هر مومنی که هنگام وضو گرفتن این سوره را بخواند از گناهانش خارج می شود مانند آن روزی که از مادر متولد شده است.
بنده ای که آماده مناجات و راز و نیاز با اول قدرتمند جهان هستی می گردد، باید از هر لحاظ خود را مهیا سازد و با حالت مورد پسند در محضر او حاضر شود.بدون طهارت از پلیدی های ظاهری و باطنی نمی توان به دستگاه قدسی آن عزیز راه یافت.

هنگام وضو خواندن این سوره را فراموش نکنید
امام صادق علیه السلام در بیانی می فرماید: هر کس سوره قدر را در یکی از نمازهای واجب قرائت کند منادیی ندا می دهد: ای بنده خدا خداوند گناهان گذشته تو را آمرزید پس اعمالت را از سر گیر. (ثواب الاعمال، ص ۱۲۴)
امام رضا علیه السلام می فرماید: هر مومنی که هنگام وضو گرفتن سوره قدر را بخواند از گناهانش خارج می شود مانند آن روزی که از مادر متولد شده است. (فقه الرضا، ص ۷۰)
امام صادق علیه السلام می فرماید: هر کس سوره قدر را بر آبی بخواند و از آن بنوشد خداوند نوری در چشمان او قرار دهد. (مستدرک الوسایل، ج۴، ص۳۱۴)
حضرت در بیانی دیگر می فرماید: هر کس سوره قدر را هنگام خواب یازده مرتبه بخواند خداوند یازده فرشته را مامور می کند تا او را از شر هر شیطانی حفظ نمایند. (مستدرک الوسایل، ج۴، ص ۲۹۲)
و درجایی دیگر فرموده اند: هر کس سوره قدر را شفیع قرار دهد و از درگاه خداوند درخواستی نماید خداوند شفاعتش را پذیرفته و درخواستش را اجابت می نماید.
چرا باید برای نماز وضو بگیریم؟

برای این كه پاسخ سؤالاتی از این دست سؤال ها و چراها روشن شود، بهتر است یك اصل اساسی و قاعده كلّی درباره فلسفه احكام بیان شود تا در همه موارد قانع كننده باشد.
وقتی كه به زندگی روزانه خود می نگریم، می بینیم هنگامی كه مثلاً بیمار می شویم و به پزشك مراجعه می كنیم، پزشك نسخه ای كه در آن چند دارو نوشته شده، برای ما تجویز می كند. دستور می دهد كه هر روز و هر چند ساعت فلان دارو را مصرف كنید. و از خوردن فلان و فلان غذا پرهیز نمایید.
بدون این كه از خصوصیات داروها سؤال بكنیم، دستورهای او را عمل می كنیم، چون به دانش و تخصّص او در رشته طب معتقدیم و می دانیم جز درمان و بهبود ما منظور دیگری ندارد.این مثال و نظائر آن روشن می كند كه اگر انسان به دانش كسی ایمان داشته باشد و او را متخصص بداند و نیز بداند نظر بدی در كار نیست، قطعاً دستورهای وی را بدون چون و چرا عمل می كند.


در بیانی حضرت رضا (علیه السلام) می فرماید: می بینیم كه خدا چیزهایی را حلال كرده است كه مردم در زندگی و ادامه اش به آن نیازمند هستند و برای آنان مصلحت و فایده ای دارد و چیزهایی را حرام كرده كه علاوه بر این كه مورد نیاز بشر نیست، موجب فساد و فنا و نیستی او می باشد.

