِ يُسْمَعُ لَهُ أَزِيزٌكَأَزِيزِ الْمِرْجَلِ وَ كَذَلِكَ كَانَ يُسْمَعُ مِنْ صَدْرِ سَيِّدِنَا رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله مِثْلُ ذَلِكَ بحارالأنوار ج : 67 ص : 399
وقتي كه حضرت ابراهيم به نماز مي‌ايستاد و با خدا مناجات و راز و نياز مي‌كرد، صداي زاري و آه و نالة او تا فاصلة يك ميل به گوش ديگران مي‌رسيد، به طوري که خداوند در قرآن يكي از صفات برجستة ابراهيم را اوّاه بودن يعني كسي كه آه و ناله زياد مي‌كند ذکر فرموده است. و در نماز صدايي از ابراهيم به گوش مي‌رسيد مانند صداي ديگ جوشان، و نظير همين حالت ابراهيم را پيامبر صلی الله علیه و آله ما هم داشت.

دسته ها: اسرار نماز , آداب و احکام نماز , نماز در ادیان و فرق , اهمیت نماز ,