اميرالمؤمنين عليه السلام يك جور ديگر سجده را عارفانه بيان مي‌كند. فلسفة دوتا سجده. شايد يكي بگويد سجده قرب به خداست، يكي بس است چرا دوتا؟ يك سجده باشد به اندازة دوتايش طول بكشد. اميرالمؤمنين عليه السلام مي‏‌فرمايد كه سجدة اول يعني از خاك آفريده شده‌ام، سربرداشتن، يعني از زمين آمده‌ام. به سجدة دوم رفتن، يعني با مرگ دوباره به زمين مي‌روم. سربرداشتن دوم يعني در قيامت دوباره زنده مي‌شوم و محشور مي‌شوم. (بحار الأنوار (ط - بيروت) / ج‏81 / 254 / باب 16 آداب الصلاة ..... ص : 226)
«مِنها خَلَقنَاكُم وَ فِيها نُعِيدُكُم وَ مِنها نُخرِجُكُم تَارَةً أُخرَى» سورة طه آية 55. خدا مي‌فرمايد در قرآن شما را از خاك آفريديم، زنده شديد، دوباره شما را به خاك برمي‌گردانيم، بعد مجدداً از خاك شما را بيرون مي‌آوريم. اميرالمؤمنين مي‌خواهد بفرمايد كه اين يك حالت عرفاني مهم است. اين بيان اميرالمؤمنين چه مي‌خواهد بگويد؟ مي‌خواهد بگويد در دوتا سجدة نماز شما هم مي‌توانيد به توحيد برسيد و هم به معاد. دو ركن اساسي دين را پيدا بكنيد. هم توحيد و هم معاد. توحيد به معناي اين كه خدايي هست، قادر است، مي‌تواند، از خاك آفريد، دوباره به خاك برگرداند، دوباره زنده مي‌كند. معاد، يعني ما مجدداً از اين خاك برمي‌گرديم، بعثي داريم، حشري داريم، زنده مي‌شويم. اين را مي‌گويند عرفان نماز.