احكام و مقررات دینی هم نسخه هایی است كه پیامبران الهی و پیشوایان دین از طرف خدا برای بشر آورده اند تا سعادت و خوشبختی آنان را از هر جهت تأمین نمایند. بدیهی است وقتی اعتقاد داشته باشیم كه این احكام از علم بی پایان الهی سرچشمه گرفته و به حكمت و لطف و مهربانی خدا نیز ایمان داشته باشیم، همچنین بدانیم پیامبران در تبلیغ و رساندن پیام های الهی گرفتار خطا و لغزش و اشتباه نمی شوند، یعنی به معصوم بودن آنان معتقد باشیم، با كمال جدیّت و بدون هیچ اضطراب، در عمل كردن به دستورهای دینی می كوشیم. احتیاج و نیازی نمی بینیم از خصوصیات فلسفه احكام و مقرّراتی كه قرار داده شده، سؤال نماییم، زیرا می دانیم خدا دانشی بی پایان دارد. هر چه مقرّر كرده، به خیر و صلاح ما بوده است. انبیای الهی نیز در بیان احكام اشتباهی نكرده اند.
البته نمی گوییم كسی نباید از فلسفه احكام سؤال كند و یا نباید دنبال تحقیق و جستجو بر آید، زیرا شكی نیست كه هر كسی این حق را دارد كه با تمام وسائل ممكن، برای آگاهی از اسرار احكام و قوانین دینی بكوشد. خوشبختانه امكانات زیادی هم برای این كار موجود است، چنانكه در قسمتی از آیات و بسیاری از كلمات پیشوایان بزرگ دین، توضیحاتی درباره فلسفه احكام وارد شده است.
از طرفی یك سلسله قرائن عقلی كه با پیشرفت علوم، روز به روز افزایش می یابد، پرده از روی بسیاری از این اسرار برداشته است. در عین حال اگر از حكمت برخی از احكام و دستورهای دینی، آگاهی نیافتیم، این مسئله ناشی از ضعف فهم و دانش ماست، نه آن كه حكمتی در آن وجود نداشته باشد. نباید عمل را به واسطه ندانستن حكمت حکم ترك كنیم، در حالی كه به صورت كلی می دانیم كه حتما در آن مصالحی وجود دارد.
چنانچه در بیانی حضرت رضا (علیه السلام) می فرماید: می بینیم كه خدا چیزهایی را حلال كرده است كه مردم در زندگی و ادامه اش به آن نیازمند هستند و برای آنان مصلحت و فایده ای دارد و چیزهایی را حرام كرده كه علاوه بر این كه مورد نیاز بشر نیست، موجب فساد و فنا و نیستی او می باشد.» (بحارالانوار، ج 6، ص 93)
بر همین اساس دانشمندان دینی می گویند: احكام شرع تابع مصالح و مفاسد است، یعنی چیزی بدون جهت حلال یا حرام نشده است. البته وقتی گفته می شود: فلان كار به مصلحت بشراست، نباید فقط فواید جسمی و بهداشتی به نظر آید، بلكه فواید جسمی، روحی، فردی، اجتماعی، دنیوی، اخروی و هر نوع فایده دیگر كه فرض شود، همه جزء مصالح بندگان است. چه بسا یك حكم فایده جسمی نداشته باشد، ولی از نظر روحی باعث تهذیب و پاكی نفس شود، مثلاً سجده كردن و سرگذاشتن بر خاك اثر بهداشتی ندارد، ولی باعث تواضع و بندگی در مقابل پروردگار می شود. روح و روان انسان جلا پیدا می كند.
از امام علی بن موسی الرضا (علیه السلام) نقل شده است: «برای این به وضو مأمور شده ایم كه بندگان هنگامی كه در پیشگاه خدا می ایستند و با او مناجات می كنند، پاك باشند. از آلودگی ها و نجاست ها دور باشند. قلب انسان برای قیام در پیشگاه خدا نورانی و با صفا باشد.» (تفسیر نمونه، ج 4، ص 293).
همان گونه كه از این روایات و روایات مشابه آن بر می آید، هدف اساسی این اعمال، نورانیت و پاكی قلب ها است و در ضمن طهارت ظاهری نیز حاصل می شود.

بنابراین وضو هم جسم را پاکیزه می كند و هم از نظر معنوی به وسیله قصد قربت، اثر تربیتی خوبی برای انسان دارد و موجب قرب الهی می شود. در عین حال كه موجب تذكر و یاد آوری انسان و آماده كردن او به ایستادن در مقابل پروردگار می شود.


امام رضا علیه السلام می فرماید: هر مومنی که هنگام وضو گرفتن سوره قدر را بخواند از گناهانش خارج می شود مانند آن روزی که از مادر متولد شده است.

فایده غسل و وضو تنها نظافت جسمانی نیست تا كسی بگوید وقتی كه بدن انسان تمیز است، چرا باید غسل یا وضو انجام دهد. فوائد دیگری غیر نظافت بر این عبادات مترتب است كه یكی از مهم ترین آن ها احساس قرب معنوی و یادآوری انسان در مواقع مختلف از زندگی و اظهار تعبد و تسلیم انسان در مقابل پروردگار است.

در روایتی از امام صادق (علیه السلام) آمده است: «الوضو علی الوضو نورٌ علی نور (محمدی ری شهری، میزان الحكمه، عنوان4106) وضو بعد از وضو، نور بر نور است». یعنی باعث نورانیت چند برابر می شود.
پیامبر (صلی الله و علیه و آله) فرمود: «اگر انسان با طهارتی دوباره وضو بگیرد، برای او ده حسنه و ثواب نوشته می شود.» (همان).
غسل و وضو از جمله طهارت هایی است كه غیر از جنبه نظافت و تمیزی بدن، باعث نورانیت قلبی و صفا و تقویت روح معنوی انسان می شود. این هدف اساسی در تشریع غالب احكام و تكالیف الهی به خصوص اعمال عبادی است. ایجاد نورانیت دل و نیاز معنوی چیزی است كه انسان ها در هر عصر و زمانی بدان نیاز دارند، به خصوص در عصر حاضر كه عصر ماشین و توجه به زندگی مادی و بحران معنویت در جوامع است.