حکایت؛ نانی که نسوخت

در زمان عیسی بن مریم(ع)، زنی صالحه و عابده‌ای بود. چون وقت نماز درآمدی، هر کاری که بودی بگذاشتی و به نماز و طاعت مشغول شدی.

روزی نان همی پختی، مؤذن بانگ کرد، نان پختن رها کرد و به نماز مشغول گشت. چون در نماز استاد، شیطان در وی وسوسه کرد: تا تو از نماز فارغ شوی نان همه سوخته شود. زن به دل در جواب گفت: اگر همه نان بسوزد بهتر که روز قیامت تنم به آتش دوزخ بسوزد. دیگر بار شیطان وسوسه کرد: پسرت در تنور افتاد و سوخته شد زن در دل جواب داد: اگر خدای تعالی قضا کرده است که من نماز کنم و پسر مرا به آتش دنیا بسوزد من به قضای خدای تعالی راضی گشتم و از نماز درنیایم که خداوند فرزند را نگاه دارد».

در این هنگام شوهر وارد خانه شد، زن را دید در نماز. در تنور دید همه نان به جای خویش ناسوخته و فرزند را دید در آتش بازی همی کرد و یک تار موی وی به زیان نیامده است و آتش بر وی بوستان گشته، به قدرت خدای عزوجل. چون زن از نماز فارغ گشت شوهر دست وی بگرفت نزد تنور برد، فرزند را دید به سلامت، نان به سلامت هیچ بریان ناشده، عجب ماند و شکر باری تعالی کرد و زن سجده شکر کرد خدای عزوجل را.

شوهر فرزند را به نزدیک عیسی(ع) برد و حال قصه با وی بگفت. عیسی(ع) گفت: برو از این زن بپرس چه سرّی دارد از خدای؟‌ چه این کرامت اگر از مردان بودی او را وحی آمدی.

شوهر پیش زن آمد و از معاملت وی پرسید، زن گفت: کار آخرت، پیش داشتم و کار دنیا باز پس داشتم، دیگر هیچ بی‌طهارت ننشستم، دیگر اگر هزار کار داشتم چون بانگ نماز بشنیدم به نماز مشغول گشتم، دیگر هر که با ما جفا کرد و دشنام داد کین و عداوت وی در دل نداشتم و او را جواب ندادم. کار خویش با خدای خویش افکندم، به قضای خداوند تعالی راضی شدم، فرمان خدای را تعظیم داشتم، بر خلق وی رحمت کردم، سائل را هرگز باز نگردانیدم اگر اندک و اگر بسیار بودی بدادمی، نماز شب و نماز چاشت رها نکردمی. عیسی(ع) گفت: اگر این زن مرد بودی پیغامبر گشتی.

منابع

 عرفان اسلامی
 مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما