محبتِ من پَر

آیت الله مصباح یزدی (ره)؛

قلبش را از محبتم، خالی می‎کنم!

• بعد از ذکر ویژگی های محبین و تلاش هایی که انجام می‎دهند، تا استحقاق یابند تا خدا محبت خودش را به آنها افاضه بفرماید، خداوند متعالی آخرین جمله را به پیغمبر اکرم صلی‎الله‎علیه‎وآله اینچنین می‎فرماید*:(این‎طور نیست که اگر کسی خیلی نماز بخواند، خیلی روزه بگیرد، خیلی عبادت کند، به آن مقامی که گفتم می‎رسد!)

•  اگر انسانی پیدا شود که به اندازه همه اهل آسمان و زمین نماز بخواند و به اندازه همه اهل آسمان و زمین روزه بگیرد، و مانند ملائکه که غذا نمی‎خورند، از غذا امساک کند، لباسش هم [آنچنان ساده است که] نمی‎شود گفت اصلا این لباس است؛ اگر همه این‎ها را رعایت کند، اما در دلش یک ذره از محبت دنیا باشد، یا از «سمعه» خوشش بیاید (یعنی دلش بخواهد در دنیا خوش آوازه باشد و مردم از او تعریف کنند، بگویند چه آدم خوبی است، چه صفات خوبی دارد)، یا ذره‎ای طالب ریاست باشد، یا دلش بخواهد از زیورآلات دنیا داشته باشد، اگر ذره‎ای از این محبت‎ها در دلش باشد، اهل آن محبتی که گفتم نیست و به آن مقامی که گفتم نخواهد رسید. نه تنها خودش به آنجا نمی‎رسد، اگر قبلا محبتی هم به او داده‎ام، آن را پس می‎گیرم؛ محبت خودم را از دلش می‎کَنَم. محبت من با محبت دنیا جمع نمی‎شود.

متن و ترجمه حدیث؛

• «يا أحمَدُ، لَو صَلَّى العَبدُ صَلاةَ أهلِ السَّماءِ وَالأَرضِ، و صامَ صِيامَ أهلِ السَّماءِ وَالأَرضِ، وطَوى مِنَ الطَّعامِ مِثلَ المَلائِكَةِ، ولَبِسَ لِباسَ العاري، ثُمَّ أرى في قَلِبهِ مِن حُبِّ الدُّنيا ذَرَّةً أو سُمعَتِها أو رِئاسَتِها أو حُلِيِّها أو زينَتِها لا يُجاوِرُني في داري، ولَأَنزَعَنَّ مِن قَلبِهِ مَحَبَّتي  
• [خداوند متعال فرمود :] اى احمد! اگر بنده‎اى به مقدار نماز آسمانيان و زمينيان، نماز بخواند و به مقدار آسمانيان و زمينيان، روزه بگيرد و همچو فرشتگان، از خوردنْ بازايستد و چون برهنگانْ لباس بپوشد، آن گاه ذرّه‎اى دوستى دنيا يا شهرت يا رياست و يا زيب و زيور آن را در قلبش ببينم، در خانه‎ام همسايه من نخواهد بود و محبّتم را از قلبش برخواهم كَند.» بحارالانوار، ج۷۷، ص۲۸، ح۶؛