شاید بتوان مردم را به پنج میوه تشبیه کرد:
گروهی از مردم مثل توت هستند که با حرکت شاخه، بدون دردسر فرو می ریزند. اینها همان هایی هستند که با یک «قدقامت الصلوة» در مسجد حاضر می شوند.
گروهی دیگر مانند انارند که میوه خوبی است اما با تکان دادن از درخت جدا نمی شود بلکه باید آنها را دانه دانه چید. اینها افرادی هستند که باید چهره به چهره و فرد به فرد به سراغشان رفت.
گروه سوم افرادی هستند که مانند گل هستند که هم باید آنها را دانه دانه چید و هم باید خار آن را تحمل کرد.
اینها افرادی هستند که افزون بر تبلیغ تن به تن ممکن است نیش و نوشی هم داشته باشند.
گروه چهارم مانند نارگیل هستند که برای چیدن آن، هم باید از تنه صاف آن با زحمت بالا رفت و ديگر اينكه میوه آن پر از تارهای پیچیده است و هم پس از کنار زدن تارها پوست سفتی دارد. ولی اگر با حوصله از این مراحل عبور كنيم، خواهیم دید این نارگیل چه قلب و درون سفیدی دارد و چه مواد مفیدی در آن است.
انسان هایی نیز هستند که در دسترس نیستند (مثل نارگیل) دور آن دوستان بد، فیلم های بد، فامیل بد، شريکان بد مانند تار آن را احاطه کرده است. اگر همه آنها را کنار بزنیم خودش مثل پوست نارگیل سفت است و مقاومت می کند؛ ولی نباید هرگز نا اميد شد زیرا جذب این افراد سخت است ولی برکاتی دارد و راه را برای افراد دیگر باز می کند.
گروه پنجم افرادی هستند که مثل گردو، کوچک ولی بالا نشین هستند و دو نوع پوست سبز و چوبی دارند و در نوک درخت پشت برگها خود را پنهان کرده و تا بر سر آن ها چوب نزنید، فرود نمی آیند.
امام جماعت اگر فقط به افرادی دل گرم شود که با صدای اذان به مسجد می آیند فقط به گروه یک، یعنی افراد توتی که با حرکت می ریزند قانع شده و چهار گروه دیگر را از دست داده است.

دسته ها: دعوت به نماز ,