تسبیح فرشتگان

الإمام علیّ عليه السلام‏ في خُطبَةٍ يَذکرُ فيها خَلقَ المَلائِکةِ: ثُمَّ فَتَقَ ما بَينَ السَّماواتِ العُلى، فَمَلَأَهُنَّ أطوارا مِن مَلائِکتِهِ،

 منهُم سُجودٌ لا يَرکعونَ، و رُکوعٌ لا يَنتَصِبونَ، و صافّونَ لا يَتَزايَلونَ، و مُسَبِّحونَ لا يَسأَمونَ.

امام على عليه السلام‏ در سخنرانى‏اى که در آن از آفرينش فرشتگان ياد مى‏کند: سپس ميان آسمان‏هاى بلند، فاصله انداخت و آن فاصله‏ها را از فرشتگانِ گونه‏گون، آکنْده ساخت:

 گروهى همواره در سجده‏ اند و رکوع نمى‏کنند، گروهى پيوسته در رکوع‏اند و راست نمى‏شوند، گروهى همواره صف کشيده‏ اند و از جاى خود، تکان نمى‏خورند، پيوسته تسبيح مى‏گويند و خسته نمى‏شوند.

 نهج البلاغة، خطبه ۱.