ملاك و معیار دینداری مون چیه؟!!

برای همه مؤدب حرف زدن یه رفتار خوب محسوب میشه و زیباتر برای اوناییه كه یه عده قبولشون دارن و كف و هورا و صلوات نثارشون می كنن و خلاصه بِرَندِشون برا آدمای زیادی ، تابلوی راهنماست.

و باز درست حرف زدن و استخدام بجای واژه ها و از روی دانش و آگاهی حرف زدن ، برای كسی كه به اسم دین و مذهب منبری داره و تریبونی؛ كرسی تدریسی و قلمی و هنری جزء ضروریات دینی و اخلاقی است.

چرا می گم "ضرورت" دینی و اخلاقی؟!

-    خب اگه یه مسئله و فتوایی رو اشتباه گفته باشه تكلیف همه اونایی كه بر اساس حرف این"بزرگوار" عمل كردن چیه؟

-    اگه یه قصه یا رویداد تاریخی تحریف بشه یا بر اساس روایتی ضعیف و یا با آب و تاب هیجان برانگیز غیر عقلانی موجب سستی باورهای افراد یا وهن و بی اعتباری قهرمان رویداد و یا خود اون قصه باشه، پاسخگوی این سست ایمانی و بی اعتباری پیشوایان دینی چه كسیه؟

-    اگه و اگه و اگه... تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!

مگه آدم همچین كه یه  صدایی و حنجره و قیافه ای داشت و فن سخنرانی بلد بود و شهرتی به هم زد و عده ای زیر علمش سینه زدن و بَه بَه و چَه چَه كردن  ، مجازه از هرچیزی و درباره هر موضوعی حرف بزنه؟!

از چی و كی باید بر دینمون بترسیم؟

-    یكی؛ ده تا؛ حالا هرچقدر؛ از اون ور آب تصمیم گرفته دینمون را غارت بكنه. خودشم میگه. ما هم می دونیم باید در مقابلش چه جوری از باورمون مراقبت كنیم. خدا هم به نیتمون نگاه می كنه و به بی پناهیمون و كمك مون    می كنه.

-    اما اگه اینجا  توی خونه مون، به اسم خدا و دین، بعضی ها نفهمیده و نسنجیده و یا برای خوشامد خلق الله و یا از روی حسد و انتقام جویی و حال طرفو گرفتن و یا اینكه بگن بله! ما هم هستیم و سری توی سرا داریم!!! و انا رجلنی بزنن و یا... محترمانه خاك میریزن توی چشمه باورامون و میگن این بهترین آبه و تازه شفای درداتون هم هست. چه كنیم؟!

-    صدای عزیزی رو كه مداح اهل بیت عصمت و طهارت هم هستند و در قالب یه نماهنگ در سایت ها پخش شده بود رو شنیدم. كلامش اعتراضی بود (البته در قالب سؤال ؛ آن هم حق به جانب و با لحن القاء شبهه) به جناب آقای قرائتی عزیز .

-    مضمون حرف مداح عزیز اینه :

" آقای قرائتی شما در ماه مبارك رمضان می گید  اول افطار كنید بعد نمازتون رو بخونید. اینجا كه بحث شیكمه نماز اول وقت لازم نیست.!! اما در ظهر عاشورا اصرار دارید كه نماز ظهر سر وقت بدون چند دقیقه اینور و اونور كردن باید خونده بشه! و این خیانت به دستگاه اباعبد الله الحسین و عزاداری است كه می كنید.!!

چند تا نكته:

-    آقای قرائتی نیاز به معرفی نداره و منم اندازه این كار نیستم. و قصدمم دفاع از شخص آقای قرائتی نیست.

