:small_blue_diamond:آیت الله حائری شیرازی:small_blue_diamond:

عقل انسان، دریچه‌ای به سمت انبیاء
عادات انسان رفقای درونی او هستند. اولویت با دوست درونی است و بعد دوست بیرونی. انسان از درچه و کانال رفقای درونی به انبیا می‎رسد.
سیر زندگی شهدا را تا شهادت مطالعه کنید؛ هر یک از اینها با خودشان همّتی و شوری داشته‎اند، بعد با دوست، برادر یا بزرگتری برخورده‌اند و از آن‎جا، پایشان به پایگاه مقاومت و مسجد باز شده است. سپس روزی رفیق او گفته است در جبهه نیرو نیاز دارند، من دارم می‎روم، او هم گفته است که من هم می‎آیم.
این مسأله عینا مثل قیام پیامبر صلی الله علیه و آله است. یهودی‎ها منتظر پیامبر بودند. آن‎قدر منتظر بودند که دست از وطنشان کشیدند و در مدینه زندگی کردند. اما در عین حال که منتظر بودند، رباخوار و متکبر هم بودند. مکی‎ها را سیاست‎مدارانه استعمار می‎کردند!

در این میان مشرکان مکه بت‎پرست بودند و مانند یهودی‎های مدینه، یکتاپرست نبودند. با وجود این بعضی‎هاشان فتوت و مردانگی داشتند. همین‎ها دست از شراب و زنا و بت کشیدند و به پیامبر ایمان آوردن و به ایشان پیوستند. «مشرکان» مؤمن شدند، اما یهودیان «موحد» و اهل کتاب دشمن پیامبر شدند.

انسان در درون خودش، هر طور به استقبال «عقل» برود، همان‎طور به استقبال «نبی» می‎رود. اگر به آن عقل درونی بی‎اعتنایی کند، به پیامبر بیرونی هم بی‎اعتنایی خواهد کرد. «مَنْ لَمْ يکن لَهُ وَاعِظٌ فِي نَفْسِهِ لَمْ يَنْفَعْهُ موعظه غَيْرِهِ؛ کسی که درون خودش موعظه کننده‌ای نداشته باشد،‌ موعظه دیگران نفعی برایش ندارد