شعر؛ در نمــــــازم خــــــم ابروي تو با ياد آمد

در نمــــــازم خــــــم ابروي تو با ياد آمد

حـــالتي رفت كه محراب به فرياد آمد

از من اكنون طمع صبر و دل و هوش مدار

كان تحمل كه تو ديدي همه بر باد آمد

باده صافي شد و مرغان چمن مست شدند

موسم عـاشقي و كــــار به بنيــــاد آمد

بوي بهبود ز اوضـــاع جهـــان مي‌شـــنوم

شـــادي آورد گـل و باد صبا شاد آمد

اي عروس هنــــر از بخت شكـــايت منما

حجلــــة حســــن بياراي كه داماد آمد

دلفريبـــــان نبـــــاتي همه زيـــــور بستند

دلبــرمــــاست كه با حسن خداداد آمد

زير بارنــــد درخــــتان كــــه تعلـق دارند

اي خـــوشا سرو كه از بار غم آزاد آمد

مطـــرب از گفـــته حافظ غزلي نغز بخوان

تـــا بگـويم كـــــه زعهد طربم ياد آمد