آسیب‌های اجتماعی محصول بی توجهی جامعه به دستورات خداوند است
در نظام آفرینش برای هر موجودی کمالی وجود دارد و برای رسیدن به آن کمال راهی قرار داده شده است که از طریق پیمودن آن راه، آن موجود به کمال خود خواهد رسید و در صورت تخلف و سرپیچی دچار انحراف گشته و آسیب خواهد دید و ضرر و زیان هنگفتی را متحمل خواهد گشت.
این یک امر کاملاً طبیعی، منطقی و عقلایی است که اگر بخواهیم به کمال خود به فلاح و رستگاری و قرب الی الله نائل شویم تنها راه آن عمل به دستورات دین می باشد. کوچکترین تخلف و کجروی و انحراف باعث بروز آسیب هایی در حوزه فردی و اجتماعی شده و انسان را از رسیدن به کمال باز می دارد.
امروزه بر اثر فشار زندگی ماشینی ، بشریت تمام تلاش خود را معطوف پاسخگویی به نیازهای مادی نموده است و از پاسخ به نیازهای روحی و معنوی خود غافل گشته است.
علی رغم پیشرفت در زندگی مادی و افزایش و گسترش رفاه در ابعاد مختلف زندگی، ولی همچنان شاهد ظهور و بروز انحرافات و آسیب های اجتماعی بوده و روز به روز به میزان استرس و اضطراب و گمراهی بشر افزوده می شود. غفلت از بعد معنوی حیات ، خسارت های زیان باری را در طول تاریخ بشری برای جامعه جهانی بوجود آورده است که اگر همچنان ادامه پیدا کند در آینده ی نه چندان دوری شاهد بحران اجتماعی و سقوط انسان در دره ی هلاکت و شقاوت خواهیم بود. وقتی جامعه نسبت به بروز آسیب های اجتماعی بی تفاوت باشد و اقدامات پیشینی و پسینی آنرا با حساسیت دنبال نکند، در آن جامعه باید منتظر بروز فاجعه ی انسانی بود. چون آسیب های اجتماعی ارزشهای والای انسانی و الهی را به مخاطره انداخته و با انهدام هنجارهای اجتماعی زندگی انسان و انسانیت به خطر افتاده و عدم برخورد صحیح و درمان دیر هنگام انحرافات اجتماعی و عدم جلوگیری از رشد قارچ گونه ی آن بسان آفتی که در کشتزار افتاده در ابتدا بخشی از مزرعه وجود فرد و اجتماع و در نهایت با سرایت به کل ارکان جامعه، آن اجتماع را آسیب زده و از بین می برد.
اغلب آسیب های اجتماعی به دلیل احساس پوچی و بی هدفی و ضعف افراد رخ می دهد. همچنین فقدان همت و اراده و هدف، از دیگر عوامل بروز آسیب های اجتماعی است که خواستگاه و زمینه ی این عوامل همه از بی توجهی به دستورات دینی رخ می دهد.
نماز به عنوان مهمترین دستور خداوند و ستون و خیمه ی دین، نماز با حضور و خشوع، نمازی که از یاد و ذکر سرشاراست ، نمازی که آدمی در آن با خدای خود سخن می گوید و به او دل می سپارد، نمازی که والاترین معارف اسلام را پیوسته به انسان می آموزد، چنین نمازی انسان را از پوچی و بی هدفی و ضعف می رهاند و افق زندگی را در چشمش روشن می سازد و به او همت و اراده و هدف می بخشد و دل او را از میل به کج روی و گناه و پستی نجات می دهد .
در نظام آفرینش برای هر موجودی کمالی وجود دارد و برای رسیدن به آن کمال راهی قرار داده شده است که از طریق پیمودن آن راه، آن موجود به کمال خود خواهد رسید و در صورت تخلف و سرپیچی دچار انحراف گشته و آسیب خواهد دید و ضرر و زیان هنگفتی را متحمل خواهد گشت.
این یک امر کاملاً طبیعی، منطقی و عقلایی است که اگر بخواهیم به کمال خود به فلاح و رستگاری و قرب الی الله نائل شویم تنها راه آن عمل به دستورات دین می باشد. کوچکترین تخلف و کجروی و انحراف باعث بروز آسیب هایی در حوزه فردی و اجتماعی شده و انسان را از رسیدن به کمال باز می دارد.
امروزه بر اثر فشار زندگی ماشینی ، بشریت تمام تلاش خود را معطوف پاسخگویی به نیازهای مادی نموده است و از پاسخ به نیازهای روحی و معنوی خود غافل گشته است.
علی رغم پیشرفت در زندگی مادی و افزایش و گسترش رفاه در ابعاد مختلف زندگی، ولی همچنان شاهد ظهور و بروز انحرافات و آسیب های اجتماعی بوده و روز به روز به میزان استرس و اضطراب و گمراهی بشر افزوده می شود. غفلت از بعد معنوی حیات ، خسارت های زیان باری را در طول تاریخ بشری برای جامعه جهانی بوجود آورده است که اگر همچنان ادامه پیدا کند در آینده ی نه چندان دوری شاهد بحران اجتماعی و سقوط انسان در دره ی هلاکت و شقاوت خواهیم بود. وقتی جامعه نسبت به بروز آسیب های اجتماعی بی تفاوت باشد و اقدامات پیشینی و پسینی آنرا با حساسیت دنبال نکند، در آن جامعه باید منتظر بروز فاجعه ی انسانی بود. چون آسیب های اجتماعی ارزشهای والای انسانی و الهی را به مخاطره انداخته و با انهدام هنجارهای اجتماعی زندگی انسان و انسانیت به خطر افتاده و عدم برخورد صحیح و درمان دیر هنگام انحرافات اجتماعی و عدم جلوگیری از رشد قارچ گونه ی آن بسان آفتی که در کشتزار افتاده در ابتدا بخشی از مزرعه وجود فرد و اجتماع و در نهایت با سرایت به کل ارکان جامعه، آن اجتماع را آسیب زده و از بین می برد.
اغلب آسیب های اجتماعی به دلیل احساس پوچی و بی هدفی و ضعف افراد رخ می دهد. همچنین فقدان همت و اراده و هدف، از دیگر عوامل بروز آسیب های اجتماعی است که خواستگاه و زمینه ی این عوامل همه از بی توجهی به دستورات دینی رخ می دهد.
نماز به عنوان مهمترین دستور خداوند و ستون و خیمه ی دین، نماز با حضور و خشوع، نمازی که از یاد و ذکر سرشاراست ، نمازی که آدمی در آن با خدای خود سخن می گوید و به او دل می سپارد، نمازی که والاترین معارف اسلام را پیوسته به انسان می آموزد، چنین نمازی انسان را از پوچی و بی هدفی و ضعف می رهاند و افق زندگی را در چشمش روشن می سازد و به او همت و اراده و هدف می بخشد و دل او را از میل به کج روی و گناه و پستی نجات می دهد .
