کسی که می‌خواهد به نماز دعوت کند باید بیانی روان داشته باشد.
همین که خداوند متعال به حضرت موسی علیه السلام فرمود: برای دعوت به سراغ فرعون برود، ایشان دو مطلب را از خداوند خواستند که یکی باز شدن گره زبانش بود «وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِساني‏ یفقهوا قولی» (طه/ 27و 28) و دیگری اینکه برادرش که از او خوش زبان تر بود نیز همراهش گردد.
آری! کسانی که مسؤول دعوت به نماز یا آموزش آن هستند، باید سعی کنند اين سخن‌ها را به گونه‌اي بگویند که هم عوام آنها را بفهمند و هم خواص آنها را بپسندند.
بعضی بیان روانی دارند به گونه ای که همه مردم آن را می‌فهمند ولی کلامشان همراه با علم و عقل و منطق نیست؛ یعنی خواص، آن بیان را نمی پسندند و رد می‌کنند و برخي کلامشان علمی و منطقی است ولی روان‌گو نیستند؛ یعنی خواص آن را می¬پسندند ولی عوام آن را نمی‎‌فهمند.
استاد و معلم و روحانی باید آن گونه بگوید که هم عوام بفهمد و هم خواص بپسندد. یعنی هم با استدلال باشد و هم روان گفته شود و هم قابل فهم برای همه باشد.

دسته ها: دعوت به نماز ,