درمان پوچ گرايي (نيهيليسم) در قرآن: نماز و ياد خداكاركرد نماز و عبادت: معنابخشي به زندگي:
به اعتراف انديشمندان غربي، يكي از آثار زيانبار علم_گرايی_افراطی (تكيه انحصاري به علوم تجربي در همه امور) كه مستلزم نگاه مادي به انسان و جهان است، نيهيليسم يعني پوچ گرايي و بي معنايي زندگي است. راهكار درماني چيست؟
قرآن كريم ياد خدا و تفكر در خلقت را معنابخش به زندگي و درمان پوچ گرايي معرفي مي كند:
الَّذينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِياماً وَ قُعُوداً وَ عَلى جُنُوبِهِمْ وَ يَتَفَكَّرُونَ في خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلاً سُبْحانَكَ فَقِنا عَذابَ النَّارِ؛ (آل عمران:191)
يعني آنانكه (در همه حالات)، حال ایستاده و نشسته، و آنگاه که بر پهلو خوابیده اند، خدا را یاد می کنند؛ و در اسرار آفرینش آسمانها و زمین می اندیشند؛ (و می گویند:) بار الها! اینها را بیهوده نیافریده ای! تو پاك و منزهی! ما را از عذاب آتش، نگاه دار!
از جمله كاركردهاي نماز و عبادت نيز تثبيت و دروني سازي اين نگرش و معنابخشي به زندگي است. نماز با تكبير (الله اكبر) و سپس (بسم الله الرحمن الرحيم) آغاز مي شود كه مستلزم توجه به جايگاه عظيم الهي در هستي و صفت رحمانيت و رحيميت او است. سپس خداوند، مدير و مدبر و پروردگار هستي (الحمدلله رب العالمين) و صاحب فرجام زندگي (مالك يوم الدين) تلقي مي شود؛ كسي كه جز او لايق پرستش، عبوديت (اياك نعبد) و سزاوار استمداد (اياك نستعين) نيست. انسان مومن با نماز، ذكر، عبادت، و تفكر در مضامين كلماتي كه بر زبان جاري مي سازد، جايگاه خود را در هستي مي يابد و جهت حركت كشتي وجود خود در اقيانوس طوفاني و پرتلاطم دنيا را به سمت خدا تنظيم مي كند.
