بزرگي و سنگيني نماز

خداي سبحان از «نماز» به بزرگي و عظمت ياد مي‌كند: (واستعينوا بالصبر والصلاة وإنّها لكبيرة إلاّ علي الخاشعين).[سوره‌ي بقره، آيه‌ي 45.]

اين تعبير بنابر اينكه ضمير به نماز بازگردد؛ نه به استعانت بيانگر اهميت و عظمت ذاتي نماز است، بنابراين، اگرچه حمل آن ميسور خاشعان است؛ ليكن بر آنان نيز سنگين و عظيم است، از اين رو امامان معصوم(عليهم‌السلام) هنگام نماز و اداي اين امانت سنگين الهي با چهره زرد و ارتعاد و تپش پهلوها نماز مي‌گزاردند، چنان‌كه درباره امام مجتبي(عليه‌السلام) گفته شده: «كان إذا قام في صلاته تَرْتَعدُّ فرائصه بين يدي ربّه عزّ و جلّ».[ بحارالأنوار، ج 43، ص 331.]

بيان ياد شده مانند اين است كه درباره وزنه بسيار سنگيني گفته شود: اين بار وزين را جز ورزشكاري نيرومند، كسي نمي‌تواند حمل كند. اين به معناي سبكي آن وزنه براي افراد نيرومند نيست.
تسنيم، جلد 7، صفحه 591