آورده اند که چون ابوجعفر، منصور اسماعیل را بگرفت و فرمود که او را محبوس کنند، در راهِ زندان بر دیواری بگذشت بر آن جا دید نوشته: «یا وَلِیّی فی نِعْمَتی وَ صاحِبی فی وَحْدَتی وَعُدَّتی فی کُرْبَتی» ای مولای من در نعمت و ای رفیق من در تنهایی و ای سرمایه ی من در سختی.
آن را یاد گرفت و می خواند. در مدتِ نزدیک از آن حبس خلاص یافت و حکایت کرد که بار دیگر بر آن موضع می گذشتم و آن مکتوب را ندیدم و اثری از آن نبود. معلوم شد که آن تلقینِ ربّانی بوده است که سببِ فرج و واسطه ی رهایشِ من شد.
آن را یاد گرفت و می خواند. در مدتِ نزدیک از آن حبس خلاص یافت و حکایت کرد که بار دیگر بر آن موضع می گذشتم و آن مکتوب را ندیدم و اثری از آن نبود. معلوم شد که آن تلقینِ ربّانی بوده است که سببِ فرج و واسطه ی رهایشِ من شد.