-    جناب مداح عزیزمون و همه اونایی كه عاشق امام حسین و اهل بیت پیامبر هستند می دونند كه هدف قیام و نهضت خونین و بیدارگر عاشورا برای به سرو سینه زدن و اشك ریختن و داد و هوار كشیدن نبوده . خب لابد تاریخ و مقاتل معتبر رو دوستان خوندن دیگه و بهتر از نویسنده می دونن كه احیاء دین رسول خاتم  به معنای واقعی اون و بیدارگری مسلمین در برابر بیداد و ستم حاكمان ، فلسفه اون حركت فراموش ناشدنی امام شهیدانه.

-    دو نكته بسیار برجسته در اهتمام شخص سید الشهداء به اقامه نماز و نیایش عاشقانه توی اون عرصه بحرانی تنها در عصر تاسوعا و ظهر عاشورا به زیبایی تمام دیده می شه. عصر تاسوعا امام از دشمن درخواست مهلت می كنه تا كارزار را برای یك شب به تاخیر بندازن چرا؟؟!!! (درپست قبل اشاره ای كوتاه كردم و تكرار نمی كنم) و در روز عاشورا اون جلوه بسیار زیبا و به یاد ماندنی از اقامه نماز در اول وقت رو برای همه نسل ها و عصرها به یادگار می گذارن تا بهونه ها از ظاهر گرایان و متعصبان گرفته بشه .

-    در برابر سیره عملی امام ما را چه رسد كه جلوتر از امام بیفتیم و گریه كردن و مدح اورا بر نمازی كه خودش با اون وضعیت اقامه كرد مهمتر بدونیم.!!!

-    به جای آوردن نماز اول وقت ، مستحب مؤكده و عزاداری بر سید الشهداء علیه السلام هم از شعائر دین و مستحب . نماز به خودی خود واجبه ، اونم واجبی كه هر شخص خودش باید انجام بده و وقتش هم در یه محدوده زمانی خاص فراخه و دراین محدوده حتماً باید خونده بشه. سیره امام نشون میده كه عزاداری با همه اهمیت و ارزش والایی كه در احادیث داره  ، در وقت نماز نمی تونه جای نماز رو بگیره و در روز بازپسین رفع مسئولیت نمی كنه.

-    و نكته مهمتر اینه كه اگه واقعاً كسی مقید به آموزه های شریعته ؛ دین كه بی حساب و كتاب نیس جونم . خب میریم از مرجع تقلیدمون می پرسیم در چنین وضعیتی چكار كنیم ؟ نماز اول وقت یا ادامه عزاداری؟!

-     اصلا شور و شعور رو در عزاداری ها با هم آمیخته كردن یعنی چه؟ چهار ركعت نماز با همه مقدماتش كه ده دقیقه بیشتر وقت نمی گیره مزاحم عزاداریه؟!! جل الخالق

-    و اما مقایسه ماه مبارك رمضان و روزه داری با اینجا مقایسه ای است كه بیشتر به مغالطه شبیه تا قیاس منطقی!هیچ یك ازفقها تا اونجا كه نویسنده ، رساله ها رو خونده ، نفرمودند نماز اول وقت در مغرب روز ماه رمضان فضلیت استحبابی نداره و ابتدائاً افطار كردن فضیلت داره. اینجا یه "اگر" هست كه اون هم به حال و موقعیت مكلف ارتباط داره و كلی و عمومی نیست.

-    واقعاً اگه طرف حالت ضعف داره و گرسنگی و تشنگی بهش فشار آورده و حال توجه ازش گرفته شده میگن بره افطار كنه و بعد نمازش رو بخونه.

-    اینجا كجاش مسئله شیكم و این جور حرفاست.!؟ و در صحبتای آقای قرائتی هم چنین مطلبی ابداً وجود نداره كه به هنگام روزه،  اول افطاركردن و بعدش نماز خوندن.(هركی می خواد حرفای آقای قرائتی رو ببینه به سایت درسهایی از قرآن مراجعه كنه)

-    تو رو خدا بیایم دین رو محور رفتارامون قرار بدیم تا از فتنه های آخر الزمان در امان بمونیم. امان از پیروی هوی و هوس و خود فتوایی ها كه ریشه آدمو می خشكونه.