خاطره من!
بنده خدمت آیت الله بهاء الدینی رسیدم و گفتم ما امام خمینی را در سالمندی دیدیم آیا شما که از جوانی با ایشان بودید، خاطره ای دارید.
ایشان فرمود امام خمینی حدود بیست سال داشت که از خمین و اراک برای تحصیل به حوزه علمیه قم آمد. در آن زمان که حکومت رضا شاه بود و چادرها را از سر زنان و عمامه ها را از سر روحانیون برمی‌داشتند و با تمام مظاهر دینی با قدرت مخالفت میکردند، در قم كسی بود که از مهمترین شخصیت های آن زمان به شمار مي‌آمد و هفتاد و پنج سال داشت. حرف بدي بر زبان آورد که در آن اهانت و تضعیف دین بود. (البته ‌سخنان نابه‌جا اگر از افراد عادی سر زد، وظیفه ما کَظم غیظ و برخورد با کرامت و سعه صدر و عبور کردن با بزرگواری است؛ اما اگر این کلمات از افراد فرهیخته یا سیاسی و مغرض سر زد، باید به آنان جواب محکم داد) امام آنگونه جسارت و جرأت داشت که چنان سیلی محكم به صورت او زد که عینکش بر زمین افتاد و چهار قطعه شد.
این جرأت در بیست سالگی در امام خمینی بود که در پیری توانست به بازماندگان رژیم پهلوی بگوید: من توی دهن این دولت می زنم، من شاه را خلع می کنم.
بدیهی است که مراد ما از جرأت و جسارت، آن جرأت و جسارتی است که همراه با تدبیر و شناخت باشد وگرنه اگر این جسارت در افراد نا اهل باشد، جرأت آنان بر گناه بیشتر خواهد شد.

دسته ها: دعوت به نماز ,